Στο βιβλίο του «Η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και η κυπριακή καταστροφή του 1974» (εκδ. Παπαζήση), ο συγγραφέας Χρήστος Π. Παναγιωτίδης επιχειρεί μια σύγκριση των δύο ιστορικών γεγονότων και εστιάζει στα λάθη και στις παραλείψεις των πολιτικών ηγεσιών που είναι κοινά και στις δύο περιπτώσεις παρά τη χρονική τους απόσταση. Αντλώντας από την υφιστάμενη βιβλιογραφία αλλά και τα προσωπικά του βιώματα καθώς έζησε από κοντά την τραγωδία του 1974 στην Κύπρο, ο συγγραφέας παραθέτει τα ιστορικά γεγονότα και εντοπίζει μια σειρά σφαλμάτων από την έλλειψη πολιτικής διορατικότητας, μέχρι τον διχασμό του λαού και τα συμφέροντα των ξένων χωρών στη διεθνή πολιτική σκηνή, που αλλάζουν κατά περίπτωση.
Εγκλεισμοί και Ιστορία
Στη σειρά με τους 5 μικρούς τόμους που παρουσιάζουν οι εκδόσεις Αγρα, μόλις κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων του Μάριου Χάκκα «Τυφεκιοφόρος του εχθρού» σε επίμετρο του Γιάννη Παπαθεοδώρου. Στα διηγήματα αποτυπώνεται ο κόσμος του βασανιστικού εγκλεισμού, το βίωμα της ήττας της Αριστεράς αλλά και οι πρώιμες αμφισβητήσεις της δογματικής καθοδήγησης. Συνδυάζοντας τη διεισδυτική ματιά της κοινωνικής κριτικής με τις μοντερνιστικές τεχνικές του «παραλόγου» ο Χάκκας, τον οποίο τόσο γρήγορα χάσαμε από τα ελληνικά γράμματα, καταγράφει τις ιδεολογίες μιας κοινωνίας που στοιχειώθηκε από τις μνήμες της Κατοχής και του Εμφυλίου.
Εμπνευση από τον Σόμερσετ Μομ
Ενας Βρετανός θεατρικός συγγραφέας εντάσσεται στη Βρετανική Υπηρεσία Πληροφοριών κατά τoν Α΄ Παγκοόμιο Πόλεμο. Ταξιδεύει πολύ, προασπίζοντας τα συμφέροντα της χώρας του με πειθώ, δωροδοκίες ή εκβιασμούς, χωρίς όμως ποτέ να χρησιμοποιήσει –ή να διαθέτει καν– όπλο. Σωστά υποθέσατε: όταν γράφει το «Ασεντεν ή ο Βρετανός πράκτορας» (εκδ. Πατάκη, μτφρ. Μαρία Λαϊνά, Μάνια Μεζίτη), ο Σόμερσετ Μομ αξιοποιεί τη δική του προϋπηρεσία στις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Tο μυθιστόρημα, που πρωτοκυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 1928 και εκδίδεται για πρώτη φορά στα ελληνικά, ενέπνευσε ονόματα όπως ο Ιαν Φλέμινγκ, ο Τζον Λε Καρέ και ο Αλφρεντ Χίτσκοκ.
