Οταν το 1984 ο Εντι Μέρφι έγινε για πρώτη φορά «Ο μπάτσος του Μπέβερλι Χιλς», το υποείδος της κωμωδίας δράσης ήταν πρακτικά ανύπαρκτο. Μιλάμε για την εποχή πριν από το πρώτο «Φονικό όπλο» (1987) ή το «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» (1988) και πολύ πριν από τα πρώτα «Κακά παιδιά» (1995) του Μάικλ Μπέι. Ολες αυτές οι ταινίες άλλωστε επηρεάστηκαν σίγουρα από τον «Μπάτσο», στον τρόπο που όχι απλώς διανθίζουν τη δράση τους με κωμικά στοιχεία, αλλά στο ότι είναι συχνά το κωμικό timing εκείνο που καθορίζει τα τεκταινόμενα.
Τέσσερις δεκαετίες (και αμέτρητες μιμήσεις) μετά το ορίτζιναλ φιλμ, ο Εντι Μέρφι επανέρχεται στον ρόλο του Αξελ Φόλι για ένα νέο, ομότιτλο του χαρακτήρα κεφάλαιο, που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην κορυφή των πιο δημοφιλών ταινιών του Netflix. Ο ανεκδιήγητος αστυνομικός από το Ντιτρόιτ επιστρέφει στο λαμπερό Μπέβερλι Χιλς, προκειμένου να ξεσκεπάσει μια συνωμοσία και να προστατέψει την αποξενωμένη κόρη του. Εκεί ωστόσο θα χρειαστεί να έρθει αντιμέτωπος με ένα ολόκληρο κύκλωμα διεφθαρμένων συναδέλφων του.
Η «υπερδύναμή» του
Αν και στα 63 του πια, ο Εντι Μέρφι διατηρεί τη γνήσια κωμική φλέβα του, η οποία είναι και αυτή που τον ξεχωρίζει από σταρ άλλων ανάλογων ταινιών, οι οποίοι είναι κατά βάση ήρωες δράσης. Ο «Μπάτσος του Μπέβερλι Χιλς», άλλωστε, δεν ήταν ποτέ άσος στο σημάδι με όπλο ή ανίκητος στις πολεμικές τέχνες· η δική του «υπερδύναμη» είναι οι μεταμφιέσεις και οι μιμήσεις, οι διαφορετικοί χαρακτήρες δηλαδή που υιοθετεί συνεχώς, σαν αυτοσχεδιαστικός κωμικός, προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του ή να ξεφύγει από δύσκολες καταστάσεις. Πόσο μάλλον εδώ που η ευκινησία του έχει (φυσιολογικά) μειωθεί, με τον κατά πολύ νεότερο συμπρωταγωνιστή Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ να αναλαμβάνει τις περισσότερες ταρζανιές.
Από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουν μεσολαβήσει 40 ολόκληρα χρόνια –και δύο ακόμη σίκουελ– στη διάρκεια των οποίων άλλαξαν πολλά. Κάποια από τα αστεία της πρώτης ταινίας, για παράδειγμα, σήμερα θα ήταν για… αυτόφωρο. Επίσης η χαρακτηριστική «πατίνα» των ’80s όπως και η γκέτο «αλητεία» του Αξελ Φόλι έχουν πια σε μεγάλο βαθμό στυλιζαριστεί. Αντιθέτως, οι φαν του «Μπάτσου» θα βρουν αρκετές ομοιότητες με το φιλμ του 1984, τόσο σε κάποιες σκηνές δράσης όσο και σε κάποιες λεπτομέρειες, που μιμούνται σχεδόν επακριβώς –μάλλον και λόγω επετείου– αντίστοιχες εκείνου.
Αυτό, βέβαια, που σε ταξιδεύει κατευθείαν στα ’80s είναι το συνθεσάιζερ του αμίμητου σάουντρακ «Axel F» του Χάρολντ Φαλτερμάγερ. Το κομμάτι που έχει γίνει διαχρονικός ύμνος στις ντίσκο και στα κλαμπ όλου του κόσμου, γνωρίζοντας και πιο σύγχρονη αναβίωση με την τρέλα του «Crazy Frog» το 2005, ακούγεται και εδώ δυνατά, απογειώνοντας μερικές κατά τα άλλα κάπως επαναλαμβανόμενες σκηνές. Γενικώς το νοσταλγικό φαινόμενο «Μπάτσος του Μπέβερλι Χιλς» λειτουργεί σε ικανοποιητικό βαθμό, συνεχίζοντας και τη σχετικά καινούργια κινηματογραφική τάση της αναβίωσης επιτυχημένων franchise του παρελθόντος (π.χ. «Ghostbusters»). Σίγουρα αυτή καθρεφτίζει και κάποια ένδεια ορίτζιναλ ιστοριών, δίνει όμως τουλάχιστον την ευκαιρία και στους νεότερους να γνωρίσουν μερικούς πραγματικά μοναδικούς ήρωες.
