Μπορεί αυτές τις μέρες οι κινηματογραφικές αίθουσες του πλανήτη να ανήκουν βασικά στη Marvel και στο νέο της φιλμ «Deadpool & Wolverine» –στη χώρα μας έχει αγγίξει ήδη τις 100.000 εισιτήρια σε σκάρτη μία εβδομάδα προβολών–, ωστόσο η δική μας προτροπή τέτοιο καιρό παραμένει σταθερή: δεν υπάρχει πιο ταιριαστή κινηματογραφική ψυχαγωγία από μια κλασική ταινία σε θερινό σινεμά. Οι Ελληνες διανομείς, που κατά τα άλλα προβαίνουν σε μάλλον υπερβολικά πολλές νέες κυκλοφορίες για την εποχή, φροντίζουν τουλάχιστον να μας φέρουν και κάποια φιλμ από αυτά που σπάνια βλέπει κανείς πια στη μεγάλη οθόνη, σε ψηφιακά αποκατεστημένες επανεκδόσεις μάλιστα, οι οποίες συχνά περικλείουν με νέα αίγλη ήδη αγαπημένα έργα.
Αυτό προτίθεται σίγουρα να κάνει η νεοσύστατη Repertory Films, η οποία ξεκίνησε δυναμικά από αυτή την Πέμπτη με την «Υψηλή κοινωνία» του Τσαρλς Γουόλτερς από το 1956. Για όσους δεν γνωρίζουν, εδώ μιλάμε για γνήσια χολιγουντιανή λάμψη σε μια έγχρωμη ρομαντική κομεντί με έντονη μουσική χροιά, ένεκα και των συντελεστών-θρύλων: η πρωτότυπη μουσική ανήκει στον Κόουλ Πόρτερ, ενώ στην ταινία εμφανίζεται ο μεγάλος Λούις Αρμστρονγκ με την μπάντα του και ανάμεσα στους πρωταγωνιστές βρίσκεται ο Φρανκ Σινάτρα. Την πραγματική λάμψη ωστόσο την προσδίδει η μοναδική Γκρέις Κέλι, στον τελευταίο της κινηματογραφικό ρόλο, με το… μονόπετρο του πρίγκιπα του Μονακό να γυαλίζει στο χέρι της. Η Αμερικανίδα ηθοποιός υποδύεται μια κυρία της υψηλής κοινωνίας, η οποία ετοιμάζεται να παντρευτεί. Ωστόσο, τα πάντα ανατρέπονται όταν δέχεται επίσκεψη από τον πρώην σύζυγό της, παρέα με δύο δημοσιογράφους κουτσομπολίστικου περιοδικού.
Ταινία-ορισμός της χολιγουντιανής χρυσόσκονης είναι βέβαια και το περίφημο «Πρόγευμα στο Τίφανις» του Μπλέικ Εντουαρντς, το οποίο κυκλοφορεί ήδη στα θερινά. Εκεί η Οντρεϊ Χέπμπορν δίνει ίσως τη διασημότερη ερμηνεία της καριέρας της, ερμηνεύοντας τη Χόλι Γκολάιτλι, μια Νεοϋορκέζα γόησσα η οποία προσπαθεί να εξασφαλιστεί οικονομικά μέσα από τον γάμο με κάποιον εύπορο κύριο. Αντί για αυτό, όμως, πιάνεται η ίδια στο δίχτυ του έρωτα για τον φτωχό συγγραφέα του Τζορτζ Πέπαρντ. Νεοϋορκέζικα πάρτι, ανάλαφρη ατμόσφαιρα –μαζί πάντως με μια βαθιά μελαγχολία– και μια απαστράπτουσα Χέπμπορν, σε ένα φιλμ από εκείνα που ανήκουν δικαίως στην κινηματογραφική μυθολογία. Τέτοιο είναι σίγουρα και ο «Δεσμώτης του ιλίγγου» του Αλφρεντ Χίτσκοκ, από τις ταινίες που θα βρει κανείς σε οποιαδήποτε (βραχεία) λίστα με τις κορυφαίες όλων των εποχών. Το συναρπαστικό σενάριο με τον ακροφοβικό ντετέκτιβ του Τζέιμς Στιούαρτ και τον αινιγματικό γυναικείο χαρακτήρα της Κιμ Νόβακ εξερευνά θέματα όπως ο έρωτας, η εμμονή και η ενοχή· ταυτόχρονα ο Χίτσκοκ «κεντάει» πίσω από την κάμερα, τόσο με τα πρωτοποριακά ζουμ όσο και με τη χρήση των χρωμάτων και της μουσικής, που επιτείνουν την ψυχική ένταση των ηρώων.
Οι προτάσεις μας κλείνουν με Πέδρο Αλμοδόβαρ και την επετειακή επανέκδοση (για τα 25 χρόνια) του «Ολα για τη μητέρα μου», η οποία μάλιστα άνοιξε εξαιρετικά την περασμένη εβδομάδα στα θερινά. Στη σημερινή εποχή, που οι κινηματογραφικές αφηγήσεις με επίκεντρο τη γυναίκα πληθαίνουν, όχι πάντα με τα πιο ποιοτικά αποτελέσματα, το φιλμ του Αλμοδόβαρ παραμένει υψηλότατος πήχυς, καταφέρνοντας να παρουσιάσει τη μητέρα, την ερωμένη, τη φίλη και τελικά την ίδια τη γυναίκα με τον πιο αυθεντικό, αξέχαστο τρόπο.
