Hit Man ★★★½
ΚΩΜΩΔΙΑ ΔΡΑΣΗΣ (2023), 113΄
Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
Ερμηνείες: Γκλεν Πάουελ, Αντρια Αρχόνα
Σταθερά απολαυστικός, αυτή τη φορά και σχεδόν… αγωνιώδης, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ επιστρέφει με ένα φιλμ που έχει για απόλυτο πρωταγωνιστή τον Γκλεν Πάουελ, με τον Αμερικανό ηθοποιό να συνυπογράφει και το σενάριο. Ο Γκάρι διδάσκει φιλοσοφία σε ένα πανεπιστήμιο της Νέας Ορλεάνης· παράλληλα δουλεύει για την αστυνομία, παριστάνοντας τον πληρωμένο εκτελεστή, ώστε να παγιδεύει τους επίδοξους «πελάτες» και να τους συλλαμβάνει. Τα πάντα ωστόσο θα αλλάξουν όταν θα ερωτευθεί μια εξ αυτών και θα αρχίσει να φλερτάρει με την ιδέα να γίνει και ο ίδιος εγκληματίας προκειμένου να την προστατεύσει.
Αληθινή ιστορία
Ο Λινκλέιτερ μεταφέρει –διασκευάζοντας ελαφρώς– μια απίστευτη, αλλά αληθινή ιστορία, συστήνοντας έναν πολυεπίπεδο ήρωα με πολλά πρόσωπα. Σχεδόν κυριολεκτικά, αφού ο Γκάρι ανακαλύπτει ότι είναι εξαιρετικός στις μεταμφιέσεις και στη συνέχεια του δίνει και καταλαβαίνει: περούκες, προσθετικά, μακιγιάζ, παράξενα ρούχα, μέχρι και καρικατούρα του Γουές Αντερσον ντύνεται σε ένα ραντεβού με υποψήφιο πελάτη. Γενικώς εδώ, όπως και στις περισσότερες ταινίες του Λινκλέιτερ, οι αναφορές στην ποπ κουλτούρα είναι άφθονες, ωστόσο πιο ενδιαφέρον είναι το στοιχείο των μεταμφιέσεων-προσωπείων.
Στην εποχή των σόσιαλ μίντια και της περσόνας που καλλιεργείται μέσα από αυτά, ο βασικός χαρακτήρας μοιάζει να παρωδεί μια ολόκληρη, παράλληλη κοινωνική πραγματικότητα που «τρέχει» γύρω μας.
Στην εποχή των σόσιαλ μίντια και της περσόνας που καλλιεργείται μέσα από αυτά, ο χαρακτήρας του Γκλεν Πάουελ μοιάζει να παρωδεί μια ολόκληρη, παράλληλη κοινωνική πραγματικότητα που «τρέχει» γύρω μας. Το ότι εκείνος χρησιμοποιεί επί της ουσίας τη συγκεκριμένη τεχνική για να κρύψει τις δικές του ανασφάλειες ενισχύει ακόμη περισσότερο την ειρωνεία του πράγματος. Λόγος φυσικά πρέπει να γίνει και για τον ίδιο τον Πάουελ, ο οποίος είναι εξαιρετικός ερμηνεύοντας με κέφι και στυλ τον καλύτερο ρόλο της μέχρι τώρα καριέρας του. Δίπλα του η γοητευτική Αντρια Αρχόνα ανακαλεί πετυχημένα τις φαμ φατάλ των νουάρ, προσθέτοντας ακόμη μία στρώση στην απολαυστική «τούρτα» της ταινίας.
Η τελευταία ξεκινάει ως σάτιρα –μεταξύ άλλων και της συντηρητικής Αμερικής– με πολλές αστείες σεκάνς, για να πάρει έντονες αστυνομικές διαστάσεις στη συνέχεια, δημιουργώντας γνήσιο σασπένς, όπως συμβαίνει σε ανάλογης υφής θρίλερ. Μοναδικό ψεγάδι ίσως το κάπως αδύναμο φινάλε, το οποίο πάντως υπενθυμίζει την εγγενή αισιοδοξία και τη γνώριμη αίσθηση ξεγνοιασιάς που αποπνέουν σχεδόν όλες οι ταινίες του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ.
