Είναι πάντοτε χαρά να ακούει κανείς την Ορχήστρα Δωματίου της Ευρώπης. Σε κάθε νέα της εμφάνιση επιβεβαιώνει την υψηλότατη ποιότητα των μουσικών της και αποδεικνύει ότι αποτελεί ιδανικό όργανο στα χέρια του εκάστοτε αρχιμουσικού, καθώς του επιτρέπει να υλοποιήσει με ακρίβεια το όραμά του. Την απολαύσαμε για ακόμη μία φορά στις 30 Ιουνίου στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, σε μια συναυλία που διηύθυνε ο Σάιμον Ρατλ.
Κατ’ αρχάς, βασική επιλογή του Βρετανού αρχιμουσικού ήταν να τοποθετήσει τα χαμηλά έγχορδα, βιόλες και τσέλα στο κέντρο του σχηματισμού, χωρίζοντας τα πρώτα από τα δεύτερα βιολιά. Με τον τρόπο αυτό έδωσε όγκο και βάθος στον ήχο της ορχήστρας και ταυτόχρονα δημιούργησε ένα «στερεοφωνικό» εφέ. Αυτό λειτούργησε πολύ καλά ειδικά στην Ενάτη Συμφωνία του Σούμπερτ, όπου ο ζωηρός και ενδιαφέρων διάλογος ανάμεσα σε πρώτα και δεύτερα βιολιά ακουγόταν γλαφυρά από τις δύο πλευρές της ορχήστρας.
Εξαιρετικές ερμηνείες από έναν ευφυή αρχιμουσικό και μια ορχήστρα με καλλιεργημένο ήχο.
Ηδη από το αρχικό «Σκέρτσο καπριτσιόζο» του Ντβόρζακ ήταν σαφής ο βαθμός επεξεργασίας της μουσικής από τον Ρατλ. Υπήρχε έγνοια όχι μονάχα για την ανάδειξη του ρόλου μεμονωμένων οργάνων, όπως το αγγλικό κόρνο ή το μπάσο κλαρινέτο, αλλά κυρίως για τον προσδιορισμό του ύφους κάθε μουσικής παραγράφου, ώστε να προβάλλεται γλαφυρά η εξέλιξη της σκέψης του συνθέτη.
Ακολούθησαν τα τραγούδια του Μάλερ σε ποίηση του Ρίκερτ και τα «Πέντε ουγγρικά δημοτικά τραγούδια» του Μπάρτοκ. Τα ερμήνευσε η Τσέχα μεσόφωνος Μαγκνταλένα Κοζενά, σύζυγος του Ρατλ. Εμπειρη, εκφραστική και κυρίως με μεγάλη μουσικότητα, η Κοζενά στηρίχτηκε άριστα από τον Ρατλ για την απόδοση της περισσότερο σκοτεινής ατμόσφαιρας των τραγουδιών του Μάλερ, όσο και για την πιο φωτεινή αυτών του Μπάρτοκ. Τα δεύτερα ταίριαζαν καλύτερα στη φωνή της, καθώς αξιοποιούσαν περισσότερο τη μεσαία και ψηλή περιοχή της. Αντίθετα, τα τραγούδια του Μάλερ υποχρεώνουν τη φωνή να κατέβει χαμηλά, σε νότες όπου η ισχύς της φωνής της Κοζενά είναι μάλλον περιορισμένη.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με μια συναρπαστική ερμηνεία της «Μεγάλης» Συμφωνίας του Σούμπερτ. Και εδώ κυριάρχησαν η φροντίδα του Ρατλ για τη λεπτομέρεια όπως επίσης η μουσικότητα της ορχήστρας. Οι τονισμοί και οι στίξεις που έδιναν ξεχωριστή ζωντάνια και νεύρο στο δεύτερο μέρος, ο διαρκής παλμός που με μεγάλη μουσικότητα συνεισέφεραν τα έγχορδα στο τρίτο μέρος, η άριστη συνεργασία ανάμεσα στα ξύλινα πνευστά και στα έγχορδα και, βεβαίως, οι υποδειγματικές συνεισφορές του φλάουτου, του όμποε και του κλαρινέτου, ήταν μονάχα μερικά από τα στοιχεία της ερμηνείας, η οποία κορυφώθηκε σε μια δυναμική και έντονα δραματική απόδοση του τελευταίου μέρος της Συμφωνίας. Πέραν των άλλων, ο Ρατλ έλεγχε άριστα τη δυναμική της ορχήστρας, πράγμα που δεν σήμαινε μόνον εξαιρετικά κλιμακούμενες κορυφώσεις, αλλά και τη σταδιακή μείωση της έντασης μέχρι την απόλυτη σιωπή, απαίτηση στην οποία η ορχήστρα ανταποκρινόταν με υποδειγματικό τρόπο. Μια εκπληκτική ορχήστρα στα χέρια ενός αρχιμουσικού, που ήξερε πώς να την αξιοποιήσει όχι για φθηνά εφέ, αλλά προκειμένου να αναδείξει τη δραματουργία της μουσικής.
