Deadpool & Wolverine ★★½
ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2024)
Σκηνοθεσία: Σον Λίβαϊ
Ερμηνείες: Ράιαν Ρέινολντς, Χιου Τζάκμαν
Επειτα από τον πρόσφατο ποταμό μετριότητας, το στούντιο της Marvel επιστρατεύει το «βαρύ πυροβολικό» προκειμένου να επιστρέψει στις καρδιές των φαν των υπερηρώων – και πιθανότατα θα το καταφέρει. Δύο από τους πιο αγαπημένους κομίστικους χαρακτήρες, ο ανοικονόμητος Deadpool (Ράιαν Ρέινολντς) και ο πιο μπρουτάλ Wolverine (Χιου Τζάκμαν), ενώνουν, έστω απρόθυμα, τις δυνάμεις τους ώστε να αντιμετωπίσουν (τι άλλο) άλλη μια υπαρξιακή απειλή για τον πλανήτη μας. Πέντε διαφορετικοί σεναριογράφοι, μεταξύ των οποίων ο σκηνοθέτης Σον Λίβαϊ και ο πρωταγωνιστής Ράιαν Ρέινολντς, υπογράφουν ένα σενάριο που προσπαθεί σκληρά να επιστρέψει τους υπερήρωες πίσω στην καρτουνίστικη, χιουμοριστική εκδοχή τους που αγαπήθηκε περισσότερο από το κοινό. Ταυτόχρονα δεν παραλείπουν τον αυτοσαρκασμό για τις πρόσφατες αποτυχίες της Marvel, αλλά και για την εξαγορά της 21th Century Fox από την Disney, η οποία οδήγησε σε συγχώνευση/κατάργηση κάποιων δημοφιλών franchise. Σε αυτά προσθέστε και τις αναρίθμητες αναφορές στο όλο και ογκωδέστερο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel (MCU) και έχετε έναν κυκεώνα πληροφορίας, όχι πάντα εύκολο στην παρακολούθηση, ειδικά από τον λιγότερο υποψιασμένο θεατή.
Πέντε σεναριογράφοι υπογράφουν το φιλμ που προσπαθεί σκληρά να επιστρέψει στην καρτουνίστικη, χιουμοριστική εκδοχή των υπερηρώων που αγαπήθηκε από το κοινό.
Από την άλλη, ο συγκεκριμένος «διάλογος» με την κάμερα είναι από τα ενδιαφέροντα στοιχεία μιας κατά τα λοιπά μάλλον υποτυπώδους πλοκής, κύρια αποστολή της οποίας είναι να μας οδηγήσει από τη μια σκηνή δράσης στην επόμενη. Αυτές οι τελευταίες είναι πάντως στην πλειονότητά τους εντυπωσιακές και σίγουρα συγχρονισμένες με τις γεμάτες γραφική βία και σπλάτερ προηγούμενες εμφανίσεις του Deadpool στην οθόνη. Γενικώς εδώ, από τους δύο σταρ, είναι ο Ρέινολντς εκείνος που τα δίνει όλα προκειμένου να οδηγήσει το άρμα της ταινίας στον προορισμό του, πάντα μέσα από τον αθυρόστομο, όχι πάντα πολιτικά ορθό, χαρακτήρα του, ο οποίος είναι άλλωστε και από τους ελάχιστους που μετρούν μόνο επιτυχίες στο box office.
Η ίδια συνταγή
Σε μεγάλο βαθμό η δική του συνταγή εφαρμόζεται ξανά, με κάποιες υπερβολές και επαναλήψεις, αλλά σίγουρα απολαυστική, τουλάχιστον στο πρώτο κομμάτι της ταινίας, όπως και στο εκρηκτικό φινάλε με το «Like a prayer» της Μαντόνα να συνοδεύει ένα ανεκδιήγητο bromance, αμπαλαρισμένο σε σκηνή δράσης. Η αφηγηματική «κοιλιά» που μεσολαβεί έως εκεί είναι βέβαια ευδιάκριτη, ωστόσο ελάχιστα θα πειράξει οποιονδήποτε από τους πιστούς των δύο υπερηρώων.
