Η Νίκη Τρουλλινού γεννήθηκε στα Χανιά και ζει στο Ηράκλειο. Μικροί και μεγάλοι σταθμοί: Νομική Αθηνών (1971), μαχόμενη δικηγορία, διδασκαλία (ΤΕΙ), αγροτουρισμός, ποίηση, θέατρο, ραδιόφωνο, ταξίδια, βιβλία, η καθυστερημένη γραφή – είναι ακόμη εδώ. Το βιβλίο της «Οδός Σόλωνος» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Ερίκ Βυιγιάρ «Μια αξιοπρεπής έξοδος» και τα ποιήματα του Τουρκοκρητικού Τζεβάτ Τσαπάν.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Μέθοδοι της ανάπτυξης της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη, από το βιβλίο του Ζακ Μουλέν «Επιστροφή στο Βερολίνο».
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Ειλικρινά δεν μπορώ να θυμηθώ, διάβαζα τους κλασικούς από νέα, στην εφηβεία ακόμη, επιστρέφω συχνά σε κάποιους με τρόπο αποσπασματικό, έχω χρόνια τα ίδια βιβλία με τις υπογραμμίσεις και τις σημειώσεις πάνω τους, όσο κι αν αυτό με «δεσμεύει», παρακολουθώ έτσι τη δική μου συναισθηματική ωρίμανση.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Διαβάζω οπουδήποτε, φτάνει να με κερδίσει το βιβλίο που κρατώ. Περιέργως πώς, πάντως, θυμάμαι επακριβώς τις συνθήκες ανάγνωσης των βιβλίων που με «σημάδεψαν» – τόπους, εποχή, κλίμα κ.λπ. Στο σπίτι προτιμώ τη γωνιά μου – ένας παλιός ξύλινος καναπές και πολλά λουλούδια στην εσωτερική ποδιά του παραθυριού με το φυσικό φως δεξιά μου.
Υπάρχουν βιβλία για τα οποία να νιώθετε ενοχές που σας άρεσαν;
Οχι, δεν έχω ενοχές για όσα μου αρέσουν. Είμαι αρκετά μεγάλο «κορίτσι» για να έχω αφήσει πίσω μου τις προκαταλήψεις και τις ενοχές.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Η ισορροπία ανάμεσα στο θέμα και στη λογοτεχνική γραφή του βιβλίου. Το πιο κοινότοπο απογειώνεται με συναρπαστική γραφή, το πιο ενδιαφέρον θέμα χαντακώνεται με την αδούλευτη γλώσσα. Μεγάλο ζητούμενο η γλώσσα του συγγραφέα. Το στοίχημα αυτό αφορά πρωτίστως και εμάς που γράφουμε.
Ποιο είναι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσετε;
Του Γιάννη Παντελάκη, «Για ένα φανάρι».
Τι το ιδιαίτερο έχει η οδός Σόλωνος;
Αυτό ας το κρίνει ο αναγνώστης. Απλώς ήταν δική μου ανάγκη να βγουν αυτά τα δεκαοκτώ διηγήματα, σαν ένα τελευταίο ίσως ακόρντο στα παιδιά που μαζί περπατήσαμε ώς εδώ.
Γιατί «είμαστε τυχερή γενιά»;
Δεν γνωρίσαμε Κατοχή και Εμφύλιο, μεγαλώσαμε με τις μουσικές και τα βιβλία της άνθησης του ’60, η δικτατορία μάς έμαθε να εκτιμούμε κάποιες αξίες, η ανεργία άγνωστη στη γενιά μας. Ομως γερνάμε μέσα σε μια γενικότερη δυστοπία – το τίμημα ήδη βαρύ για τα παιδιά μας.
