Είναι σαφές ότι τα παγκάκια δίπλα στην Πύλη του Αδριανού δεν προσφέρονται για ξεκούραση. Αλλωστε, οι περισσότεροι τουρίστες τα προσπερνούν (ευτυχώς) γιατί έχουν στον νου να βγάλουν φωτογραφίες με φόντο την Πύλη προς την οδό Αμαλίας. Ισορροπούν πάνω στα χοντρά και ανακατεμένα λευκά χαλίκια μέσα στο λιοπύρι του Αυγούστου και δεν είναι σε θέση, όπως πιθανολογεί κανείς, να μεταφράσουν τα συνθήματα πάνω στα ταλαίπωρα και ξεχαρβαλωμένα παγκάκια του σύγχρονου αθηναϊκού πολιτισμού.
Το σύνθημα «Χρυσή Αυγή» επάνω σε ένα από αυτά φανερώνει, υποθέτω, ότι είναι μερικά χρόνια τώρα που τα παγκάκια αυτά είναι «διατηρητέα» μνημεία. Είναι άλλωστε πολύ… ταιριαστά δίπλα στην Πύλη του αθηναιολάτρη αυτοκράτορα. Δείχνουν σε όλους, γηγενείς και επισκέπτες, ότι δικαίως μας αγάπησε ο Αδριανός και ότι ο σύγχρονος πολιτισμός μας δικαιώνει τη φήμη της πόλης μας.
Τα παγκάκια αυτά ταιριάζουν εξάλλου με όλη την αναστάτωση της περιοχής. Μια γενική ακαταστασία. Στο Ζάππειο –πιο κάτω– αν προσέξει κανείς τη «φροντίδα» των κήπων του και τα κομμένα ξερά κλαδιά, αφημένα ποιος ξέρει πόσο καιρό, θα έχει σχηματίσει μια καλή εντύπωση για την Αθήνα και για τον τρόπο που πολίτες και ιθύνοντες φροντίζουν για μια πολιτισμένη καθημερινότητα.
Τα κακόμοιρα αυτά παγκάκια, σαραβαλιασμένα και βανδαλισμένα, στέκουν εκεί δίπλα στην Πύλη και επιτελούν τον συμβολικό ρόλο τους. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι δείχνουν πως κανείς «αρμόδιος» δεν περπατάει στην πόλη. Διότι αν περπατάς και βλέπεις σε ποια κατάσταση βρίσκονται οι στοιχειώδεις υποδομές δίπλα στα πιο βασικά αξιοθέατα της Αθήνας (όπως είναι η Πύλη του Αδριανού αλλά και του Φιλοπάππου, η Πνύκα, το Ηρώδειο, η οδός Αρδηττού με την πιο ωραία θέα στον δρόμο προς το Παναθηναϊκό Στάδιο κ.λπ.), το λιγότερο που θα κάνεις είναι να δράσεις άμεσα. Από ντροπή και αίσθηση ευθύνης το λιγότερο. Αλλά προφανώς δεν περπατά κανείς. Διατυπώνουν γνώμη και άποψη για την πόλη και τα μνημεία από το γραφείο τους και από συσκέψεις. Είναι το μέγα πρόβλημα. Η εντύπωση για την πόλη και όχι το βίωμα μέσα στην πόλη.
Κατά τα άλλα, θα συνεχίζουμε να χαιρόμαστε όλοι με τον αριθμό των αφίξεων σε μια πόλη που δεν έχει φροντίσει να γίνεται καλύτερη κάθε μέρα. Τα παγκάκια στην Πύλη του Αδριανού δεν είναι η εξαίρεση. Αλλά, εν προκειμένω, αποκτούν συμβολική διάσταση για την πραγματική ποιότητα του τουριστικού προϊόντος. Δείχνουν επίσης πόσο αγαπάμε και νοιαζόμαστε για την Αθήνα. Δείχνουν επιπλέον την ελληνική πραγματικότητα, που καθώς είμαστε μέσα σε αυτήν αδυνατούμε να την ξεπεράσουμε.
Περπάτησα από το Φιξ ώς το Σύνταγμα παρέα με δεκάδες τουρίστες. Ολοι υπέμεναν τη ζέστη όπως μπορούσαν και έδειχναν ότι χαίρονταν που βρίσκονταν στην Αθήνα. Δεν είδα ούτε ένα σημείο που θα έπαιρνε βαθμό πάνω από τη βάση (διαβάσεις πεζών, πεζοδρόμια, αρχιτεκτονικό περιβάλλον, καθαριότητα). Ας είμαστε τουλάχιστον ειλικρινείς με τον εαυτό μας και ας εργαστούμε με αυτοσεβασμό. Ενας μεγάλος περίπατος, πραγματικός περίπατος, θα μπορούσε να είναι και όλη η περιοχή γύρω από το Ολυμπείον. Η Βασιλίσσης Ολγας, η Αθανασίου Διάκου, η Αρδηττού, η Αμαλίας. Λίγοι θα μπορούσαν να ολοκληρώσουν αυτόν τον κύκλο και να το χαρούν, παραβλέποντας τα καυσαέρια, την ηχορρύπανση και την αρχιτεκτονική βαρβαρότητα. Και αν ήθελαν να ξεκουραστούν σε κάποιο παγκάκι, να πάνε στην τουαλέτα ή να πιουν νερό, θα έπρεπε να το σκεφτούν και πάλι.
