Oλη η σκηνή ήταν καλυμμένη με λευκά σεντόνια. Eως και η τεράστια πύλη που δέσποζε στην ορχήστρα του αργολικού θεάτρου. Αυτή ήταν η πρώτη εικόνα που είχαν οι θεατές των «Βακχών» του Ευριπίδη, της δεύτερης φετινής παραγωγής του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου, που παρουσιάστηκε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου την περασμένη Παρασκευή και το Σάββατο. Στο πάλλευκο αυτό σκηνικό εμφανίζεται o Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, ο οποίος ερμηνεύει τον Διόνυσο, ντυμένος με μαύρο φράκο και ψηλοτάκουνα παπούτσια. Κάνει νάζια με τα σεντόνια του σκηνικού (π.χ. καλύπτει το κεφάλι του, φωνάζει “μπουου” σαν φαντασματάκι), κινείται με χάρη πάνω στα γυναικεία παπούτσια του, βγάζει ακατάληπτες κραυγές.
«Ηλθα», λέει ο Διόνυσος σηματοδοτώντας την έναρξη της παράστασης, καθώς υποδέχεται τους μουσικούς και δίνει εντολές για τα φώτα. Στιγμές αργότερα, ο Χορός των βάρβαρων γυναικών εμφανίζεται με μπούργκες στη σκηνή. Καθώς η μπούργκα καθεμιάς έχει διαφορετικό χρώμα, η όψη του Χορού προσφέρει ισχυρή αντίθεση με τα λευκά σεντόνια. Αποτελούν τον θίασο του Διονύσου και όταν πετούν τις μπούργκες είναι γυμνόστηθες, ενώ το σώμα τους μοιάζει να έχει μόλις βγει από ένα χρωματοπόλεμο. Μάλιστα περιχύνουν τον Διόνυσο με χρώματα, μετατρέποντας το σώμα του σε σημαία του ουράνιου τόξου. Ολα παραπέμπουν στη διαφορετικότητα, στην αποδοχή του Αλλου, του νέου, του μη οικείου. Αλλωστε σε αυτό θέλησε να εστιάσει ο σκηνοθέτης Θανάσης Παπακωνσταντίνου, αξιοποιώντας την ιστορία των Βακχών.
Οταν ο Διόνυσος φθάνει στη Θήβα, ο βασιλιάς Πενθέας αρνείται να τον δει ως θεό και απαγορεύει τη διάδοση της νέας θρησκείας. «Ο αμαθής ανόητα θεωρεί τα σοφά που ακούει», προειδοποιεί τον Πενθέα ο Χορός, αλλά, φευ, εκείνος εμμένει. Η άρνησή του εγείρει την μήνιν του θεού, ο οποίος, σε μια τραγική αντιστροφή διώκτη και διωκομένου, οδηγεί τον Πενθέα (ντυμένο με γυναικεία ρούχα) στον Κιθαιρώνα. Η σκηνή έχει πια πολυχρωματιστεί, καθώς ο Διόνυσος έχει τραβήξει τα λευκά σεντόνια, που κουκουλώνουν τις νέες συμβάσεις. Ολα πρέπει να βγουν στο φως. Ο Πενθέας τρέχει στον Κιθαιρώνα, εκεί όπου υπό την επήρεια του βακχικού οίστρου η μητέρα του θα τον περάσει για λιονταράκι και θα τον σκοτώσει.
Λίγο αργότερα η αιματοβαμμένη Αγαύη θα εμφανιστεί στη σκηνή και κοιτώντας τον ήλιο θα καταλάβει πως το θήραμά της δεν είναι λιοντάρι. Για τον Ευριπίδη, όταν ο άνθρωπος καταλαμβάνεται από τα κτηνώδη ένστικτά του, όταν η βαρβαρότητα ξυπνά μέσα του με λύσσα, κάθε κοινωνική συνύπαρξη ακυρώνεται· ακόμα κι αν πρόκειται για τον ακρογωνιαίο λίθο της κοινωνίας, τη σχέση μάνας – παιδιού. Ο Διόνυσος κέρδισε επιβάλλοντας την τιμωρία του σε όσους δεν πίστεψαν τη νέα θρησκεία.
Οι ηθοποιοί υπηρέτησαν με πίστη το όραμα του σκηνοθέτη, το οποίο ωστόσο δεν πέρασε στο κοινό. Το βάψιμο των ηρώων, τα σκηνικά ψιμύθια και τα κοστούμια προκάλεσαν μια απωθητική πανσπερμία χρωμάτων. Παράλληλα, η εξεζητημένη εκφορά λόγου από τον Χορό κούρασε, και μόνο οι καθαρές ερμηνείες της Αλεξίας Καλτσίκη (Αγαύη) και του Θέμη Πάνου (Κάδμος) πρόσφεραν λυτρωτική θεατρική ανακούφιση.
