Οι περισσότεροι θεατές εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στα κεντρικά πρόσωπα της αρχαίας τραγωδίας ή κωμωδίας. Εκείνα είναι οι πρωταγωνιστές, υφίστανται τις αποφάσεις των θεών, υποπίπτουν σε λάθη, είναι οι ήρωες που πιάνονται στα πλοκάμια της μοίρας. Και προσφέρουν πεδίο δόξης στους ηθοποιούς. Είναι γνωστό το «αστείο» μεταξύ των ανθρώπων του θεάτρου, πως οι σταρ-ηθοποιοί (ακόμη και στις κρατικές σκηνές από καταβολής τους) θέλουν να ερμηνεύσουν τους ήρωες που ονοματαδοτούν το έργο. Με μεγαλύτερη θέρμη και φιλοδοξία θα επιλέξουν έργα όπως η «Μήδεια», η «Ηλέκτρα», η «Αντιγόνη», ο «Οιδίποδας», ο «Προμηθέας», η «Αλκηστη», ο «Αγαμέμνονας», ο «Φιλοκτήτης» παρά τις «Χοηφόρες», τις «Ικέτιδες», τις «Ευμενίδες».
Επ’ αυτού, πειστήρια προσφέρει η μεγάλη παράδοση που μας έχει κληροδοτήσει το Εθνικό Θέατρο από το 1930 – και δη από το 1955 και την αναβίωση των Επιδαυρίων. Τότε, τα μεγάλα ονόματα θεωρούσαν ότι έχουν πάρει κληρονομικά τους επώνυμους ρόλους. Πίσω δεν πήγαν οι μεταπολιτευτικές επιλογές αστέρων, που επέλεξαν να «αναβαπτισθούν» καλλιτεχνικά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, αλλά ούτε και οι σημερινοί αστέρες της ιδιωτικής τηλεόρασης, όταν γίνεται ο… σασμός της άγριας μέλισσας. Ωστόσο, το πιο δύσκολο μέρος στα έργα της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας είναι ο χειρισμός του Χορού. Η μεγάλη αμηχανία τού «τι τον κάνεις τον Χορό» για κάποιους σκηνοθέτες είναι η βασική έγνοια και για άλλους όχι.
Ο Χορός είναι αφηγητής και κριτής. Εκπροσωπεί την κοινή γνώμη ή μια ομάδα ανθρώπων, παίρνει θέση, εκφράζει συναισθήματα, σχολιάζει επιδοκιμαστικά ή αποδοκιμαστικά τα γεγονότα και τις αποφάσεις των ηρώων, συμμετέχει στα πάθη τους. Χωρίς να λείψουν άρτιες δουλειές πάνω στον Χορό κατά τις τελευταίες δεκαετίες των Επιδαυρίων, ένας από τους πρώτους Χορούς που με εντυπωσίασαν, ήταν αυτός των «Περσών» του Θεάτρου Τέχνης. Τους παρουσίασε το Θέατρο το καλοκαίρι του 1987, μετά τον θάνατο του Καρόλου Κουν ως τιμή στις ιστορικές σκηνοθεσίες του στην αρχαία ελληνική δραματουργία. Κατόπιν, τομές στην παρουσίαση του Χορού θεωρείται ότι έκαναν ο Λευτέρης Βογιατζής στην «Αντιγόνη» το 2006 και ο Μιχαήλ Μαρμαρινός στον «Ηρακλή Μαινόμενο», που σκηνοθέτησε για το Εθνικό Θέατρο το καλοκαίρι του 2011. Ξεχώρισε επίσης η δουλειά –στον Χορό και όχι μόνο– του Γερμανού Ούλριχ Ράσε το 2022 στον «Αγαμέμνονα». Ηταν μια ολοκληρωμένη πρόταση/άποψη πάνω στο αρχαίο δράμα, συμπαγής και ταυτόχρονα ρέουσα.
Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος στη φετινή «Ορέστεια» για το Εθνικό Θέατρο κατέθεσε μία πρόταση που θα αφήσει το ίχνος της στη νεότερη ιστορία των Επιδαυρίων, με το στοιχείο που ξεχώρισε να είναι ο 20μελής Χορός. Ενα σύνολο ζυμωμένο, ομοιογενές, ηθοποιοί που επί μήνες δούλευαν στα εργαστήρια της ομάδας του Τερζόπουλου και υπηρέτησαν με πάθος και ακρίβεια την πρότασή του.
Οι ηθοποιοί του Χορού, συνήθως νέοι, είναι εκείνοι που τραβούν το μεγάλο κουπί στην παράσταση, με πολλές ώρες δουλειάς, άσκησης, με στιγμές που παίζουν στα φωνητικά τους όρια, αλλά χωρίς προβολή και συνήθως μέτρια –ή κακά– πληρωμένοι. Οι θεατράνθρωποι έχουν επίγνωση του μόχθου τους και της σημασίας τους στη λειτουργία της παράστασης. Τους αξίζουν μια ηχηρή υπόμνηση και ένα δυνατό χειροκρότημα και από το κοινό.
