Εξυφαίνοντας τη δική του προσωπική μυθολογία πάνω στον πυκνό και αμφίσημο αστικό καμβά των Εξαρχείων, ο φωτογράφος Νίκος Λεοντόπουλος προχωράει σε μια εκ νέου διασάλευση ορίων. Η διάκριση ανάμεσα στον παρελθόντα και στον παρόντα χρόνο, όπως και ανάμεσα στην αποδεκτή αισθητική και στη βέβηλη ρευστότητα, μοιάζει να υποχωρεί μπροστά στη δική του επιθυμία να προχωρήσει σε μεγάλες συναιρέσεις. Κατοχυρώνει αυτό που άλλοτε θα ακουγόταν ίσως ανεδαφικό: την ποιητική αφήγηση μιας παρεξηγημένης συνοικίας σε μια θρυμματισμένη εκδοχή της αστικής αισθητικής. Η αυθάδεια του τοίχου με τα γκράφιτι γίνεται ενδημικό φυτό αναρριχώμενο και διεκδικητικό.
Ο Νίκος Λεοντόπουλος εκθέτει αυτήν την περίοδο τις φωτογραφίες του στον «Εικαστικό Κύκλο ΔΛ» (Ακαδημίας 6, έως 19 Ιουλίου), όπου παρατίθενται εν είδει ζωφόρου οι φωτογραφίες του που έχουν κοινό θέμα νεοκλασικά ή ερειπωμένα σπίτια των Εξαρχείων σε ασπρόμαυρο, με τα γκράφιτι στην επιφάνειά τους σε χρώμα. Είναι μια ερμηνεία που ενώ «πυροδοτεί έναν καινούργιο τρόπο θέασης στα γενναία λουλούδια και τα επίτοιχα πυροτεχνήματα της πόλης», όπως λέει η ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια της έκθεσης Ιρις Κρητικού, διαστέλλει ταυτόχρονα και την ιδέα της συνύπαρξης, της σύγκρουσης, της βεβήλωσης και της αυθαιρεσίας.
Είναι με άλλα λόγια μια φωτογραφική έκθεση με έντονη την επιθυμία του σχολιασμού, στα όρια της καλλιτεχνικής φωτογραφίας και της φωτογραφίας-ντοκουμέντου. Ενώ δεν μοιάζει να είναι σκοπός η καταγραφή, διασώζεται μια μέριμνα για την αστική περιήγηση με το βλέμμα μιας επεξεργασμένης ανησυχίας. Η έκθεση με τίτλο «Χ-άρχεια» κρατάει αποστάσεις από κινήσεις καταγγελίας, αποτροπιασμού ή ρομαντικής υπεράσπισης ενός βαλλόμενου κόσμου σε υποχώρηση.
Περισσότερο μοιάζει να αφουγκράζεται, όπως ο γιατρός με το στηθοσκόπιο, τους υπόκωφους σπασμούς μιας κοινωνίας όχι πάντα σε θέση ορατότητας. Αυτούς τους παλμικούς ήχους ο Νίκος Λεοντόπουλος τους ανελκύει και τους προσδίδει υλική υπόσταση με τη μορφή ενός γκράφιτι στον τοίχο ενός παλιού σπιτιού. Εχει σαφώς ιδιαίτερο ενδιαφέρον η τεχνική επεξεργασία της αντίστιξης του χρώματος πάνω στο μαυρόασπρο, με σαφή ιεράρχηση και υπογράμμιση της εφήμερης έκρηξης πάνω στην ακινησία της σιωπής.
Και πράγματι, οι φωτογραφίες του Νίκου Λεοντόπουλου για τα δικά του Εξάρχεια μοιάζουν να ευδοκιμούν σε ένα καθεστώς σιωπής. Εκείνος, φέρνει στην επιφάνεια βουβές κραυγές και σπασμούς, με μορφή ζωγραφισμένων λουλουδιών, σπαραγμάτων άναρχων κραυγών και χειρονομίες βέβηλων του δρόμου.
Τα Εξάρχεια του Νίκου Λεοντόπουλου παρουσιάζονται σε ένα καθεστώς αστικής νησίδας ως ένας τόπος. Και είναι τόπος που εκφράζει φιλοσοφική στάση απέναντι στο ιδιόλεκτο μιας κοινωνικής παραβατικότητας. Η ρομαντική ομορφιά ενός ρημαγμένου ή απλώς έρημου νεοκλασικού σπιτιού λειτουργεί με τη δύναμη της αντιπαραβολής δύο κόσμων. Ενέχει στοιχεία πένθους και θρήνου, ακινησίας και λήθης απέναντι στον ζείδωρο σπασμό μιας αναβλύζουσας διαμαρτυρίας.
Η αστική φωτογραφία όπως τη βλέπουμε εδώ εμφανίζεται με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά ενός πεδίου μάχης μετά τη σύγκρουση. Στηρίζεται πάνω στην ιδρυτική αρχή των πόλεων για διαρκή κίνηση, μεταβολή, αντιπαράθεση και συμβίωση αταίριαστων καταστάσεων.
