Κατάμεστο το Ηρώδειο στις 15 Ιουνίου. Τρεις διάσημοι μουσικοί, ο βιολονίστας Λεωνίδας Καβάκος, ο τσελίστας Γιο-Γιο Μα και ο πιανίστας Εμάνουελ Αξ έπαιξαν το δεύτερο Τρίο με πιάνο του Μπραμς και το Τρίο «του Αρχιδούκα» του Μπετόβεν.
Το Ηρώδειο είναι ένας ξεχωριστός χώρος. Οι καλλιτέχνες χαίρονται να παίζουν κάτω από τον φωτισμένο Παρθενώνα και συχνά μοιράζονται από σκηνής με το κοινό τα συναισθήματα που τους δημιουργεί το μνημείο. Οι τουρίστες απολαμβάνουν τη συναυλία σε ένα αρχαίο ωδείο. Αλλοι έρχονται απλώς για να δουν έναν διάσημο μουσικό. Το Φεστιβάλ Αθηνών, πάλι, σε βραδιές με δημοφιλείς καλλιτέχνες χαίρεται να κόβει έως και 4.500 εισιτήρια. Κανένας άλλος αθηναϊκός χώρος δεν προσφέρει αυτή την ευκαιρία. Μένουν οι φιλόμουσοι.
Είναι κοινός τόπος ότι το Ηρώδειο δεν προσφέρεται για συμφωνική μουσική. Οπως, άλλωστε, κανένας ανοικτός χώρος, καθώς δεν παρέχει τις απαραίτητες ανακλάσεις για τη σωστή απόδοση του ήχου. Κι όμως, από την ίδρυσή του και επί δεκαετίες το Ηρώδειο φιλοξένησε τις σημαντικότερες ορχήστρες και τους διασημότερους καλλιτέχνες του χώρου. Τότε που η Αθήνα δεν διέθετε κλειστές αίθουσες συναυλιών και το κοινό ενδιαφερόταν για τη συμφωνική μουσική. Τότε που το Φεστιβάλ ανήκε ακόμη στον ΕΟΤ και η τουριστική συνιστώσα ήταν κυρίαρχη.
Στα χρόνια που υπήρξε διευθυντής του ο Γιώργος Λούκος, το Φεστιβάλ επιστράτευσε πλήθος χώρων για τις εκδηλώσεις του. Πιο εξειδικευμένων. Κατά κανόνα οι συναυλίες μικρών συνόλων και οι παραγωγές όπερας που εισήγε, πραγματοποιούνταν σε κλειστούς χώρους.
Σε αίθουσες κατάλληλες. Δεν έγινε η Αθήνα Φερμπιέ, απλώς έγινε το αυτονόητο. Σήμερα το Φεστιβάλ Αθηνών προγραμματίζει μια συναυλία μουσικής δωματίου, όπως η συγκεκριμένη, στο Ηρώδειο.
Με «διακριτική»(;) ηλεκτρική ενίσχυση. Ωστε, τουλάχιστον, να εξασφαλιστεί η αναγκαία συνθήκη, δηλαδή τα τρία όργανα να ακούγονται αρκετά καλά στο άνω διάζωμα. Και πράγματι, η ηλεκτρική ενίσχυση επιτυγχάνει την επιθυμητή ένταση έστω ανισομερώς, καθώς σε άλλα σημεία του θεάτρου ακουγόταν περισσότερο το βιολί και σε άλλα το τσέλο. Ομως, ταυτόχρονα, καταργεί τη βασική και θεμελιώδη συνθήκη της μουσικής δωματίου που είναι ο φυσικός ήχος. Ολο το ενδιαφέρον στα έργα αυτού του είδους βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο συνομιλούν και διαπλέκονται τα τρία όργανα. Δεν πρόκειται για έργα μεγάλων χειρονομιών, που αντέχουν την αφαίρεση, αλλά για συνθέσεις στις οποίες η λεπτομέρεια έχει σημασία.
Παραβλέποντας την ενίσχυση, το δεύτερο Τρίο του Μπραμς αποδόθηκε με μάλλον κλασική αισθητική, με ταχύτητες και δυναμική που δεν δημιουργούσαν έντονες αντιθέσεις ανάμεσα στα τέσσερα μέρη, όπως επίσης χωρίς ιδιαίτερη φλόγα στην έκφραση. Η ίδια αισθητική προσέγγιση ταίριαξε, αυτονόητα, πολύ καλύτερα στο έργο του Μπετόβεν. Οι τρεις εξαιρετικοί μουσικοί ανέδειξαν τη χάρη του δεύτερου μέρους, την ευγένεια του τρίτου, όπως επίσης τη δύναμη και την ενέργεια του τελευταίου. Η καθαρότητα στο παίξιμο του Αξ, όπως και η απίστευτη αίσθηση ύφους του πιανίστα έδωσαν συνολικά παλμό στην ερμηνεία. Ενθουσιασμός, χειροκροτήματα. Mission accomplished.
