Καιρό είχε να ακουστεί παρόμοιο θυελλώδες, δίχως σταματημό, χειροκρότημα στο σχεδόν κατάμεστο Ηρώδειο. Το απέσπασε στις 12 Ιουλίου ο Ρώσος πιανίστας Αλεξέι Βολόντιν, ο οποίος την τελευταία στιγμή αντικατέστησε την Κάτια Μπουνιατισβίλι ως σολίστ στο πρώτο Κοντσέρτο για πιάνο του Τσαϊκόφσκι. Το έργο ακούστηκε από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, την οποία διηύθυνε ο καλλιτεχνικός της διευθυντής Λουκάς Καρυτινός κατά τη δεύτερη προγραμματισμένη συναυλία της στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Από τα πρώτα μουσικά μέτρα φάνηκαν η συναρπαστική άνεση του Βολόντιν στο απαιτητικό αυτό Κοντσέρτο του Τσαϊκόφσκι και η απόλυτη κυριαρχία του στη μουσική. Η εκπληκτική δεξιοτεχνική άνεση και η ευκολία στον χειρισμό της δυναμικής ενός ήχου που ήταν γενικά ρωμαλέος και καθηλωτικός, αλλά μπορούσε εξίσου να γίνεται αέρινος, ανάλαφρος και να περιορίζεται σε χαμηλόφωνες διατυπώσεις, όπως στο δεύτερο μέρος του Κοντσέρτου, έδιναν στον πιανίστα την άνεση να ανταποκρίνεται με ακρίβεια και λεπτομέρεια σε όσα ζητάει η μουσική. Η δε συγκεκριμένη μουσική ζητάει πολλά, αφού εκφράζει τον εξαιρετικά σύνθετο και πλούσιο συναισθηματικό κόσμο του Τσαϊκόφσκι, από τη λεπτότητα και την ευγένεια έως το υπέρμετρο πάθος και την υστερία. Η μουσικότητα του Βολόντιν είχε αποτέλεσμα τη διαρκή αναπροσαρμογή όλων των συνιστωσών, δηλαδή της έντασης και της ποιότητας του ήχου, όπως επίσης της ταχύτητας της ερμηνείας. Ετσι, οι φράσεις αποκτούσαν εξαιρετική πλαστικότητα και διαρκή παλμό. Ολα αυτά έμοιαζε να συμβαίνουν αυτονόητα, σαν να ήταν η μόνη επιλογή, κάτι που έδινε στην ερμηνεία έναν χαρακτήρα οριστικού: ως εάν να μην υπάρχει κάτι άλλο να ειπωθεί.
Πιανίστας και ορχήστρα έδωσαν μια συναρπαστική ερμηνεία της γεμάτης πάθος μουσικής του Τσαϊκόφσκι.
Η συναρπαστική ερμηνεία του Βολόντιν υποστηρίχθηκε σε όλες της τις παραμέτρους από την ορχήστρα υπό τον Λουκά Καρυτινό. Ασφαλώς έχει τη σημασία του ότι η Κρατική είχε παίξει το έργο πάλι πρόσφατα, μόλις πριν από επτά μήνες στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» (βλ. «Κ» 31.12.2023). Ωστόσο, ο Καρυτινός την οδήγησε έτσι ώστε να υπογραμμίσει τα θυελλώδη σημεία της μουσικής, αλλά και να αφήσει τον απαραίτητο χώρο στον σολίστα προκειμένου να ακουστούν οι πιο εξομολογητικές παράγραφοι του δεύτερου μέρους.
Εχει εξίσου τη σημασία του ότι η Κρατική είχε αρκετά χρόνια να παίξει το «Κοντσέρτο για ορχήστρα» του Μπέλα Μπάρτοκ, που ακούστηκε στο πρώτο μέρος της βραδιάς. Εργο τελείως διαφορετικών απαιτήσεων, απαιτεί μεγάλη εγρήγορση από τους μουσικούς, τόσο από τα πνευστά που ο Μπάρτοκ «εκθέτει» μέσα από σολιστικά μέρη όσο και τις ομάδες των εγχόρδων, οι οποίες μπορούν να εκθέσουν την ορχήστρα εάν δεν είναι άριστα συντονισμένες, όπως συνέβη στο πρώτο μέρος του έργου. Παρ’ όλα αυτά, η γενική εντύπωση στο τέλος ήταν θετική κυρίως λόγω της ερμηνείας. Επειδή, δηλαδή, ο Καρυτινός έδωσε σε καθένα από τα πέντε μέρη του έργου τον ξεχωριστό του χαρακτήρα. Υπήρξε νευρώδης και εκφραστικός στο δεύτερο μέρος, σκοτεινός και ποιητικός στο τρίτο, ανάλαφρος και με χιούμορ στο τέταρτο. Στο τελευταίο μέρος τα έγχορδα, συντονισμένα πλέον, συνέβαλαν πολύ καλά στην απόδοση της ζωηρής, κεφάτης διάθεσης.
