Από την οδό Χρήστου Λαδά προς τη Σταδίου έχει κανείς αυτήν την εντυπωσιακή, από κάθε άποψη, οπτική γωνία. Στο ίδιο κάδρο συνυπάρχουν το κουφάρι του καμένου νεοκλασικού κτιρίου του Τσίλλερ, στην προέκταση του οποίου υπάρχει το «Αττικόν» και ο «Απόλλων», και το απαστράπτον νέο ξενοδοχείο που γεννήθηκε μέσα από τον κύκλο παρακμής του παλαιού «Εσπέρια Παλάς». Είναι μια εικόνα με έντονο συμβολισμό, καθώς εμπεριέχει την ιδέα της πόλης εν κινήσει.
Η Αθήνα στον άξονα της Σταδίου κινείται αργά μεν, αλλά σταθερά προς μια νέα κατάσταση. Θα φανεί πώς θα είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς παρεμβάσεων σε κτίρια της ιστορικής παρακαταθήκης της πόλης (όπως το Μέγαρο Σούτσου, όπου θα στεγαστεί το Θεατρικό Μουσείο ή το νέο Αρσάκειο με τη στοά που θα αλλάξει και αυτή) ή πώς και εάν θα προχωρήσουν αποκαταστάσεις εκ μέρους ιδιωτικών επενδύσεων σε ιστορικά ακίνητα, όπως το μέγαρο του ΟΤΕ ή το Μέγαρον Αθηνογένους (Σταδίου 50). Το τελευταίο παραμένει ερείπιο επί σχεδόν 40 χρόνια και μορφολογικά αποτελούσε τριλογία με τα χαμένα για πάντα Μέγαρα Σκουλούδη και Βούρου επί της πλατείας Συντάγματος.
Οι δυνατότητες είναι εντυπωσιακές. Το παλιό Βασιλικό – Εθνικό Τυπογραφείο, που έχει κακοποιηθεί, καεί και παραλλαχθεί τόσες φορές από τα χρόνια του Οθωνα έως τώρα, θα αποκατασταθεί, όπως και το επιβλητικό παλαιό ξενοδοχείο «Απόλλων» στη γωνία Σταδίου και Αιόλου. Αλλά για τη γωνία του Κατράντζου, που αποτελεί όνειδος για τον πολιτισμό μας, δεν μιλάει κανείς. Παραμένει χέρσος τρόπος με καθίζηση και απορρίμματα από τότε που τρομοκράτες πυρπόλησαν το πολυώροφο κτίριο του Κατράντζου, το 1980. Απορίας άξιον… Στην Πανεπιστημίου, η άχαρη και παντελώς κενή δημόσιας ζωής πλατεία Δικαιοσύνης (που προέκυψε στη δεκαετία του ’80 μετά την κατεδάφιση επιμήκους νεοκλασικού διώροφου κτιρίου με καταστήματα στο ισόγειο) συναντά το κενό επί τέσσερις και πλέον δεκαετίες κτίριο του άλλοτε ξενοδοχείου «Ματζέστικ» (για το οποίο το 1978 το Πανεπιστήμιο Αθηνών προσπαθούσε να πάρει άδεια κατεδάφισης, αλλά τώρα δρομολογεί ευτυχώς την αποκατάστασή του) και ακριβώς απέναντι το «Ρεξ». Αυτό το τελευταίο θα ανακαινισθεί, όπως ανακοινώθηκε από το Εθνικό Θέατρο. Ας θυμηθούμε πως το «Ρεξ» εγκαινιάστηκε τον Ιανουάριο του 1937 και υψώθηκε ως νεοϋορκέζικος κολοσσός στον ουρανό των Αθηνών στη θέση πυκνόφυτου κήπου και επαύλεως. Το «Ρεξ», που έχτισε η οικογένεια Σικιαρίδη, ακολουθούσε τον διεθνή τύπο των μεγάρων θεαμάτων τής αρ ντεκό εποχής.
Ολα αυτά συμβαίνουν στην Αθήνα σε λίγα μόλις τετράγωνα. Αλλά η αρχική εικόνα μας, Χρήστου Λαδά και Σταδίου (έχοντας στην πλάτη το Θέατρο Μουσούρη, τον «Παρνασσό» και τον Αγιο Γεώργιο Καρύτση), μας κρατάει σταθερά στο θέμα: η Αθήνα πρέπει να προοδεύσει.
