Στις 25 Ιουλίου του 1752, η εφημερίδα The Dublin Journal διαφήμιζε μια μεγάλη συναυλία φωνητικής και οργανικής μουσικής προς τιμήν μιας τραγουδίστριας, της Μις Μπάπτιστ. Εισιτήρια ήταν διαθέσιμα, μεταξύ άλλων, μέσω της κατοικίας της Μις Μπάπτιστ.
«Ποια ήταν αυτή η τραγουδίστρια, η “Μις Μπάπτιστ” (ή “Μπατίστ”), η οποία απολάμβανε τέτοια φήμη στους μουσικούς κύκλους του Δουβλίνου ώστε να μπορεί να διοργανώνει δικές της συναυλίες;», αναρωτιέται ο Μάικλ Λι στο φυλλάδιο που συνοδεύει το άλμπουμ «Rachel Baptist. Ireland’s Black Syren», που η δισκογραφική εταιρεία Linn κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό.
Λίγα πράγματα γνωρίζουμε για το πρόσωπο αυτό, αρκετά όμως για να μας ιντριγκάρουν. Αφηγήσεις της εποχής, από θεατές σε συναυλίες, μιλούν για «μια πραγματική μαύρη γυναίκα από την Αφρική», που εμφανιζόταν πάντοτε με ένα κίτρινο μεταξένιο φόρεμα και απολάμβανε μεγάλη εκτίμηση από το κοινό.
Αλλοι, ωστόσο, τη θέλουν να είναι γεννημένη όχι στην Αφρική αλλά στην Ιρλανδία. Η Μπάπτιστ ήταν ένα από τα 1.000 με 3.000 άτομα της μαύρης φυλής που ζούσαν στην Ιρλανδία το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα. Πρέπει να καταγόταν από πρώην σκλάβους που είχαν μεταφερθεί από τη δυτική Αφρική στην Καραϊβική και μετά στην Αμερική και από εκεί με κάποιον τρόπο να έφθασαν στην Ιρλανδία, η οποία δεν αποτελούσε μέρος του δουλεμπορίου που «έτρεχε» στον Ατλαντικό, πλην όμως επωφελείτο από αγαθά και προϊόντα στα οποία δούλευαν σκλάβοι. Οι πρόγονοι της Μπάπτιστ πρέπει να είχαν αποκτήσει την ελευθερία τους και να επέλεξαν αυτό το επώνυμο, η γαλλική εκδοχή του οποίου παραπέμπει σε ανθρώπους που πρέπει να προέρχονταν από γαλλικές αποικίες στην Καραϊβική.
Από το 1750 έως το 1753 η Μπάπτιστ τραγουδούσε στο Δουβλίνο συχνά, αργότερα τραγούδησε στην Αγγλία κι έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής ως «Μαύρη Σειρήνα». Ερμήνευε έργα των Χέντελ, Μπόις, Πασκουάλι αλλά και παραδοσιακά ιρλανδικά και σκωτσέζικα τραγούδια.
Το άλμπουμ «Rachel Baptist. Ireland’s Black Syren», στο οποίο ο Πίτερ Γουίλαν διευθύνει την Ιρλανδική Ορχήστρα Μπαρόκ και ερμηνεύει η υψίφωνος Ρέιτσελ Ρέντμοντ, είναι ένας φόρος τιμής στη «Μαύρη Σειρήνα της Ιρλανδίας» αλλά και στο Δουβλίνο του δεύτερου μισού του 18ου αιώνα, ως πόλη από την οποία πέρασαν και παρουσίασαν έργα τους μεγάλοι συνθέτες, όπως ο Χέντελ, ο Τζεμινιάνι και ο Πασκουάλι.
Το άλμπουμ κλείνει με έναν προγενέστερο συνθέτη, τον ανυπέρβλητο Χένρι Πέρσελ, με την άρια «Fairest Isle», από τη σκηνική μουσική «Βασιλιάς Αρθούρος». Η πρώιμη αυτή όπερα κλείνει με τη θεά Αφροδίτη να υμνεί τη Βρετανία («Fairest Isle, all isles excelling, seat of pleasure and love»). Πρέπει να την τραγούδησε και η Μπάπτιστ, καθώς το έργο αυτό του Πέρσελ ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές στην εποχή της. Και οι Ιρλανδοί, ακούγοντάς το, πρέπει να είχαν κατά νου το δικό τους νησί.
Ο θάνατος της «Μαύρης Σειρήνας» πρέπει να ήρθε το 1775. Αλλά τίποτα δεν είναι βέβαιο.
