Κομψή, γήινα όμορφη και καλλιτεχνικά μυστηριώδης, η Ανούκ Εμέ, που έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 92 ετών, υπήρξε επίσης μία από τις πιο συνεπείς σταρ του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, με αδιάλειπτη παρουσία σε επτά(!) διαφορετικές δεκαετίες. Το πραγματικό της όνομα ήταν Νικόλ Φρανσουάζ Φλοράνς Ντρεϊφού, ωστόσο από την πρώτη κιόλας ταινία της, το «Σπίτι δίπλα στη θάλασσα» του 1947, υιοθετεί το όνομα της ηρωίδας της: Ανούκ. Το επίθετο Εμέ (Aimee), δηλαδή αγαπημένη στα γαλλικά, οφείλεται στον ποιητή Ζακ Πρεβέρ και είναι αυτό με το οποίο εμφανίζεται στον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο, στους «Εραστές της Βερόνα» του Αντρέ Καγιατέ.
Δεκαετία του 1960
Αν αναζητήσει κανείς φωτογραφίες και αποσπάσματα από το συγκεκριμένο φιλμ, θα δει μια νέα κοπέλα που ακτινοβολεί από ομορφιά –έπαιζε άλλωστε μια σύγχρονη εκδοχή της Ιουλιέτας– ωστόσο πρέπει να φτάσουμε στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960, ώστε η Ανούκ Εμέ να καταλήξει στους ρόλους και στη γενικότερη εικόνα για την οποία έμεινε αθάνατη στην ιστορία του σινεμά. Στο μεταξύ είχε ήδη προλάβει να κάνει τους δύο από τους συνολικά τέσσερις γάμους της, ο δεύτερος από τους οποίους (1951-1955) με τον Ελληνα σκηνοθέτη Νίκο Παπατάκη, τον οποίο γνώρισε στο θρυλικό Rose Rouge του Παρισιού.
Η μοναδική της κόρη, Μανουέλα Παπατάκη, ήταν μάλιστα εκείνη που ανακοίνωσε την είδηση του θανάτου της Εμέ. «Με την κόρη μου, Γκαλαάντ και την εγγονή μου, Μίλα, έχουμε να μοιραστούμε πολύ θλιβερά νέα, τον θάνατο της μητέρας μου, Ανούκ Εμέ. Ημουν στο πλευρό της όταν έφυγε, σήμερα το πρωί, στο σπίτι της στο Παρίσι».
Η χαρακτηριστική εσωτερικότητα με την οποία περιέβαλλε τους περισσότερους ρόλους της ήταν αυτή που την ξεχώριζε.
Πίσω στη δεκαετία του 1960, η οποία για τη Γαλλίδα ηθοποιό θα ανοίξει θριαμβευτικά με τη συμμετοχή στο «La Dolce Vita» του Φεντερίκο Φελίνι. Εκεί υποδύεται τη Μανταλένα, μια πλούσια γυναίκα, η οποία πλήττει φοβερά, όχι όμως αρκετά για να μη μας χαρίσει μερικές μαγικές σκηνές παρέα με τον Μαρσέλο Μαστρογιάνι στη νυχτερινή Ρώμη. Σχεδόν ταυτόχρονα κυκλοφορεί στις αίθουσες και η «Λόλα», το σπουδαίο, αν και αρχικά υποτιμημένο, ντεμπούτο του Ζακ Ντεμί, εκεί όπου η Εμέ υποδύεται ίσως τον πιο σαγηνευτικό χαρακτήρα της καριέρας της. Η Λόλα είναι ανεξάρτητη, ανύπαντρη μητέρα και χορεύτρια του καμπαρέ· στη ζωή της θα μπει ξανά ένας παλιός έρωτας που θα τη συγκινήσει, ωστόσο η ομορφιά της παραμένει άπιαστη και μυστηριώδης, όπως άλλωστε όλοι οι πραγματικοί μύθοι της μεγάλης οθόνης.
Το 1963 η Εμέ επιστρέφει στον Φελίνι και το περίφημο «8½». Εκεί υποδύεται με στυλ τη Λουίζα Ανσελμι, ζηλιάρα σύζυγο –και μανιώδη καπνίστρια– του πρωταγωνιστή του Μαρσέλο Μαστρογιάνι, δρώντας σαν κομψό αντίβαρο απέναντι στη χυμώδη ομορφιά των Σάντρα Μίλο και Κλαούντια Καρντινάλε. Η σπουδαιότερη πάντως ερμηνεία της καριέρας της έρχεται λίγα χρόνια αργότερα στο «Ενας άνδρας και μια γυναίκα» του Κλοντ Λελούς. Το διακριτικό φλερτ ανάμεσα στους δύο κεντρικούς χαρακτήρες αλλά και το ανείπωτο σκοτάδι που τους συνοδεύει, αποδίδεται αριστουργηματικά από το δίδυμο των Εμέ και Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, με την πρώτη να αποσπά και μια οσκαρική υποψηφιότητα.
Είναι γενικώς αυτή η χαρακτηριστική εσωτερικότητα, η γοητευτική μελαγχολία με την οποία η Εμέ περιέβαλλε τους περισσότερους ρόλους της, που την ξεχώριζε. Στο «Α Leap in the Dark» (1980) του Μάρκο Μπελόκιο, ο χαρακτήρας της περνάει από την κατάθλιψη και τις τάσεις αυτοκτονίας στο φως του έρωτα, που πυροδοτεί ωστόσο τη ζήλια. Τόσο εκείνη όσο και ο συμπρωταγωνιστής, Μισέλ Πικολί, απέσπασαν το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών.
Οπως είπαμε, η Ανούκ Εμέ συνέχισε να κάνει ταινίες σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ζωής της. Ειδικότερα, μετά την επιτυχία του «Ενας άνδρας και μια γυναίκα» έγινε διεθνώς περιζήτητη, παίζοντας σε ταινίες όπως το «The Appointment» του Σίντνεϊ Λουμέτ, το «Justine» του Τζορτζ Κούκορ και η «Τραγωδία ενός γελοίου ανθρώπου» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι. Ανέδειξε επίσης το ταλέντο της και στην κωμωδία, στο «Pret-a-Porter» (1994) του Ρόμπερτ Ολτμαν.
