Ηταν η 547η εμφάνιση των Pulp. Για το ελληνικό κοινό ήταν η τρίτη, με τον Τζάρβις Κόκερ να ικανοποιεί και τον πιο ψυχαναγκαστικό ανανεώνοντας το ραντεβού του με τους Αθηναίους κάθε 13 χρόνια ακριβώς. Οι Pulp, πέρα από τα… στατιστικά τους, υπόσχονταν από τις οθόνες του Release Athens, πριν βγουν ως headliners μετά τους εισαγωγικούς Tramhaus, τους εσωστρεφείς Ride και τους προσηλωμένους Smile, πως «αυτή θα είναι μια νύχτα που θα θυμάστε για όλη σας τη ζωή».
Οσο ο Τζάρβις Κόκερ μεγαλώνει, τόσο η πλάστιγγα γέρνει περισσότερο προς τον ευγενή, «καθημερινό» διανοούμενο που είναι στην πραγματικότητα και λιγότερο προς το υπερσεξουαλικό πλάσμα που υπόσχεται στους στίχους του. Αυτό δεν σημαίνει πως κάθε τίναγμα του χεριού του δεν είναι ικανό να ηλεκτρίσει μια ολόκληρη, σφιχτά γεμάτη πλατεία Νερού, φέροντας κάτι και από τα δύο.
Οπερ και εγένετο από την πρώτη στιγμή που η σκιά του εμφανίστηκε με φόντο ένα εικονικό φεγγάρι, γεμάτο όσο σχεδόν και το κανονικό και την α λα Τζέιμς Μποντ ατμόσφαιρα του εισαγωγικού «I Spy». Ηταν το νεύμα πριν το «Disco 2000» επιβεβαιώσει τη λαχτάρα όλων των μεγάλων πλέον παιδιών των ’90s που ήρθαν για να επιβεβαιώσουν πως οι καρτ ποστάλ της κομβικής δεκαετίας τους δεν έχουν ξεθωριάσει ακόμα – ούτε και οι αναμνήσεις από τη Φρεαττύδα και τη Μαλακάσα, από το 1998 και το 2011 αντίστοιχα («Do You Remember The First Time?», για να επικαλεστούμε και τον ποιητή του Σέφιλντ).
Μόνο που οι Pulp επ’ ουδενί δεν είναι η μπάντα που θα «μυρίσει» νοσταλγία. Αντιθέτως, εκπέμπουν ειλικρίνεια και αληθινή πίστη στα τραγούδια τους πάνω στη σκηνή, ακόμα και αν γράφτηκαν σε μιαν άλλη ζωή, όταν ο αρχηγός τους δεν φορούσε κοκάλινα γυαλιά και έσπαγε πιο συχνά τη μέση. Πλέον, του αρέσει να πηγαινοέρχεται στο βάθρο στο πίσω μέρος της σκηνής, να περνάει την ακουστική του κιθάρα στον ώμο και να δείχνει περήφανα τη βέρα του, μιας και παντρεύτηκε την περασμένη εβδομάδα, όπως μας είπε. Ηταν μια έμμεση απάντηση σε εκείνο το «Jarvis, marry me» που ακούστηκε ανάμεσα στα πρώτα κομμάτια από το κοινό και το λευκό κορμάκι που εκσφενδονίστηκε πάνω στη σκηνή στο encore και το «Underwear».
«Ηταν ζεστή, ήταν μεγάλη, περιλάμβανε εσώρουχα και ξέχασα τους πρώτους στίχους του “Common People”», έγραψε λίγη ώρα μετά τη δίωρη εμφάνιση των Pulp ο αρχηγός τους στο Instagram, αυτοσαρκαζόμενος που ξέχασε στην Αθήνα τον μοναδικό στίχο της δισκογραφίας του που αναφέρεται στην Ελλάδα. Επαιξαν από την αρχή όμως το «Common People», που είναι αδύνατο να αντισταθεί κανείς στη συναυλιακή του γοητεία. Και ενώ όλοι πίστευαν πως η βραδιά θα τελείωνε με τον ύμνο τους, οι Βρετανοί επιφύλασσαν και δεύτερο encore, για να κλείσουν τελικά με την ενατένιση του «Glory Days» και τη σιωπηλή αίσθηση πως αυτή θα είναι η τελευταία φορά που τους βλέπουμε, το πραγματικά τελευταίο encore.
Ακόμα και έτσι, εκείνο το «Let’s all meet up in the year 2024» (μτφρ.: «Ας συναντηθούμε όλοι το 2024»), που έγραφαν τα T-shirts που έβρισκε κανείς στον επίσημο πάγκο της μπάντας, κατάφερε να εκπληρώσει την προφητεία με την οποία οι Pulp μάς υποδέχθηκαν στην πιο μοναδική 547η φορά που έχουμε ζήσει ποτέ.
