Δύο προς ένα ★★★
ΚΩΜΩΔΙΑ (2023), 116΄
Σκηνοθεσία: Νάτια Μπρούκχορστ
Ερμηνείες: Σάντρα Χούλερ, Μαξ Ρίμελτ
Ενα γλυκόπικρο φιλμ, που μας θυμίζει σε μεγάλο βαθμό το εξαιρετικά επιτυχημένο «Goodbye Lenin», έρχεται αυτή την εβδομάδα στα θερινά σινεμά. Οπως στην ταινία του Βόλφγκανγκ Μπέγκερ, έτσι κι εδώ ταξιδεύουμε πίσω στο 1990 και συγκεκριμένα στους τελευταίους μήνες ύπαρξης της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Εκείνο το καλοκαίρι οι κάτοικοι της χώρας έχουν μόλις παραδώσει τα παλιά τους, άχρηστα οσονούπω, χρήματα σε αντάλλαγμα για τα μάρκα της Δύσης. Η Μάρεν, ο Ρόμπερτ και ο Φόλκερ, ωστόσο, ανακαλύπτουν τεράστιους σωρούς χαρτονομισμάτων στα έγκατα μιας παλιάς σήραγγας και γρήγορα συλλαμβάνουν ένα ιδιοφυές σχέδιο: με τη βοήθεια φίλων και γειτόνων ξεκινούν αθρόες αγορές διαφόρων αγαθών από τη Δύση, βγάζοντας έτσι τη γλώσσα στον επελαύνοντα… καπιταλισμό.
Το φιλμ αποτυπώνει την αίσθηση του τέλους και της ματαίωσης, μαζί με εκείνη της ελπίδας και του ενθουσιασμού.
Η έμπειρη κινηματογραφίστρια Νάτια Μπρούκχορστ διασκευάζει ελεύθερα μια σχεδόν απίστευτη αλλά αληθινή ιστορία, από αυτές που παίρνουν σάρκα και οστά σε εποχές όπου εδραιωμένες σταθερές καταρρέουν, ενώ άλλες ανυψώνονται. Αυτό είναι άλλωστε και το κλίμα που περνάει στην ταινία της, η οποία εκτυλίσσεται κατακαλόκαιρο, με τα φωτεινά χρώματα να κυριαρχούν και τον λαμπερό ήλιο να σηματοδοτεί (;) μια καινούργια μέρα στην ιστορία της ενωμένης πια χώρας. Ολα αυτά εμείς τα παρακολουθούμε μέσα από την ιδιότυπη ιστορία ενός ερωτικού – φιλικού τριγώνου: της Μάρεν και του Ρόμπερτ, παντρεμένου ζευγαριού, αλλά και του Φόλκερ, παλιού τους φίλου και πρώην εραστή της Μάρεν, την οποία και οι δύο άνδρες λατρεύουν. Στους ρόλους των τριών πρωταγωνιστών συναντάμε πολύ καλούς σύγχρονους Γερμανούς ηθοποιούς (Μαξ Ρίμελτ, Ρόναλντ Ζέρφελντ), προεξάρχουσας της υποψήφιας για Οσκαρ Σάντρα Χούλερ από την «Ανατομία μιας πτώσης».
Πίσω όμως σε αυτή την αίσθηση του τέλους και της ματαίωσης, μαζί με εκείνη της ελπίδας και του ενθουσιασμού που διαποτίζει ολόκληρο το φιλμ και την εποχή στην οποία αναφέρεται: «Ηταν λίγο χαοτικά τότε, αλλά συχνά με θετικό τρόπο. Πολλά πράγματα ήταν παράλογα, οι παλιοί κανόνες δεν ίσχυαν πλέον, οι νέοι δεν είχαν έρθει ακόμα. Υπήρχαν επίσης πολλές ελπίδες, οι οποίες αργότερα διαψεύστηκαν, πολλοί φόβοι, αλλά και πολλές ευκαιρίες. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους που μου είπαν ότι ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής τους. Ηθελα η ταινία να μεταφέρει αυτό το “καλοκαιρινό” συναίσθημα, αυτή την ατμόσφαιρα ελαφρότητας και ευκαιριών. Το 1990 ήταν μια απίστευτη χρονιά, μια χρονιά περιπέτειας», παρατηρεί από την πλευρά της η Γερμανίδα σκηνοθέτις.
