Ο ζεστός αέρας που φυσούσε το βράδυ της Τετάρτης ήταν σαν να έφερνε από τα βάθη της ερήμου και των αιώνων την κρυστάλλινη φωνή της Λορίνα Μακένιτ, πέντε χρόνια μετά την τελευταία της εμφάνιση στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. «Η Αθήνα είναι η πρώτη στάση της περιοδείας μας κι έτσι έχουμε λίγο παραπάνω άγχος απόψε», είπε απευθυνόμενη σε ένα ενθουσιώδες και ετερόκλητο κοινό, στο οποίο διέκρινε κανείς και πολλούς ξένους επισκέπτες, καθώς τα πυρόξανθα μαλλιά και το μαύρο φόρεμά της ανέμιζαν, με φόντο τα τείχη του θεάτρου.
Η Καναδή τραγουδοποιός βρέθηκε στη χώρα μας με αφορμή τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του δίσκου «The Mask and Mirror», με τον οποίο εξερεύνησε τη μουσική και την ιστορία των Κελτών. Το ενδιαφέρον της αυτό, όπως ανέφερε, ξεκίνησε το 1991 με την επίσκεψη σε μια μεγάλη έκθεση στη Βενετία αφιερωμένη στις κελτικές φυλές, όπου έμαθε πως «οι Κέλτες δεν ήταν ένα σύνολο αναρχικών από τη Σκωτία, την Ιρλανδία και την Ουαλλία, αλλά μια εκτενής ομάδα φυλών που εξαπλώθηκε σε πολλές περιοχές της Ευρώπης και της Μικράς Ασίας, ενώ προσπάθησε ανεπιτυχώς να φτάσει μέχρι τους Δελφούς».
Ετσι ξεκίνησε και το δικό μας ταξίδι στον μυσταγωγικό μουσικό κόσμο της Λορίνα Μακένιτ, η οποία ερμήνευσε απνευστί όλα τα κομμάτια του δίσκου στο πρώτο μέρος της συναυλίας, χωρίς να μιλήσει στο κοινό. Μόνο τα ένθερμα χειροκροτήματα μεταξύ των κομματιών έδιναν μια ανάσα στην πενταμελή μπάντα της Μακένιτ, η οποία αποτελούνταν από εξαιρετικούς μουσικούς, ορισμένοι εκ των οποίων είναι συνεργάτες της από τη δεκαετία του ’80 κι έπαιξαν τσέλο, βιολί, ντραμς και κιθάρες, ενώ η ίδια κινούνταν με άνεση ανάμεσα στο πιάνο, στο ακορντεόν, στα πλήκτρα και στην άρπα.
Μετά το σύντομο διάλειμμα που ακολούθησε την ολοκλήρωση του πρώτου μέρους, επανήλθε πιο χαλαρή και επικοινωνιακή, ερμηνεύοντας συνθέσεις από το σύνολο της δισκογραφίας της, ενώ μοιράστηκε ιστορίες και σκέψεις με το κοινό, αλλά και την αγάπη της για τα ηχοχρώματα της Μεσογείου. «Ενα από τα υπέροχα πράγματα του να δουλεύεις στον χώρο της μουσικής, είναι ότι γνωρίζεις σπουδαίους καλλιτέχνες», είπε καλωσορίζοντας τους δεξιοτέχνες μουσικούς Σωκράτη Σινόπουλο, Πάνο Δημητρακόπουλο και Χάιγκ Γιαζιτζιάν, που τη συνόδευσαν σε τέσσερα κομμάτια παίζοντας λύρα, κανονάκι και ούτι, αντίστοιχα.
Πώς να μείνει κανείς ασυγκίνητος από την αναλλοίωτη φωνή της Λορίνα Μακένιτ, τις συνθέσεις της που συνδυάζουν κελτικές, ανατολίτικες και μεσογειακές μελωδίες, αλλά και από τη σύμπραξή της με μουσικούς υψηλού επιπέδου; Από τους πιο πιστούς θαυμαστές της έως τους λιγότερο μυημένους, όλοι παρακολουθούσαμε με απόλυτη προσήλωση, σχεδόν μαγεμένοι.
«Οι παλιές, καλές εποχές είναι τώρα», μας είπε η Μακένιτ λίγο πριν μας αποχαιρετήσει, συμπληρώνοντας πως «συχνά πιστεύουμε ότι οι καλύτερες στιγμές βρίσκονται πάντα σε κάποια άλλη χρονική περίοδο, όμως για εμένα και την μπάντα μου δεν υπάρχει τίποτε πιο ξεχωριστό από το να μοιραζόμαστε αυτή τη βραδιά μαζί σας». Ετσι προλόγισε το τελευταίο κομμάτι, που δεν ήταν άλλο από το ιδιαίτερα αγαπητό «Tango to Evora», του δίσκου «The Visit» από το 1991, προκαλώντας ενθουσιασμό στο κατάμεστο Ηρώδειο, σε ένα κοινό που δεν θα την άφηνε να φύγει χωρίς να του χαρίσει ένα ακόμη κομμάτι.
Σύντομα επανήλθε στο πιάνο της για το encore και μας αποχαιρέτησε με το «Dante’s Prayer» από τον δίσκο «The Book of Secrets» και τους στίχους «όταν η σκοτεινή νύχτα μοιάζει ατελείωτη, σε παρακαλώ να με θυμάσαι». Ιδανικό κλείσιμο σε μια βραδιά που θα μείνει μαζί μας για καιρό.
