Πριν από ένα δεκαήμερο, τα ελληνικά Μέσα γέμισαν με αναφορές στον Θανάση Παπακωνσταντίνου και στο «αντίο» που εκείνος είπε, έπειτα από δεκαετίες, στις συναυλίες από το Θέατρο Βράχων.
Στην πραγματικότητα, η τελευταία συναυλία του γνωστού τραγουδοποιού δόθηκε τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας στα 1.700 υψόμετρο και κάτω από ένα γεμάτο φεγγάρι, στο Χιονοδρομικό Κέντρο Καλαβρύτων, όπου διεξήχθη το δεύτερο Helmos Mountain Festival.
Η σεμνότητα που διακρίνει τον καλλιτέχνη είναι πιθανότατα εκείνη που δεν τον άφησε να αποχαιρετήσει –και έτσι να τραβήξει όλη την προσοχή πάνω του– σε μια συναυλία που δεν θεωρεί «δική του», αφού εκεί την ίδια και τις προηγούμενες ημέρες εμφανίστηκαν πολλοί ακόμη μουσικοί. Η πλειονότητα ωστόσο των σχεδόν 11.000-12.000 ανθρώπων που βρέθηκαν το τετραήμερο 21-24 Ιουνίου στο βουνό, ήρθε για εκείνον. Για να γίνουν μάρτυρες μιας ιστορικής στιγμής και ταυτόχρονα να ταξιδέψουν μια τελευταία φορά στην «Κοιλάδα των Τεμπών».
Η βραδιά ξεκίνησε με το στακάτο χιπ χοπ του Ταφ Λάθος και συνεχίστηκε, με την Ιουλία Καραπατάκη να ανεβάζει το κέφι με μερικά καλοδιαλεγμένα έντεχνα και λαϊκά κομμάτια· από εκεί σκυτάλη στον Αλκίνοο Ιωαννίδη, ο οποίος τραγούδησε γνώριμα και αγαπημένα, μίλησε πολιτικά και αποχαιρέτησε λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, ενώ πια η ανυπομονησία –και κάποια κούραση– ήταν σχεδόν απτή.
Ολα αυτά, βέβαια, ξεχάστηκαν μετά από λίγο. Εχοντας την άνεση να απλώσει το πρόγραμμα περισσότερο από τις εννέα sold out αθηναϊκές συναυλίες, ο Θανάσης και οι (υπέροχοι) συνοδοιπόροι του μας κράτησαν «στις φτέρνες» μέχρι τις 4 το πρωί, στέλνοντας από τη σκηνή το ένα μετά το άλλο τραγούδια, που με έναν μαγικό τρόπο έχουν γίνει ύμνοι στα χείλη ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους ήταν αγέννητοι όταν εκείνα κυκλοφόρησαν.
κοντά το Helmos Mountain Festival, το κατασκηνωτικό μουσικό γεγονός, που ανέβασε στο βουνό 12.000 επισκέπτες.
Μια γειτονική παρέα, γύρω στα 22-23, σχολίαζε με θαυμασμό τι απίθανη φωνή είναι αυτή η… Μάρθα Φριντζίλα. Κάποιοι άλλοι, μεγαλύτεροι, παρακολουθούσαν δακρυσμένοι την εκτέλεση του «San Michele», ενώ παραδίπλα στηνόταν τρελός χορός. Αυτή η έκρηξη συναισθημάτων, εικόνων και (κυρίως) η βαθιά επικοινωνία μεταξύ σκηνής και κοινού είναι το απόσταγμα των συναυλιών του Παπακωνσταντίνου.
Ο συνεπώνυμός του, Βασίλης, μετρώντας πια πέντε ολόκληρες δεκαετίες στο τραγούδι, έδωσε το βράδυ του Σαββάτου το δικό του συγκινητικό λάιβ στο Χελμό, παίζοντας ακούραστα επί ώρες, πριν παραδώσει (ταιριαστά) τα ηνία στους σύγχρονους Ελληνες ρόκερ Villagers of Ioannina City.
Παρουσιάζοντας το πιο ενδιαφέρον ίσως πρόγραμμα του τριημέρου, οι VIC ένωσαν στη σκηνή κλαρίνο και ηλεκτρική κιθάρα σε ουρανομήκη σόλο, τα οποία δυστυχώς απόλαυσαν κάπως λιγότεροι θεατές λόγω της περασμένης ώρας και της κούρασης. Ετσι είναι όμως τα ορεινά φεστιβάλ. Θέλουν αντοχές και ταυτόχρονα προσφέρουν ελευθερία κινήσεων (και πνεύματος).
Το Helmos Mountain Festival, στη δεύτερη μόλις χρονιά του, κρίνεται επιτυχημένο. Αν και πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, η διοργάνωση προόδευσε, προσφέροντας μια ολοκληρωμένη κατασκηνωτική-μουσική εμπειρία με πολλές παράλληλες δραστηριότητες για μικρούς και μεγάλους. Και πάνω στη σκηνή το πρόγραμμα ήταν πολυσυλλεκτικό: ροκ, έντεχνο, λαϊκό, αλλά και μπόλικο χιπ χοπ, που τραβάει σαν… μέλι ιδίως τις μικρότερες ηλικίες. Αντε, και του χρόνου.
