Υπήρχε εποχή στην Αθήνα, αρκετά πλέον μακρινή, που ο Τύπος παρακολουθούσε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τη μεταμόρφωση της πρωτεύουσας. Oλες εκείνες οι τομές βρίσκονται ακόμη κοντά μας και η Αθήνα του 1960, όταν άλλαζε άρδην το αστικό τοπίο και δημιουργούνταν απαραίτητες υποδομές, τροφοδοτεί ακόμη την επικαιρότητα.
Παράδειγμα το Χίλτον και η μετάλλαξή του. Αλλά ακόμη και οι ουρές των τουριστών στην Ακρόπολη, οι συναυλίες στο Θέατρο του Λυκαβηττού, το Πάρκο Ελευθερίας, τα μεγάλα ξενοδοχεία στο Σύνταγμα, η καθημερινή κίνηση στην Αρδηττού, ο κόμβος των Αμπελοκήπων ακόμη και η Αθηναϊκή Ριβιέρα, μας πηγαίνουν πίσω στη δεκαετία του ’60 και λίγο πριν, όταν ο εκσυγχρονισμός των Αθηνών ήταν θέμα απόλυτης προτεραιότητας.
Λίγο να σκεφτεί κανείς πάνω στο τοπίο της πόλης, το αστικό και το φυσικό, θα δει την Αθήνα να αλλάζει διαρκώς στους κύκλους του χρόνου. Το 1896 οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το Παναθηναϊκό Στάδιο, το 1923 τα νέα προάστια και οι προσφυγικοί συνοικισμοί, το 1929 η γενέθλιος πράξη της πολυκατοικίας, το 1960 η κορύφωση της αστυφιλίας, το 1974 η νέα ματιά στην Αθήνα με τη μεταπολίτευση. Αυτές οι ενδεικτικές κορυφές που εκτείνονται ώς σήμερα, εμφανίζουν μεγάλη πυκνότητα στη δεκαετία του 1960. Από την περίοδο εκείνη, με όλες τις εξάρσεις και μεταπτώσεις της, κληρονομήσαμε την πόλη του σήμερα.
Το Χίλτον που απασχόλησε την επικαιρότητα πρόσφατα δεν ήταν μόνο ένα κτίριο που απέκτησε τεράστιο συμβολισμό, μετά τα εγκαίνια του 1963, αλλά και ένα αρχιτεκτονικό ορόσημο που πριν ακόμη παραδοθεί σε χρήση είχε προκαλέσει θύελλα συζητήσεων. Σε ένα επίπεδο χωροταξίας, η αξιοποίηση της γης όπου ανεγέρθηκε το Χίλτον συνέβη σε μια εποχή κατά την οποία λίγο πολύ άλλαζε όλη η Βασιλίσσης Σοφίας, γεννιόταν η Βασιλέως Κωνσταντίνου και δυνάμωνε η μεσοαστική δομή των συνοικιών από το Μετς και το Παγκράτι ώς τα Ιλίσια και τους Αμπελοκήπους. Η περίοδος 1955-1965 ήταν κοσμογονία.
Σχεδόν ταυτόχρονα με το Χίλτον, έχουμε την εξαγγελία ανέγερσης της Εθνικής Πινακοθήκης, την κάλυψη του Ιλισού, την ανέγερση της πρεσβείας των ΗΠΑ, τις συζητήσεις για το Μέγαρο Μουσικής που άρχισε στη δεκαετία του 1970, τη διαμόρφωση του Πάρκου Ελευθερίας, το ανεκτέλεστο όραμα για το Πνευματικό Κέντρο στο Πάρκο Ριζάρη, το τελεφερίκ και το Θέατρο Λυκαβηττού, τις αθρόες κατεδαφίσεις νεοκλασικών μεγάρων και τη δημιουργία κτιρίων γραφείων για τον τριτογενή τομέα, την ανέγερση πολυκατοικιών στις συνοικίες, το σιντριβάνι της Ομόνοιας, τη λειτουργία των πλαζ στη Γλυφάδα και στη Βουλιαγμένη, το Μον Παρνές, τα έργα διαμόρφωσης στην Ακρόπολη και στου Φιλοπάππου, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, τον κόμβο Αμπελοκήπων, τη δημιουργία του νέου αερολιμένα, τη διάνοιξη της Βουλιαγμένης, και πλήθος άλλων έργων που παρά την κριτική που προκαλούσαν ήταν πειστήρια για την ανοδική πορεία της χώρας.
Το έργο του Γιάννη Μόραλη στο Χίλτον δεν είναι αποκομμένο από το κλίμα της εποχής. Υπήρχε εκτίμηση σε πρόσωπα. Αλλωστε, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέλεγε προσεκτικά τους συνομιλητές του καθώς ήθελε να προσδώσει κύρος σε πολλά από τα δημόσια έργα, με κορυφαίο παράδειγμα την επιλογή του Πικιώνη για την Ακρόπολη. Παρά την αντίθεση των χαρακτήρων του Καραμανλή και του Πικιώνη το έργο προχώρησε και σήμερα είναι αδιανόητο να φανταστούμε το τοπίο της Αθήνας δίχως τη διαμόρφωση εκείνης της εποχής.
Είναι ανεξάντλητο το πεδίο προβληματισμού και οι συνηχήσεις τού χθες στο σήμερα. Η πόλη όπου ζούμε είναι αποτέλεσμα αναρίθμητων παραμέτρων και αντιφάσεων.
