«Μια μεταμόρφωση ανάμεσα στο τυραννικό δίπολο του κόσμου των γεγονότων και του ιδεατού κόσμου». Σε αυτήν εστιάζει η ποιητική συλλογή του Αντώνη Ζαΐρη, «Σκάλα μνήμης» (εκδ. Ενύπνιο), η οποία περίπου δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία της, είναι τώρα πλέον διαθέσιμη και στην Ιταλία με τίτλο «Scala della Memoria».
Ο αναπληρωτής αντιπρόεδρος ΣΕΛΠΕ, πανεπιστημιακός και συγγραφέας έγραψε το βιβλίο με στόχο τη δημιουργία ενός αντίβαρου στις συνεχείς αμφισβητήσεις, ατομικές ρήξεις και αντιφάσεις «σε μια προσπάθεια αναγέννησης ενός νέου κόσμου που ανατέμνει το αδιέξοδο της καθημερινότητας και την υπαρξιακή αγωνία»
Η «Σκάλα μνήμης» αποτελεί το εισιτήριο σε ένα συνεχόμενο, μαγευτικό ταξίδι χωρίς προορισμό – προορισμός σημαίνει ότι τελείωσαν όλα. Μέσα από τα ποιήματά του, ο συγγραφέας αφήνεται στη ροή του χρόνου και ονειρεύεται το άγνωστο ξεδιπλώνοντας πτυχές της σύγχρονης καθημερινότητας που βασανίζουν και ταλαιπωρούν την ανθρώπινη ύπαρξη. «Οπως για παράδειγμα, την πάλη σώματος – ψυχής, την οδύνη, τη φθορά της υλικής πραγματικότητας και εντέλει την υφή της νέας ζωής», λέει ο κ. Ζαΐρης. Ταυτόχρονα, όμως, σε αυτές τις σκάλες κυριαρχούν ο αναστοχασμός και οι εμπειρίες.
«Είναι μια υπόθεση ψυχοθεραπευτικής λύτρωσης της ανθρώπινης ύπαρξης και παρηγορητικής προσέγγισης σε έναν κόσμο που λαχταρά να αλλάξει, να μεταμορφωθεί, αλλά την αλλαγή θα την προκαλέσουμε εμείς οι ίδιοι ξεκινώντας πρώτα από τον εαυτό μας. Στην ουσία μέσα μας βρίσκεται αυτός ο νέος κόσμος», εξηγεί ο συγγραφέας. Αυτά τα θέματα θα απασχολήσουν και αναγνώστες εκτός της χώρας μας καθώς το βιβλίο μεταφράστηκε στα ιταλικά με το περιπετειώδες ταξίδι έτοιμο να βρει νέους συνεπιβάτες που θα γνωρίσουν καινούργιες εμπειρίες.
«Εγινα αθεράπευτος υμνητής του μικρού, του απλού, του σεμνού, του καθημερινού, αλλά σπουδαίου».
Οπως αναφέρει ο κ. Ζαΐρης, η φαντασία του ήταν αυτή που τον οδήγησε να αναζητήσει τα διαλυμένα κομμάτια του εαυτού του, «διάσπαρτα και κάτω από “απειλητικές” σκιές στο σκοτάδι, στις ανεκπλήρωτες επιθυμίες, στα πάθη, στον χρόνο». Μέσα από τη διαδικασία συγγραφής ποιημάτων, ο συγγραφέας έγινε δέκτης πολλών ερεθισμάτων που αποκάλυψαν το περιεχόμενο των αναμνήσεων εκείνων που διαμόρφωσαν την προσωπικότητά του. «Εγινα αθεράπευτος υμνητής του μικρού, του απλού, του σεμνού, του καθημερινού, αλλά σπουδαίου, και έννοιες όπως η αγνότητα, η ομορφιά, η αξία, τα ιδανικά της ζωής, η επίγνωση του θανάτου, ο ήλιος, το φεγγάρι εξέλαβαν προστιθέμενη αξία στην προσωπική μου φιλοσοφία ζωής», λέει ο ίδιος.
Οικονομικά και ποίηση
Γεννημένος στον Πειραιά, ο Αντώνης Ζαΐρης σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων και η διδακτορική του διατριβή αφορούσε θέματα Συμπεριφοράς Καταναλωτή. Σήμερα διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Νεάπολις Πάφου, ενώ είναι μέλος της Ενωσης Αμερικανών Οικονομολόγων, της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας, του Βρετανικού Ινστιτούτου Μάνατζμεντ, της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Μάρκετινγκ, της Ενωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και της Ενωσης Ανωτάτων Στελεχών Επιχειρήσεων. Στη διάρκεια της καριέρας του βραβεύθηκε από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, τη Διεθνή Ακαδημία Ηγεσίας, τη Διεθνή Ακαδημία Τεχνών και το λογοτεχνικό περιοδικό «Κέφαλος».
Το πολυετές συγγραφικό του έργο, με βιβλία διαφόρων ειδών όπως τα «Βιώσιμη επιχειρηματικότητα», «Λιανικό εμπόριο», «Ο μεγάλος μετασχηματισμός», «Οπου να ‘ναι», «Παγωμένος χρόνος», έχει γνωρίσει επιτυχία. Η «Σκάλα μνήμης» είναι κάτι διαφορετικό για τον οικονομικό αναλυτή, κυρίως ως προς το ύφος και το περιεχόμενο.
Αυτό που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος με τον οποίο ο κ. Ζαΐρης συνέδεσε την ειδικότητά του στα οικονομικά και τις πολιτικές επιστήμες με μια πιο δημιουργική δραστηριότητα όπως είναι αυτή της συγγραφής. «Για να είμαστε ειλικρινείς έχει γνωρίσει επιτυχία στα μάτια συγκεκριμένου κοινού. Η επαγγελματική μου εξειδίκευση που σχετίζεται με επιχειρήσεις και οικονομικά και στα οποία συνυπάρχουν το όραμα, η στόχευση, ο ρεαλισμός και η δημιουργία, είναι αυτά που συνιστούν την απόλυτη πηγή έμπνευσης στο ποιητικό δρώμενο», εξηγεί. Και συμπληρώνει: «Από την άλλη, οι κάθε λογής εφήμερες απολαύσεις του βίου εξισορροπούνται μέσω του ποιητικού στοχασμού και αυτό είναι που ανοίγει το παράθυρο της ψυχής στον Τρίτο, στον Αλλο. Για μένα είναι μια πραγματική ανακούφιση, είναι μια αληθινή δικαίωση του ρόλου μας στη ζωή».
