Και εάν η Μήδεια ζούσε σήμερα; Το ερώτημα θέλησε να απαντήσει ο Σάιμον Στόουν με την ομώνυμη παράστασή του, η οποία παρουσιάστηκε χθες και την Τρίτη (στο θέατρο Παλλάς) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου. Ο 40χρονος (περιζήτητος διεθνώς) Αυστραλός δημιουργός εμπνεύστηκε την παράστασή του από την ιστορία μιας γιατρού στο Κάνσας, που σκότωσε τον άνδρα της και δύο από τα τρία παιδιά τους, στα μέσα της δεκαετίας του 1990.
Εχοντας μόλις πάρει εξιτήριο από μια ψυχιατρική κλινική, μετά ένα δύσκολο διαζύγιο, η Αννα ελπίζει σε μια συμφιλίωση με τον σύζυγό της, Λούκας, παρότι είχε προηγουμένως προσπαθήσει να τον δηλητηριάσει. Ο ίδιος έχει ήδη δημιουργήσει σχέση με την, κατά πολύ νεότερη, κόρη του διευθυντή του. Η επανένωση της Αννας και του Λούκας καταλήγει ολέθρια, αφού το σπίτι τους μετατρέπεται σε πεδίο μάχης, παρόντων των δύο παιδιών τους.
Η παράσταση έκανε πρεμιέρα το 2014 στην Ολλανδία. Με βάση την έως τώρα πορεία της –έχει παρουσιαστεί στις σημαντικότερες σκηνές διεθνώς (Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Aμστερνταμ, Μαδρίτη κ.ά.)– θεωρείται διεθνές καλλιτεχνικό γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας.
Ο Σάιμον είχε ως μεγάλο ατού το υποκριτικό σύνολο του Internationaal Theater Amsterdam, ενός από τους ισχυρότερους θεατρικούς οργανισμούς στην Ευρώπη, με τη Μαριέκε Χέεμπινκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Επίσης, στα ατού της ήταν η όψη της παράστασης (σκηνογραφία του Bob Cousins, σχεδιασμός φωτισμού από τον Bernie van Velzen, τα κοστούμια της An D’Huys). Το σκηνικό ήταν ολόλευκο, το κλινικό λευκό που προϊδεάζει για τη «χειρουργική επέμβαση» στην άρρωστη σχέση. Θα αποκοπούν μέλη ή ολόκληρη η ζωή; Την απάντηση τη γνωρίζετε…
Ταυτόχρονα, εξαιρετική ήταν χρήση του βίντεο –βοηθούσε και στην εναλλαγή των σκηνικών επεισοδίων–, με εντυπωσιακές λήψεις των ηρώων από την κορυφή της θεατρικής σκηνής. Στην τελική πράξη του δράματος, χιονίζει στάχτη πάνω στη Μήδεια (έβαλε φωτιά στο σπίτι της) που κρατάει αγκαλιά τα νεκρά παιδιά της.
Ο Σάιμον Στόουν θεωρείται μανιώδης αναγνώστης των κλασικών και προσεγγίζει τα έργα που επιλέγει με υλικά σύγχρονα, καθημερινά. Εργάζεται με βάση τον αυτοσχεδιασμό και δημιουργεί μαζί με τους ηθοποιούς μια δική του εκδοχή. Το ίδιο έκανε στη «Γέρμα», η οποία παρουσιάστηκε στην Ελλάδα το 2017 στο Μέγαρο Μουσικής σε μαγνητοσκοπημένη μετάδοση από το Young Vic Theatre στο Λονδίνο, στο πλαίσιο του προγράμματος National Theatre Live. Η «Γέρμα» ήταν μια παράσταση που εντυπωσίασε.
Ωστόσο, η «Μήδεια» του Στόουν στο Παλλάς δεν προκάλεσε ενθουσιασμό στο κοινό. Το χειροκρότημα θερμό μεν για έναν σπουδαίο σκηνοθέτη και τη δυνατή υποκριτική ομάδα, αλλά τα επιφυλακτικά σχόλια πολλά. Το κείμενο (του Σάιμον Στόουν, με μετάφραση/δραματουργία του Peter Van Kraaij) δεν κατάφερε να δημιουργήσει γέφυρες με το κοινό. Περισσότερο έμοιαζε με περιγραφή των γεγονότων στο Κάνσας, χωρίς να έχει «ξύσει» το ζήτημα των σχέσεων, του έρωτα, της φθοράς του σώματος, της πίστης-απιστίας. Και εντέλει, γιατί όποια γυναίκα σκοτώσει τα παιδιά, για να εκδικηθεί τον άνδρα της που την έχει εγκαταλείψει, να είναι… Μήδεια; Μπορεί να είναι απλώς η Αννα από το Κάνσας.
