Τα τελευταία χρόνια, στο ετήσιο ραντεβού τους για κυνήγι σολομού στο Μπρουκ Φολς στο εθνικό πάρκο Κατμάι στην Αλάσκα, οι καφέ αρκούδες εμφανίζονται αργοπορημένες. Πέρυσι, το κυνήγι ξεκίνησε στα τέλη Ιουλίου, ενώ κανονικά το ποτάμι γεμίζει αρκούδες από τον Ιούνιο –πηγαίνουν παραδοσιακά εκεί για την αφθονία σολομού– και οι φανατικοί θεατές, που είναι πολλοί, τις παρακολουθούν να ψαρεύουν σε ζωντανή μετάδοση, μέσω μια ιστοσελίδας που διαχειρίζεται τις κάμερες του εθνικού πάρκου. Μόνο που πλέον η θερινή σύναξη των καφέ αρκούδων έχει «απορρυθμιστεί» και η αιτία δεν είναι άλλη από την κλιματική κρίση. Η άνοδος της θερμοκρασίας και η υπεραλιεία έχουν ως αποτέλεσμα την καθυστερημένη εμφάνιση των σολομών, αλλά και τη μείωση των αποθεμάτων τους για τους ανθρώπους και τα ζώα.
Αντίστοιχο είναι το πρόβλημα και στη Νορβηγία, χώρα που παραδοσιακά διέθετε μεγάλα αποθέματα σολομού και που τώρα, τα βλέπει να μειώνονται. Αυτό εξηγεί τις σφοδρές αντιδράσεις των Νορβηγών, όταν κυκλοφόρησε βίντεο με τον Ντέιβιντ Μπέκαμ να ψαρεύει σε ποταμό της χώρας, έναν από τους 33 όπου οι νορβηγικές αρχές έχουν απαγορεύσει την αλιεία σολομού μήπως και καταφέρουν να περιορίσουν τη ζημιά. Τα περυσινά αλιεύματα ήταν τα χαμηλότερα που έχουν καταγραφεί ποτέ, 30% λιγότερα από το 2022. Οι επικριτές του Μπέκαμ λένε ότι αξιοποίησε ένα «παραθυράκι» στους κανονισμούς, που του επέτρεψε να ψαρέψει και που, φυσικά, δεν θα μπορούσε να το αξιοποιήσει αν δεν ήταν ο Μπέκαμ. Ο ίδιος μέσω του εκπροσώπου του αρνείται τις κατηγορίες.
Βέβαια, ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό. Ο πλανήτης, με εκατοντάδες παραδείγματα πλέον, μας δείχνει ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Το πρόβλημα του σολομού είναι για τους Νορβηγούς το ίδιο σημαντικό με τη μειωμένη παραγωγή ελαιολάδου στην Ελλάδα και τις τσουχτερές τιμές στο ράφι. Οι επιπτώσεις από την κλιματική κρίση φαίνονται όλο και πιο έντονα, δεν πρόκειται για μια θεωρητική συζήτηση που έχουμε χρόνο να την κάνουμε, αλλά για την πραγματικότητα, για την καθημερινότητά μας. Τα οικοσυστήματα από την Αλάσκα έως τη Μεσόγειο εκπέμπουν SOS. Δεν γίνεται να σφυρίζουμε –και να ψαρεύουμε– αδιάφορα.
