Είναι η πρώτη εικόνα και επιβάλλεται στο μάτι: ένας βιομηχανικός, γκρίζος, εγκαταλελειμμένος χώρος, με τους δημοτικούς κάδους να χάσκουν. Τα στοιχεία της παρακμής έντονα, όλα είναι ρημαγμένα στην περιοχή. Ενας τυφλός τρέχει και σκουντουφλά, ένας ξερακιανός γέροντας τον ακολουθεί, μπερδεμένος. Τι είν’ τούτος ο παράξενος άνθρωπος που με έβαλε ο Απόλλωνας να τον ακολουθώ, αναλογίζεται. Ο Χρεμύλος επιστρέφει από το μαντείο των Δελφών, όπου είχε πάει για να ρωτήσει τι να κάνει ώστε να εξασφαλίσει το μέλλον του παιδιού του, και η Πυθία τού απάντησε να ακολουθήσει τον πρώτο άνθρωπο που θα συναντήσει: αποδεικνύεται πως είναι ο θεός Πλούτος. Οταν αναγνωρίζεται η ταυτότητά του, ο Χρεμύλος φιλοξενεί στο σπίτι του τον θεό και εκείνος, τυφλός γαρ, μοιράζει πλούτη σε ανάξιους για να αλλάξουν τη ζωή τους. Στη συνέχεια το σκηνικό μεταβάλλεται σε μπαρόκ κιτς που θυμίζει τον Αρχοντοχωριάτη του Μολιέρου, με τους Αθηναίους να παρελαύνουν χρυσοποίκιλτα ντυμένοι (πέταξαν τα παλιά κουρέλια τους) και να κομπάζουν για τα νέα τους πολυτελή αμάξια και σπίτια. Μάταια η Πενία προσπαθεί να τους πείσει ότι η αξιοπρέπεια, ο μόχθος και η έντιμη ζωή φέρνουν την ευτυχία. Στο τέλος ο Χρεμύλος μένει απορημένος με τα νέα, κραυγαλέα ήθη και την ξιπασιά των συμπολιτών του. «Ο άμετρος, υλικός πλούτος καταδεικνύει την πνευματική μας φτώχεια», τονίζει ο Γιάννης Κακλέας, που σκηνοθέτησε για το ΚΘΒΕ τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη.
Πενήντα χρόνια Μεταπολίτευσης συμπληρώνονται φέτος, η παράσταση του ΚΘΒΕ ακολουθεί ανάδρομη πορεία στον χρόνο και μας θυμίζει τα χρυσά χρόνια της «δανεικής ευμάρειας», του κιτς, του νεοπλουτισμού, που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία.
Ολοι περνούν καλά, το… μέλι άλλωστε υπάρχει σε αφθονία, αλλά οι δημαγωγοί και οι πονηροί κομπιναδόροι καταφέρνουν να δίνουν τον τόνο, εκμαυλίζοντας τα ήθη. Ακόμη και μια ομάδα περιθωριοποιημένων νέων, άνεργων και χωρίς προσωπικούς στόχους, όταν βρίσκουν την ευκαιρία να πλουτίσουν ξεχνούν τα επαναστατικά τους λόγια και «πιάνουν την καλή».
Ως μια υπόμνηση της σημασίας της ιστορίας και των διδαγμάτων της, η ιστορικός Μαρία Ευθυμίου –επιβεβαιώνοντας τα αφηγηματικά προσόντα που πολλοί της παραδέχονται– κλείνει την παράσταση με την παράβαση. «Η μόνη λύση για να ευημερήσουμε είναι να εγκαταστήσουμε τον θεό Πλούτο στον Παρθενώνα και όλα τα αγαθά που μας προσφέρει να διατεθούν για το δημόσιο συμφέρον», συμβουλεύει τον Χρεμύλο (εξαιρετικός στον ρόλο ο Μάνος Βακούσης).
Εντέλει είναι ουτοπικό να υποστηρίζουμε ότι μπορούμε να κατακτήσουμε μέτρο στη ζωή και μέσα από την εργασία, για να έχουμε αξιοπρεπή διαβίωση, να φτάσουμε στην ευημερία και στην προσωπική ευτυχία; Η παράσταση –ένα δηκτικό όσο και πικρό, συγκινητικό, πολιτικό σχόλιο για την ανθρώπινη φύση– δίνει την απάντηση. Την οποία γνωρίζουμε όλοι, έστω κι αν στρουθοκαμηλίζουμε. Ο ενάρετος κόσμος του Χρεμύλου ανήκει μόνο στη φαντασίωσή του, είναι μια ουτοπία που κρύβει την πραγματικότητα. Ο άνθρωπος προτάσσει το εγώ από το εμείς, τη βολή του από την ευημερία όλων.
Ο ατομικός πλουτισμός είναι μια κάποια λύση, άμεση και ευκαιριακή στα προβλήματα της καθημερινότητας. Παράλληλα όμως δημιουργεί νέα, δυσεπίλυτα και γι’ αυτό αναπάντητα ερωτήματα.
