Από την πρώτη μας συνάντηση, στα γραφεία της δισκογραφικής εταιρείας Μικρή Αρκτος, έχουν περάσει είκοσι χρόνια. Ηταν ανάμεσα στα 26 νέα παιδιά (15 δημιουργοί και 11 τραγουδιστές) που είχαν επιλεγεί μέσω του διαγωνισμού «Δεύτερη Ακρόαση» και ετοιμάζονταν για την πρώτη τους συναυλία. Από τότε η Ελεωνόρα Ζουγανέλη έχει διαγράψει αμέτρητα… χιλιόμετρα στον χώρο της μουσικής. Με όμορφα τραγούδια, καλοστημένα live προγράμματα, εξαιρετικές συνεργασίες και, κυρίως, με αγάπη για την ουσία της μουσικής και λαχτάρα για δημιουργικές αλλαγές. «Μου αρέσουν οι πειραματισμοί», παραδέχεται. «Απλώς στην τέχνη, όσο κι αν πειραματίζεσαι, πάντα κουβαλάς κάτι που μένει απαράλλαχτο: τον εαυτό σου. Ο εαυτός μου είναι η μοναδική σταθερά στη διαδρομή μου, λοιπόν».
Στη συναυλία θα ακουστούν τραγούδια που υπάρχουν μέσα μου ως βιώματα και αναμνήσεις, όπως το «Μανούλα μου» του Μάνου Χατζιδάκι. Κάθε φορά που το ακούω σπαράζει η ψυχή μου.
Η ανάγκη της να γεύεται νέες καλλιτεχνικές εμπειρίες θα τη φέρει στις 26 και 27 Ιουλίου στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, για δύο συναυλίες που θα γεφυρώνουν το χθες με το σήμερα, σε επιμέλεια της ίδιας και της Λήδας Ρουμάνη. Τι θα ερμηνεύσει; «Τραγούδια που υπάρχουν μέσα μου ως βιώματα και αναμνήσεις: λαϊκά, ελαφρά, αρχοντορεμπέτικα, παραδοσιακά από την Ελλάδα και τη Μεσόγειο, σύγχρονα. Τα πρωτοάκουσα σε κάποια ελληνική ταινία, σε μια εφηβική εκδρομή, στην πρώτη ερωτική μου απογοήτευση, σε φοιτητικά πάρτι, σε μέρες χαράς και απελπισίας. Οπως το “Μανούλα μου” του Μάνου Χατζιδάκι. Κάθε φορά που το ακούω σπαράζει η ψυχή μου και αγωνιώ να το τραγουδήσω».
– Το κορίτσι που γνώρισα το 2004 σε τι έχει αλλάξει;
– Εχω αλλάξει πολύ. Ή και καθόλου. Νιώθω ότι έχω εξελιχθεί, ότι οι εμπειρίες στη ζωή μου έχουν «γράψει». Εκτιμώ καλύτερα τους ανθρώπους – την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τον εαυτό μου. Νομίζω πως είμαι πιο ουσιαστική και πιο συνειδητή σε κάποια πράγματα. Και μολονότι είμαι πάντα ρομαντική, θα ήθελα να αρχίσω να πιστεύω ξανά στα θαύματα με το ίδιο πάθος που το έκανα παλαιότερα.
– Ποιο είναι το κοινό σου σήμερα;
– Δεν ξέρω αν μπορώ να το χαρακτηρίσω με ακρίβεια. Σίγουρα ένα μέρος του είναι όσοι με ακολουθούν πιστά, σε όλες τις αναζητήσεις μου, και μεγαλώνουν μαζί μου. Υπάρχουν και άλλοι, που με ανακαλύπτουν τώρα ή που έρχονται κοντά μου περιστασιακά. Με χαροποιεί, πάντως, ιδιαίτερα όταν το κοινό μου ενισχύεται και δυναμώνει από ανθρώπους που συναντώ στις παράπλευρες διαδρομές μου: από το θέατρο μέχρι το «The Voice».
