Fly me to the moon ★★★
KOMENTI (2024), 132΄
Σκηνοθεσία: Γκρεγκ Μπερλάντι
Ερμηνείες: Σκάρλετ Γιόχανσον, Τσάνινγκ Τέιτουμ
Η πιο feelgood ταινία του φετινού καλοκαιριού έρχεται για να συνδυάσει Ιστορία, αστικούς μύθους και ρομάντζο σε ένα χορταστικό πακέτο με διάρκεια άνω των δύο ωρών. Βρισκόμαστε στις αρχές του 1969 και η NASA προετοιμάζει εντατικά την αποστολή του «Apollo 11», προορισμένη να μεταφέρει τους πρώτους ανθρώπους στη Σελήνη.
Η δημόσια εικόνα της υπηρεσίας, ωστόσο, χρειάζεται επειγόντως ενίσχυση, οπότε προσλαμβάνεται η Κέλι Τζόουνς (Σκάρλετ Γιόχανσον), μια καπάτσα σύμβουλος επικοινωνίας και μάρκετινγκ. Η άφιξή της θα λειτουργήσει σαν ένας μικρός τυφώνας, αναστατώνοντας τη δουλειά (και την καρδιά) του διευθυντή εκτόξευσης, Κόουλ Ντέιβις (Τσάνινγκ Τέιτουμ).
Τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο σοβαρά όταν η Κέλι θα αναλάβει να σκηνοθετήσει μια ψεύτικη εφεδρική προσσελήνωση, σε περίπτωση που όλα δεν πάνε κατ’ ευχήν.
Δίχως να θέτει ως άμεση προτεραιότητα την ιστορική πιστότητα ή την απόλυτη αληθοφάνεια, η ταινία του Γκρεγκ Μπερλάντι χρησιμοποιεί τα αληθινά γεγονότα γύρω από την προσσελήνωση, προκειμένου να στήσει τον ρομαντικό μύθο της.
Ρομαντικό όχι μόνο με την έννοια της ερωτικής έλξης που αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές, αλλά και με εκείνη του ρομαντισμού των ανθρώπων που αφιερώνουν τη ζωή τους σε έναν ανώτερο, πανανθρώπινης σημασίας σκοπό. Ο ψυχροπολεμικός ανταγωνισμός είναι, βέβαια, κι αυτός πανταχού παρών, ωστόσο, όπως και τα περισσότερα στοιχεία της ταινίας, τυλίγεται από ένα πέπλο κωμικής ελαφράδας και παλιών καλών κινηματογραφικών κλισέ.
Η σαρωτική παρουσία της Σκάρλετ Γιόχανσον φέρνει στον νου –και λόγω παρουσιαστικού– τις μεγάλες σταρ περασμένων δεκαετιών.
Ολα τα παραπάνω τα προσφέρει απλόχερα το σενάριο της Ρόουζ Γκιλρόι, πραγματικά απολαυστικό ανά στιγμές και αρκετά εφευρετικό, ώστε να χρησιμοποιήσει μία από τις διασημότερες θεωρίες συνωμοσίας –το ότι η προσσελήνωση ήταν κινηματογραφικό… τρικ– ως δραματική κορύφωση. Τίποτε από αυτά, βέβαια, δεν θα ήταν εφικτό δίχως τη σαρωτική παρουσία της Σκάρλετ Γιόχανσον, με την Αμερικανίδα ηθοποιό –και λόγω βίντατζ παρουσιαστικού– να φέρνει στον νου τις μεγάλες σταρ περασμένων δεκαετιών. Φυσικά, επειδή βρισκόμαστε στο 2024, ο δικός της χαρακτήρας είναι πολύ πιο δυναμικός και χειραφετημένος, ενώ ταυτόχρονα η εγγενής (παλιομοδίτικη) γοητεία της ταιριάζει γάντι στο περίγραμμα της ηρωίδας της. Υπέροχος, ως συνήθως, και ο Γούντι Χάρελσον, σε έναν δεύτερο αλλά σημαντικό για την εξέλιξη του φιλμ ρόλο.
