Εδώ και κάποιο (σύντομο) χρονικό διάστημα είχε γίνει γνωστή η είδηση ότι ο Τζακ Γουάιτ πρόκειται να κυκλοφορήσει τον έκτο δίσκο της σόλο καριέρας του – περισσότερο όμως επρόκειτο για φήμη, αφού δεν υπήρχε ούτε επίσημη ενημέρωση ούτε ημερομηνία κυκλοφορίας. Την περασμένη Παρασκευή, ωστόσο, όσοι επισκέφθηκαν τα καταστήματα της Third Μan Records (του Τζακ Γουάιτ) σε Λονδίνο, Ντιτρόιτ και Νάσβιλ, περνώντας από το ταμείο λάμβαναν δωρεάν έναν δίσκο βινυλίου προστατευμένο μέσα σε απλό λευκό «μανίκι». Κανένα διακριτικό, κανένας τίτλος τραγουδιού. Κι αυτό ήταν… το νέο άλμπουμ. Οσοι τυχεροί το προμηθεύτηκαν με αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο θα έχουν στην κατοχή τους ένα μοναδικό συλλεκτικό αντικείμενο, από τα πολλά που έχει γεννήσει η εφευρετική φαντασία του Αμερικανού καλλιτέχνη – κάποτε είχε φτάσει να κρύψει τα μοναδικά 100 αντίτυπα ενός σινγκλ μέσα σε χειροποίητα έπιπλα που έφτιαχνε o κιθαρίστας του.
Το «No name» –αυτός είναι ο ταιριαστός τίτλος– κυκλοφορεί φυσικά από σήμερα κανονικά τόσο σε ψηφιακή όσο και σε φυσική μορφή, φέρνοντάς μας μέσα στο κατακαλόκαιρο έναν δροσερό ροκ χείμαρρο, που μοιάζει ακόμη πιο απολαυστικός ακριβώς λόγω του αναπάντεχου του πράγματος. Αναπάντεχο, όχι μόνο εξαιτίας της απροειδοποίητης κυκλοφορίας, αλλά και του ίδιου του περιεχομένου. Ο εξαιρετικά δραστήριος Γουάιτ, ο οποίος συμμετέχει σε 2-3 μπάντες ταυτόχρονα, χρησιμοποιεί τα τελευταία χρόνια την προσωπική του δισκογραφία ως πεδίο μουσικών εξερευνήσεων και πειραματισμών, παράγοντας μερικά τρομερά ενδιαφέροντα αλλά και αρκετά ιδιοσυγκρασιακά αποτελέσματα· τέτοια ήταν, για παράδειγμα, τα δίδυμα άλμπουμ «Fear of the Dawn» και «Entering Heaven Alive» του 2022.
Η καινούργια του δουλειά, αντιθέτως, θυμίζει κάτι από… περασμένες δεκαετίες, ειδικά εκείνη του 2000, όταν ο Γουάιτ έγινε σταρ παγκοσμίου βεληνεκούς ως επικεφαλής των White Stripes. Με δυο λόγια, το «No name» ξεχειλίζει ροκ. Ροκ, που πηγάζει και κατευθύνεται προς διάφορες εκφάνσεις του είδους: μπλουζ (πάνω απ’ όλα), αλλά και ανθεμικό («Archibishop Harold Holmes»), πανκ («Bombing Out»), πιο ποπ («Underground») ή και hard ροκ («Terminal Archenemy Ending»). Κυρίως όλα αυτά επιβεβαιώνουν τη διαχρονικά εστιασμένη προσοχή του καλλιτέχνη στη λεπτομέρεια, την αστείρευτη αγάπη για τον ηλεκτρικό ήχο και τα ίδια τα μουσικά όργανα και τις δυνατότητες που αυτά προσφέρουν στις βίντατζ ή πιο σύγχρονες εκδοχές τους.
Αποκορύφωμα πιθανότατα του δίσκου –και προσωπικό μας αγαπημένο– είναι το υπέροχο «What’s the Rumpus», ένα κομμάτι με απολύτως «κολλητικό» ρυθμό και απολαυστικά σαρκαστικούς στίχους του τύπου «I’ve got a feeling that the truth’s become opinion these days» («έχω την αίσθηση ότι η αλήθεια έχει γίνει άποψη αυτό τον καιρό»). Ούτως ή άλλως, ο στιχουργός Γουάιτ, με τον μπλουζ αισθησιασμό αλλά και την αυστηρή καθολική ανατροφή, παράγει πάντα ενδιαφέρουσες ρίμες, όπως αυτές στο αγριεμένο «Bless Yourself»: «God on command/God on demand/If God’s too busy I’ll bless myself».
Πίσω στον ιδιαίτερο τρόπο της κυκλοφορίας, ο οποίος μπορεί να θεωρηθεί έως και «λάθος» από εμπορικής σκοπιάς – ουσιαστικά διέρρευσε το ίδιο του το έργο, με αποτέλεσμα αυτό να κυκλοφορεί διαδικτυακά σε μη εγκεκριμένα κανάλια μέρες πριν το επίσημο ντεμπούτο. Από την άλλη, η συγκεκριμένη κίνηση είναι απολύτως χαρακτηριστική του Τζακ Γουάιτ, ενός καλλιτέχνη που την τελευταία δεκαετία έχει κάνει τα πάντα προς την κατεύθυνση της διατήρησης και της ανάδειξης της φυσικής μορφής της μουσικής και ειδικά του βινυλίου. Το «No name» αποτελεί ίσως την κορωνίδα αυτής της προσπάθειας: ένας δίσκος βγαλμένος από τις χρυσές δεκαετίες της ροκ με σύγχρονο περιτύλιγμα.