– Αρκεί μια καλή φωνή για μια επιτυχημένη πορεία στον χρόνο; Τι άλλο χρειάζεται;
– Χρειάζονται πάρα πολλά. Να κάνεις σωστές επιλογές τραγουδιών, που θα αγαπηθούν από το σημερινό κοινό και, ιδανικά, θα συγκινήσουν και τις επόμενες γενιές. Να είσαι σε εγρήγορση. Να μεγαλώνεις χωρίς να γερνάς. Να προτείνεις, να επιμένεις, να πιστεύεις.
– Τι ψάχνεις σε ένα τραγούδι;
– Να με συγκινεί, ξεκάθαρα. Να έχει τη δυνατότητα να αλλάξει, στον βαθμό που του αναλογεί, την εικόνα που έχω για τη ζωή, την καθημερινότητα και τους ανθρώπους. Να κάνει την καρδιά μου να χτυπήσει πιο έντονα.
– Και σε μια συνεργασία; Στην Ελευθερία Αρβανιτάκη, για παράδειγμα, τι βρήκες;
– Οι συνεργασίες μού αφήνουν πάντα πολλά δώρα, με βοηθούν να βλέπω τα τρωτά και τα δυνατά μου σημεία, επομένως να εξελίσσομαι. Αυτό συμβαίνει κυρίως με την υποστήριξη των ανθρώπων με τους οποίους συνεργάζομαι· η Ελευθερία το κάνει με πολλούς τρόπους. Δείχνει σεβασμό στην προσωπικότητα και στην καλλιτεχνική μου σταδιοδρομία, στη διαφορετικότητά μου.
– Ηθοποιός και τραγουδίστρια. Σε ποιο «κοστούμι» νιώθεις πιο άνετα; Τι δίνει η μία ιδιότητα στην άλλη;
– Η μεγαλύτερη εμπειρία που έχω ως τραγουδίστρια με κάνει να νιώθω πιο άνετα στη σκηνή απ’ όσο στο θεατρικό σανίδι. Ομως, το θέατρο και το τραγούδι είναι άρρηκτα συνδεδεμένα στη δική μου αντίληψη. Είναι πολλά τα κοινά τους σημεία: ο λόγος, ο ρυθμός, το μέτρο, η αντίληψη του χώρου της σκηνής και των ανθρώπων με τους οποίους τη μοιράζεσαι (ηθοποιοί, μουσικοί), οι οδηγίες που σου δίνονται ώστε να απευθυνθείς στο κοινό, δηλαδή η ερμηνεία.
– Εχεις σκεφτεί πώς θα ήταν η ζωή σου αν δεν είχες πάρει τον δρόμο της μουσικής;
– Οχι. Και, το σημαντικότερο, δεν μπορώ να σκεφτώ από εδώ και πέρα τη ζωή μου χωρίς τη μουσική. Εχει αλλάξει την κοσμοθεωρία και τον χαρακτήρα μου, την αγαπάω σε βάθος.
– Υπάρχει κάτι που σε φοβίζει;
– Πολλά. Κυρίως η βία, όσα απρόβλεπτα μπορεί να φέρει το αύριο, η σκέψη μήπως χάσω τον δρόμο μου και τον εαυτό μου.
– Περνάς αρκετό χρόνο στη Μύκονο. Δεν θα την προτιμούσες χωρίς τις πληγές του υπερτουρισμού;
– Φοβάμαι ότι δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική. Βλέπω τις πληγές της, μερικές φορές θυμώνω, αλλά τελικά η ομορφιά της με κάνει να της τα συγχωρώ όλα. Σίγουρα θα την προτιμούσα πιο «πρωτόγονη», γι’ αυτό και προσπαθώ να είμαι εκεί σε περιόδους που δεν έχει τόσο πολλούς επισκέπτες. Κάθε φορά που είμαι στο νησί, πάντως, η ψυχή μου γεμίζει.
– Θα μου περιγράψεις την Ελεωνόρα με τρεις λέξεις;
– Αντισυμβατική, ανασφαλής, ευαίσθητη.
