Αντάξιος της φήμης του αποδείχτηκε ο Πολωνός κόντρα τενόρος Γιάκουμπ Γιόζεφ Ορλίνσκι, που εμφανίστηκε στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στις 16 Ιουλίου. Μαζί με το ενόργανο σύνολο Il Pomo d’Oro παρουσίασε μεγάλο μέρος της πιο πρόσφατης προσωπικής δισκογραφικής του δουλειάς με τίτλο «Beyond».
«Αγαπημένο παιδί των μίντια με χιλιάδες οπαδούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης», όπως αναφέρεται στο βιογραφικό του σημείωμα στο πρόγραμμα, ο Ορλίνσκι απολαμβάνει στάτους ποπ σταρ. Από τον ιστοχώρο του δεν πουλάει μόνο τις δισκογραφικές του δουλειές, αλλά επίσης μπλουζάκια και τσάντες με το πρόσωπό του και με αυτόγραφο. Το κοινό του στην Αθήνα ήταν αναμενόμενα πολυπληθές και ενθουσιώδες. Καμία σημασία δεν είχε ότι η φωνή του, όπως και ο ήχος από τα λιγοστά όργανα που τον συνόδευαν ήταν ηλεκτρικά ενισχυμένα. Αλλωστε, αυτό επέτρεπε στον σταρ να κατέβει από τη σκηνή, να πλησιάσει τους φαν του και να τραγουδήσει ανάμεσά τους από το άνω διάζωμα, ενώ η φωνή του ακουγόταν σε όλο το Ρωμαϊκό Ωδείο από τα μεγάφωνα στη σκηνή: η ασώματος φωνή.
Ο Ορλίνσκι τραγουδάει, χορεύει, γοητεύει και, πάνω απ’ όλα, είναι εξαιρετικά επικοινωνιακός.
Ο Ορλίνσκι είναι περισσότερο από ένας τραγουδιστής όπερας. Είναι ένας λαμπερός περφόρμερ που κινείται με μεγάλη άνεση στη σκηνή, τραγουδάει, χορεύει (μπρέικ-ντανς), γοητεύει και, πάνω απ’ όλα, είναι εξαιρετικά επικοινωνιακός: εκπέμπει τη χαρά γι’ αυτό που κάνει και τη μεταδίδει στους θεατές. Το δε κοινό ανταποκρίνεται με ενθουσιασμό και συμμετέχει χωρίς αναστολές όταν εκείνος το ζητάει.
Το πρόγραμμα που παρουσίασε στην Αθήνα ήταν έξυπνα δομημένο. Αριες και αποσπάσματα από όπερες διασήμων αλλά και λιγότερο γνωστών συνθετών του 17ου αιώνα, είχαν στόχο να επιδείξουν το ερμηνευτικό εύρος του καλλιτέχνη. Η μουσική του Μοντεβέρντι αποκάλυψε αρχικά τη δραματική του πλευρά, ενώ στη συνέχεια η περίφημη «Αμαρυλλίδα» του Κατσίνι ανέδειξε τη λυρική του πτυχή. Τέλος, ο Ορλίνσκι αποκάλυψε το κωμικό του ταλέντο όταν υποδύθηκε τη γεμάτη ερωτικό πόθο ώριμη γυναίκα, όπως την απέδωσε ο Τζοβάνι Τσέζαρε Νέτι μέσα από τη μουσική του. Τα δραματικά και τα κωμικά αποσπάσματα ωφελήθηκαν περισσότερο από τη μάλλον μονόχρωμη ποιότητα της φωνής του, καθώς η αιχμηρότητά της απέδωσε με επιτυχία συναισθήματα όπως η απόγνωση και η οργή, αλλά και το γκροτέσκο στοιχείο. Εκτός προγράμματος ο Ορλίνσκι επιχείρησε να εντυπωσιάσει με δεξιοτεχνικά εφέ, όπως οι τρίλιες και η αυξομείωση της φωνητικής έντασης σε μία νότα (messa di voce): δεν του πέτυχαν και τόσο. Στην «Εισαγωγή» από την όπερα «Δημήτριος» του Παλαβιτσίνο έδειξε τις χορευτικές του ικανότητες, ενώ πήρε μια ανάσα όσο οι μουσικοί έπαιζαν μόνοι, ανάμεσα σε άλλα τη Σονάτα για δύο βιολιά σε φα μείζονα του Κερλ: θαυμάσιοι οι Αλφια Μπακίεβα και Τζόναθαν Πόνετ.
Στόχος είναι πάντα το (όσο πιο) ευρύ κοινό. Σε αυτό, θεάματα όπως το συγκεκριμένο ή εκείνα που προσφέρει η εξίσου σταρ Τζόις ντι Ντονάτο, είναι πολύ πιο ελκυστικά από ανάλογης διάρκειας «συμβατικά» ρεσιτάλ με άριες από όπερες. Αλλο είδος, άλλο κοινό. Διότι πλέον, μετά τα περίφημα crossover τύπου «τριών τενόρων» της δεκαετίας του ’90, ουδείς έχει την ψευδαίσθηση ότι αυτά φέρνουν κοινό στην όπερα.
