12 ανάσες. Τόσες μας έβαλε η Μαρίνα Αμπράμοβιτς να πάρουμε πάνω στις «καυτές πέτρες», όπως χαρακτήρισε τα μάρμαρα του Ηρωδείου την (πράγματι) «πιο καυτή ημέρα του καλοκαιριού». Πριν από αυτό, η ιέρεια της περφόρμανς, που βρέθηκε εκτάκτως να προλογίζει την επιστροφή της Anohni με τους Johnsons στην Αθήνα, γύρισε νοητά στην κουζίνα της γιαγιάς της, που ως πάλαι ποτέ κέντρο του κόσμου της, τής σύστησε στα 14 μέσα από το ραδιόφωνο τη Μαρία Κάλλας. Μόνο με αυτό το πρώτο σοκ του «Casta Diva» μπορεί να συγκρίνει τον τρόπο που ένιωσε όταν άκουσε πρώτη φορά το «Blue Angel» από την Anohni.
Το κοινό του Ηρωδείου –χωρισμένο κάπου ανάμεσα σε συναυλιακούς πενηντάρηδες και ΛΟΑΤΚΙ+ Gen Z, ντυμένοι είτε στα μαύρα είτε με απόλυτη πολυχρωμία– φαίνεται να συμμερίστηκε τον ενθουσιασμό της Αμπράμοβιτς, με τα χειροκροτήματα να μη σταματούν να είναι πυκνά και ζεστά καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, ακόμη κι αν δεν μπορούσε να κρυφτεί η μέτρια προσέλευση στον πρώτο σταθμό της περιοδείας της Anohni, που πολλοί απέδωσαν στις τσουχτερές τιμές των εισιτηρίων.
Λες και θέλει να προλάβει την όποια πιθανή αναποδιά, αλλά και να πάρει συγχρόνως ένα σφηνάκι ηθικής τόνωσης, η Anohni δήλωσε αγχωμένη για το γεγονός ότι βγαίνει σε περιοδεία με τους Johnsons για πρώτη φορά ύστερα από μία δεκαετία. Ευτυχώς για όλους μας, αυτό το άγχος δεν φάνηκε –και κυρίως δεν ακούστηκε– στιγμή. Αυστηρά ντυμένοι στα λευκά, οι Johnsons και το τρίο εγχόρδων (Τζούλια Κεντ, Μαξίμ Μόστον, Μαζ Σουίφτ) ανέλαβαν να γίνουν το διακριτικό όχημα για να «τρέξει» η φωνή της αδιαφιλονίκητης πρωταγωνίστριας της βραδιάς σε άπειρες συναισθηματικές γωνιές.
Μας εμφανίστηκε αρχικά κρυμμένη πίσω από μια τούλινη μάσκα, αλλά δεν άργησε να την αφήσει. Η φωνή της Anohni, κρυστάλλινη και εύθραυστη την ίδια στιγμή, μπορούσε ακόμη και ζωντανά να διατρέξει με άψογη άνεση τα πιο παγκόσμια περιβαλλοντικά ζητήματα και τις πιο ενδόμυχες σκέψεις. Να είναι σπαρακτική, στιβαρή, μα και αιθέρια την ίδια στιγμή – ιδιαίτερα όταν διασκεύασε ανατριχιαστικά το «Motherless Child», που άφησε πιο έντονο το απόσταγμά του στη βραδιά.
Ακούγεται σαν μια σύγχρονη Νίνα Σιμόν, που βέβαια τίποτα δεν τη σταματά από το να κάνει το κοινό να γελάσει, πάντα με το κοινωνικό σχόλιο που μπορεί να περιέχει η φράση «καθόμουν πριν στο ξενοδοχείο μου και σκεφτόμουν πώς από drag queen έφτασα να παίζω στην Ακρόπολη».
Από την απελπισία του εναρκτήριου «Why Am I Alive Now?» και από εκεί στην επικύρωση μέσω της ενδιάμεσης στάσης στο «Hopelessness», η Anohni τελικά ενέδωσε εμμέσως στην ελπίδα με το «Hope There’s Someone», που τραγούδησε καθισμένη στο πιάνο στο encore. Ολοι ελπίζουμε, είτε το πέπλο που μας καλύπτει είναι άσπρο ή μαύρο, όπως ήταν εναλλάξ και της χορεύτριας Γιοχάνα Κονσταντάιν, που άνοιξε και έκλεισε ελαφρώς παγανιστικά τη συναυλία. Για του λόγου το αληθές, το τελευταίο πράγμα που είπε η Anohni πριν φύγει από τη σκηνή ήταν «θα σας ξαναδώ κάποια μέρα». Το ελπίζουμε.
