Τα «Κατά Ματθαίον Πάθη» του Μπαχ επέλεξε η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών για το Πάσχα. Ο πήχυς μπήκε ψηλά καθώς το σύνολο έχει περιορισμένη σχέση με την μπαρόκ μουσική. Την απαιτητική αναμέτρηση ανέλαβε ο Μιχάλης Ζέκε, αρχιμουσικός με σημαντική εμπειρία στη μουσική του Μπαχ όπως και ευρύτερα στη χορωδιακή μουσική. Στις 30 Απριλίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης», ο Ζέκε πέτυχε με τη σύγχρονη αυτή ορχήστρα (δηλαδή όχι με ένα σύνολο εποχής) να αποδώσει αρκετά από τα στοιχεία μιας «ιστορικά ενημερωμένης ερμηνείας» σε ό,τι αφορά το ύφος της μουσικής, τις ταχύτητες, τον σχηματισμό των φράσεων.
Η μουσική σύλληψη στα «Κατά Ματθαίον Πάθη» προσδιορίστηκε και από την αρχιτεκτονική του χώρου, δηλαδή από τη χωροταξία των μουσικών δυνάμεων στον ναό του Αγ. Θωμά στη Λειψία. Επιθυμώντας να δημιουργήσει στη σκηνή του Μεγάρου την πλησιέστερη προσομοίωση στην αισθητική του ήχου αυτού του χώρου, ο Ζέκε χώρισε στα δύο την ορχήστρα, τις χορωδίες (Παιδική χορωδία «Ροζάρτε», Χορωδία του Δήμου Αθηναίων) και τους σολίστες. Στο κέντρο τοποθέτησε τα μέλη του συνεχούς βάσιμου και τα βασικά πρόσωπα του έργου, τον Ευαγγελιστή και τον Ιησού. Η θεατρικότητα της παρουσίασης υποστηρίχτηκε περαιτέρω από τη διακριτική σκηνοθετική επιμέλεια του Παναγή Παγουλάτου, τους υποβλητικούς φωτισμούς (Κώστας Μπεθάνης) και τα βίντεο (Αλέξανδρος Ζαμπέτας).
Η ερμηνεία ωφελήθηκε από τις πολύ καλές επιδόσεις μεμονωμένων μουσικών της Κρατικής όπως και συνεργαζόμενων μουσικών. Ανάμεσά τους οι δύο εξάρχοντες της ορχήστρας (Γραμματικόπουλος, Χατζηνικολάου), οι μουσικοί του συνεχούς βάσιμου (Ρεπαπής, Χοϊδάς, Μοτορίνος) και οι μουσικοί ξύλινων πνευστών (Πιλαφτσή, Νικόπουλος, Γιάρκε, Βάμβας, Παντελίδου, Τρούλλου, Λιοδάκης), ορισμένοι από τους οποίους έχουν εμπειρία στην μπαρόκ μουσική. Η συνεισφορά τους υπήρξε κρίσιμη καθώς μεγάλο μέρος του έργου, όπως τα αφηγηματικά μέρη και οι άριες, στηρίζεται στη λιτή συνεργασία ενός μονωδού με λιγοστά μουσικά όργανα, συχνά μόλις δύο ή τρία.
Ταυτόχρονα, η λιτότητα αυτή προϋποθέτει άριστες επιδόσεις από τα συνεργαζόμενα μέρη. Η παραμικρή ατέλεια στην απόδοση ενός μονωδού ή ενός σολίστα μουσικού οργάνου είναι εκτεθειμένη και δεν μπορεί να κρυφτεί από τον ήχο ενός μεγαλύτερου συνόλου οργάνων. Στα μέρη που όλα πήγαν κατ’ ευχήν όπως, λόγου χάριν, στην άρια της άλτο «Σπλαχνίσου με Θεέ μου» (Γκέντε, Γραμματικόπουλος), ή σε αυτήν της υψιφώνου «Ο Σωτήρας μου είναι αναμάρτητος» (Αντωνέλου, Πιλαφτσή, Παντελίδου, Τρούλλου), το αποτέλεσμα υπερέβαινε τη μουσική διάσταση και μετέφερε το επιδιωκόμενο συναίσθημα.
Φωνητικά θαυμάσιος και δραματικά πειστικός ήταν ο Ντάβιντ Φίσερ ως Ευαγγελιστής, ενώ ηχηρός και ρωμαλέος μάλλον παρά εσωστρεφής υπήρξε ο Ιησούς του Πόρικ Ρόουαν. Η Φανή Αντωνέλου τραγούδησε με διαυγή φωνή και τονική ακρίβεια, ενώ η Χενριέτε Γκέντε ανέδειξε με το θερμό ηχόχρωμά της τα μέρη της άλτο. Τις άριες του τενόρου απέδωσε ο Βασίλης Καβάγιας και αυτές του βαθυφώνου ο Πέτρος Μαγουλάς, ο οποίος λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε ερμηνεύσει εξαιρετικά τον Χούντινγκ («Η Βαλκυρία») για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
