Η ημέρα είχε ξεκινήσει για εκείνον με ένα τηλεφώνημα της Νάνας Μούσχουρη, που τον κάλεσε από τον εξωτερικό λόγω της περίστασης. Τον συγκίνησε, όπως μαθαίνουμε, ίσως γιατί του θύμισε τα παλιά, ίσως και επειδή του τραγούδησε λιγάκι στο ακουστικό, επιβεβαιώνοντας, θα έλεγε κανείς, με αυτήν τη μικρή κίνηση, ότι πράγματι, όπως του είχε πει και παλιότερα, του όφειλε τον τρόπο που στάθηκε ως καλλιτέχνις στο διεθνές στερέωμα.
Θα πει κανείς και πόσους ερμηνευτές και ερμηνεύτριες δεν ανέδειξε εξάλλου ή δεν «φώτισε» ο Μίμης Πλέσσας, ο σπουδαίος και πολυσχιδής συνθέτης, μαέστρος και πιανίστας, τα τραγούδια και οι μελωδίες του οποίου «άφησαν εποχή», στο λαϊκό, έντεχνο και ελαφρό τραγούδι, στον κινηματογράφο, στο θέατρο, στην τζαζ, αλλά και στην κλασική μουσική. Τα ονόματα του Γιάννη Πουλόπουλου, της Τζένης Βάνου, του Στράτου Διονυσίου και της Ρένας Κουμιώτη έρχονται σχεδόν αυτόματα στον νου.
Και αν η καριέρα του Μίμη Πλέσσα, που διατρέχει επτά δεκαετίες, είναι αυτό που λέμε «μυθική», τότε δεν είναι παράξενο να θελήσει κανείς να περιγράψει αναλόγως τη χθεσινή συναυλία στο κατάμεστο Ηρώδειο, που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου και που από τον τίτλο της και μόνο, «Ενας αιώνας Μίμης Πλέσσας», γινόταν αντιληπτό το μέγεθος του ανδρός. Δεν είναι και λίγο άλλωστε για έναν καλλιτέχνη να κοντεύει να συμπληρώσει 100 χρόνια ζωής (γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1924) και να τιμάται με ένα μεγάλο επετειακό αφιέρωμα, που ακόμη και συμβολικά μιλώντας, έχει την ιδιαίτερη σημασία του. Και οι ερμηνευτές που συμμετείχαν, όπως οι Τάσης Χριστογιαννόπουλος, Βασιλική Καραγιάννη, Δημήτρης Μπάσης, Πέννυ Μπαλτατζή κ.ά., οι προσκεκλημένοι σολίστ όπως ο Γιώργος Χατζηνάσιος και ο Στέφανος Κορκολής, οι δύο ορχήστρες που συνέπρατταν, η «Ορχήστρα Μίμης Πλέσσας» και η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Αραβίδη, είχαν αντιληφθεί τα συναισθηματικά διακυβεύματα της βραδιάς.
Η ανταπόκριση
Ελεγε για παράδειγμα συγκινημένος ο Γιώργος Χατζηνάσιος, λίγο πριν καθίσει στο πιάνο και ερμηνεύσει μια «καλλιτεχνική» εκδοχή του «Ποια νύχτα σ’ έκλεψε», ότι αυτή είναι «μια βραδιά αναφοράς». Το κοινό από τη μεριά του, που δεν ανήκε αποκλειστικά στη γενιά που μεγάλωσε με τα τραγούδια του Πλέσσα, αλλά και σε μικρότερες, αφηνόταν ελεύθερο να τραγουδήσει το «Αναψε καινούργιο μου φεγγάρι» και να λικνιστεί ελαφρώς στο κλασικό ελληνικό τζαζ κομμάτι «Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου», ωστόσο, επιδείκνυε και την προσοχή που άξιζαν οι ερμηνείες των μονωδών στα «Η πρώτη μας νύχτα», «Ενας ουρανός μ’ αστέρια» και «Ποιος το ξέρει» ή του Στέφανου Κορκολή στη σουίτα «Ελεάννα», την τελευταία σύνθεση του Μίμη Πλέσσα, που φέρει το όνομα της κόρης του.
Το κοινό αφηνόταν ελεύθερο να τραγουδήσει το «Αναψε καινούργιο μου φεγγάρι» και να λικνιστεί ελαφρώς στο κλασικό ελληνικό τζαζ κομμάτι «Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου».
Προφανώς, οι πιο μαζικές στιγμές της βραδιάς, την καλλιτεχνική επιμέλεια της οποίας είχε η σύζυγος του συνθέτη, Λουκίλα Καρρέρ Πλέσσα, ήταν το «Αγαλμα», το «Θα πιω απόψε το φεγγάρι», το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» κ.ά. Στη δική τους περίπτωση, το διακύβευμα δεν ήταν κατά τη γνώμη μας το αν για παράδειγμα ερμηνεύθηκαν «ορθώς» ο Διονυσίου και ο Πουλόπουλος, αλλά το τι είδους αποτύπωμα είχαν στην καρδιά όλων των παρευρισκομένων μερικά πολύ όμορφα τραγούδια που έχουν πλέον αποκτήσει και το στάτους του κλασικού. «Μεγάλο», είναι η απάντηση. Το αντιλαμβανόσουν συχνά, αλλά και στην αρχή του δεύτερου μέρους, όταν ο ίδιος ο Μίμης Πλέσσας εισήλθε για λίγο στο Ηρώδειο με το αμαξίδιό του, σαν να ήθελε να ελέγξει αν όλα πάνε καλά και αποχώρησε καταχειροκροτούμενος από ένα κοινό που δεν χόρταινε να ακούει και να χειροκροτεί τις μελωδίες του.
