Πρώτο σημαντικό συμφωνικό σύνολο που εμφανίστηκε στο Ηρώδειο στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών ήταν η ορχήστρα Φιλαρμόνια του Λονδίνου. Στις 18 Ιουνίου υπό τη διεύθυνση του αρχιμουσικού Σάντου-Ματίας Ρόουβαλι παρουσίασε ένα πρόγραμμα ρωσικής μουσικής. Η βραδιά ξεκίνησε με την Εισαγωγή στην όπερα «Ρουσλάνος και Λιουντμίλα» του Μιχαήλ Γκλίνκα, συνεχίστηκε με το Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα του Iγκορ Στραβίνσκι και ολοκληρώθηκε με τη δημοφιλή Πέμπτη Συμφωνία του Πιότρ Iλιτς Τσαϊκόφσκι.
Οι ποιότητες της ορχήστρας φάνηκαν αμέσως από την Εισαγωγή στην όπερα του Γκλίνκα. Ακρίβεια, διαύγεια και εντυπωσιακή άρθρωση ιδιαίτερα από τα έγχορδα, προσδιόρισαν την απόδοση της ζωηρής αυτής μουσικής σελίδας.
Ορχήστρα και αρχιμουσικός απέδωσαν την Πέμπτη Συμφωνία με δύναμη και μεγάλη εσωτερική ένταση.
Τα ίδια αυτά χαρακτηριστικά αξιοποιήθηκαν κατά την ιδιαίτερα νευρώδη ερμηνεία του Κοντσέρτου για βιολί του Στραβίνσκι. Στη σύνθεση αυτή, που συνειδητά παίρνει αποστάσεις από το συναίσθημα και επενδύει περισσότερο στην αρχιτεκτονική της μουσικής, το ρυθμικό στοιχείο και μορφές παλαιότερων εποχών, ο Ρόουβαλι έδωσε μια ερμηνεία γεμάτη αιχμές και ένταση. Σολίστ ήταν η γεννημένη στη Μολδαβία Πατρίτσια Κοπατσίνσκαγια, μουσικός με πολύ προσωπικές απόψεις στην ερμηνεία όσο και στον τρόπο προβολής του εαυτού της. Στο ίδιο μήκος κύματος με τον Φινλανδό αρχιμουσικό και διαθέτοντας εντυπωσιακή δεξιοτεχνική άνεση, η βιολονίστρια υπογράμμισε το γωνιώδες στοιχείο της μουσικής. Χωρίς να προδώσει την αιχμηρή γραφή απέδωσε εξίσου καλά τον λυρισμό της μουσικής στο δεύτερο μέρος του έργου («Aρια 1»), διαμορφώνοντας κατάλληλα τις φράσεις και επιλέγοντας τονισμούς σε χαρακτηριστικά σημεία. Αντίστοιχα, στο τρίτο μέρος («Aρια 2»), η πιο ρευστή μελωδική γραμμή της μουσικής διευκόλυνε την Κοπατσίνσκαγια να προσθέσει στην ερμηνεία της όσο συναίσθημα επιτρέπει ο συνθέτης, πριν το έργο επιστρέψει στο λαμπερό, νευρώδες, ρυθμικό φινάλε.
Τις εκφραστικές δυνατότητές τους έδειξαν ορχήστρα και αρχιμουσικός στην Πέμπτη Συμφωνία του Τσαϊκόφσκι. Μπορεί μόνο να φανταστεί κανείς πώς θα ηχούσαν κυρίως τα έγχορδα της ορχήστρας σε έναν κλειστό χώρο, ικανό να αποδώσει τον πλούτο του ήχου τους και συνακόλουθα να παρασύρει τον ακροατή στη μεθυστική δίνη της μουσικής του Ρώσου συνθέτη. Ειδικότερα, στο δεύτερο μέρος ξύλινα και χάλκινα πνευστά, το κόρνο, το όμποε, το κλαρινέτο, οι τρομπέτες και τελικά τα τρομπόνια, συνεργάστηκαν με τον ευγενή και πλούσιο ήχο των εγχόρδων προκειμένου να αποδώσουν το πάθος και την απόγνωση που εκφράζεται μέσα από τη μουσική. Η κορύφωση ήρθε στο τελευταίο μέρος, μέσα από την τρομακτική εμφάνιση του «κυκλικού» θέματος της Συμφωνίας, που παρουσιάζει ο Τσαϊκόφσκι από την αρχή του έργου και το οποίο επανέρχεται διαρκώς. Ο Ρόουβαλι και η ορχήστρα το απέδωσαν με μεγάλη δύναμη και εσωτερική ένταση, ωθώντας τη μουσική στο όριο της υστερίας, διάθεση που ταιριάζει άριστα στην ασφυκτική ατμόσφαιρα την οποία χτίζει ο συνθέτης σταδιακά στη διάρκεια του έργου. Πάθος και ένταση πέτυχαν ακόμα καλύτερα τον στόχο τους μετά την ευγενή απόδοση του κομψού βαλς (τρίτο μέρος), πριν και αυτό σκοτεινιάσει.
