Πώς μοιάζει και τι αίσθηση δίνει μια συναυλία με τίτλο «Η δική μας Μεταπολίτευση», που πραγματοποιείται τον Ιούλιο του 2024 με οικοδεσπότη τον Διονύση Σαββόπουλο; Χαρακτηρίζεται από κλίμα ευφορίας για τα πενήντα χρόνια αποκατάστασης της Δημοκρατίας; Από διάθεση αναστοχασμού και από διδακτικές ιστορίες για τα στραβά αυτής της περιόδου; Απευθύνεται άραγε σε συγκεκριμένες γενιές και ιδιοσυγκρασίες αυτό το «Η δική μας…» του τίτλου; Ή πρόκειται και για ένα εγχείρημα καλλιτεχνικό;
Η επίσημη σύνοψη, πάντως, ανέφερε ότι το Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου προσκάλεσε τον μεγάλο Ελληνα τραγουδοποιό «να δημιουργήσει μια μουσική γιορτή-αφιέρωμα με τραγούδια συνδεδεμένα με τη Μεταπολίτευση, την κατάκτηση δημοκρατικών δικαιωμάτων, την ελευθερία, την ψυχαγωγία, την καθημερινότητα, την ελπίδα». Οχι εντελώς «μεγάλα λόγια», δηλαδή, αν λάβουμε υπόψη μας και τη μάλλον σαββοπουλικής έμπνευσης συνύπαρξη της δημοκρατίας και των ελευθεριών με το ψυχαγωγικό και το ελπιδοφόρο του πράγματος.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με ένα ορχηστρικό ποτ πουρί μεταπολιτευτικών σουξέ για να συνεχιστεί με το «Για τα παιδιά που είναι στο κόμμα», τραγουδισμένο από τον 80χρονο δημιουργό του.
Και η αλήθεια είναι ότι η χθεσινή βραδιά, η πρώτη από τις συνολικά δύο της «Δικής μας Μεταπολίτευσης», ξεκίνησε μεν με ένα ορχηστρικό ποτ πουρί μεταπολιτευτικών σουξέ («Καλημέρα ήλιε», «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες» κ.λπ.), τα οποία όμως παίχτηκαν και με τη φρεσκάδα και την ενέργεια που έχει μια μπάντα σύγχρονη, την ενορχήστρωση της οποίας είχε ο Γιώτης Κιουρτσόγλου (και ο Σταύρος Λάντσιας) και που συνοδευόταν από τη Χορωδία της ΕΡΤ. Ο ίδιος δε ο Σαββόπουλος, με κόκκινη πουά γραβάτα και διάθεση μικρού παιδιού, βγήκε σε ένα ασφυκτικά γεμάτο Ηρώδειο, καταχειροκροτούμενος όχι μόνον από «του εξήντα τους εκδρομείς», αλλά και από μερικά παιδιά τους.
Ιστορίες; Είπε αρκετές. Μεταξύ άλλων για το πώς κάποτε η λογοκρισία θέλησε ο στίχος «σε αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε τρώνε βρώμικο ψωμί» να γίνει «σε αυτόν τον κόσμο…». Για τότε που γύρισαν ο Ανδρέας και η Μελίνα, οι εκτοπισμένοι από τα ξερονήσια, ο Καραμανλής και «πανηγύριζε όλη η Αθήνα». Για τη συλλογική έξαψη, «που με ανησυχούσε κάπως». Αλλά και για το ότι ο ίδιος νιώθει πολύ τυχερός, «διότι διαπιστώνω ότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου κύλησε σε ένα φωτεινό ξέφωτο που λέγεται Μεταπολίτευση».
Τα τραγούδια
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με το «Για τα παιδιά που είναι στο κόμμα», τραγουδισμένο με ζωηράδα από τον 80χρονο δημιουργό του. Ο Γιώργος Νταλάρας, ο πρώτος από τους χθεσινούς (και αποψινούς) καλεσμένους του Διονύση Σαββόπουλου, ξεκίνησε με το «Για την Κύπρο» και θα συνέχιζε με την «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη». Ο Μανώλης Μητσιάς ταίριαξε εύκολα τη φωνή του με τις εκφραστικές απαιτήσεις του «Ζεϊμπέκικου» και του «Πολιτευτή», ενώ η Μαρία Φαραντούρη, συγκίνησε με το «Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» και το «Δρόμοι παλιοί», το οποίο ο Σαββόπουλος αφιέρωσε στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Ο Χρήστος Θηβαίος ερμήνευσε «Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα» του Γιάννη Μαρκόπουλου, ενώ λίγο πριν από το διάλειμμα, Μελίνα Τανάγρη και Πάνος Μουζουράκης τραγούδησαν προς τέρψιν όλων, κομμάτια από τους «Αχαρνής».
Συμπέρασμα; Ισως αυτό το «Η δική μας Μεταπολίτευση» να υπήρχε για να σχηματίσει ένα πλαίσιο, αλλά και για να ερμηνευθεί ελεύθερα. Ο Μανώλης Μητσιάς λ.χ. μας έλεγε πριν από τη συναυλία ότι ένιωθε «μεγάλη τιμή και ευθύνη» που ο Σαββόπουλος του έδωσε το «Ζεϊμπέκικο», ενώ όσον αφορά το νόημα της βραδιάς, υπενθύμιζε ότι ο ίδιος είχε ζήσει «άσχημα» τη χούντα και έτσι πλέον μπορούσε να περιγράψει μια τέτοια συναυλία με λόγια όπως «την απολαμβάνω αυτή την παρουσίαση». Από τη μεριά της, η Δήμητρα Γαλάνη, που ερμήνευσε το σπουδαίο «Κοίτα με στα μάτια» των Χατζιδάκι – Γκάτσου με την ίδια ευαισθησία που είχε και το 1975, έλεγε στην «Κ» ότι τέτοια εγχειρήματα «έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από τις τυπικές δεξιώσεις. Είναι πιο ουσιαστικές, γιατί “σκαλίζουν” τη μνήμη του κόσμου. Ο σκοπός, άλλωστε, είναι να μην ξεχνάμε».
