Ο κύριος Γκρι πήγε σινεμά έπειτα από πολύ καιρό – στον κινηματογράφο «Διάνα», για να δει για εκατοστή φορά τη «Μεγάλη ανατριχίλα» που ο Λόρενς Κάσνταν γύρισε το 1983.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο κύριος Γκρι είδε την ταινία μετά τον θάνατο ενός από την παρέα, του Ουίλιαμ Χαρτ, του Νικ στην ταινία, ο οποίος γύρισε από το Βιετνάμ ανίκανος και περνάει τον χρόνο του σπιντάροντας με την Πόρσε και τα άπειρα χάπια του.
Ειρωνεία: Η παρέα των σαραντάρηδων του ’83 επανενώνεται για ένα Σαββατοκύριακο εξαιτίας (ή χάρις) της αποδημίας ενός από την «παλιοπαρέα», του Αλεξ – ο οποίος αυτοκτόνησε.
Η απώλεια σε περιμένει στη στροφή του δρόμου. Η νιότη δεν ξαναγυρίζει (αλλά μαζί με αυτήν ούτε τα ολέθρια σφάλματά σου). Οι επιλογές μειώνονται, το ίδιο και οι αντοχές. Η μνήμη θεριεύει.
Τα «άπλυτα» μιας συντροφιάς έχουν και αυτά τη μουσική τους υπόκρουση.
«Ελα, μην το βαραίνεις», μου φωνάζει ο κύριος Γκρι. «Ξαναδές την ταινία για τη μουσική της, αν μη τι άλλο. Ξέχνα το υπέροχο σενάριο, τόσο ανθρώπινο και τόσο αστείο και τόσο δραματικό όσο και η ζωή εκεί έξω, ξέχνα τους απίθανους διαλόγους και τις πειστικές ερμηνείες· άκου τη μουσική. Πάμε με τις σκηνές όπου ακούγονται τα τραγούδια;», ρωτάει ο κύριος Γκρι περιπαικτικά. Πάμε· ας κάνουμε μια επιλογή.
*«I Heard It Through the Grapevine» (1968) του Μάρβιν Γκέι. Ουσιαστικά, το τραγούδι των τίτλων. Ο εισαγωγικός, διακριτικός κρότος από τα πιατίνια και οι πρώτες συγχορδίες του αρμονίου μπαίνουν αμέσως μετά την είδηση του θανάτου του Αλεξ και τα πρώτα δάκρυα της Γκλεν Κλόουζ. Το οργασμικά ρυθμικό άσμα μάς «συστήνει» κάθε χαρακτήρα στη φάση της προετοιμασίας για την κηδεία του Αλεξ και την ανατριχίλα που θα ακολουθήσει μέσα στο Σαββατοκύριακο. Ο Νικ, που ανοίγει το ντουλαπάκι για να πάρει μερικά χάπια ακόμα, πατάει γκάζι και οι θεατές τρώμε τη σκόνη του.
* «Ain’t Too Proud to Beg» (1966) των The Temptations. Η παρέα μόλις έχει τελειώσει το δείπνο και μαζεύει τα πιάτα. Στο πικάπ ακούγεται στη διαπασών αυτό το απίστευτο τραγούδι. Κάνουν τη δουλειά χορεύοντας. Ο θρήνος δίνει, για λίγο, τη θέση του στο ξέσπασμα ενός απέραντου χαμόγελου. Η νιότη είναι ακόμα εδώ στο βάθος.
* «A Whiter Shade of Pale» (1967) των Procol Harum. Εδώ οι τόνοι πέφτουν αρκετά. Οι συζητήσεις «ανάβουν»· απολογισμοί, μετάνοιες, αλληλοκατηγορίες – τα «άπλυτα» μιας συντροφιάς έχουν και αυτά τη μουσική τους υπόκρουση. Γλυκόπικρη στιγμή, σπάνια και ακριβή.
* Ενα κομμάτι που δεν υπάρχει στο soundtrack αλλά ακούγεται στην ταινία – στην κηδεία του Αλεξ: το «You Can’t Always Get What You Want» (1969) των Rolling Stones. Δεν μπορείς πάντοτε να παίρνεις αυτό που θες· αλλά αν προσπαθήσεις μπορεί κάποτε να πάρεις αυτό που χρειάζεσαι, λένε οι στίχοι του αγαπημένου τραγουδιού του Αλεξ. Πώς να παρακάμψεις αυτόν τον ύμνο; Ο χρόνος εδώ δεν παγώνει· απλώς διαστέλλεται.
