Αφοσιωμένη στο χρονογράφημα από το 1989. «4 Τροχοί», «Ταχυδρόμος», «Εικόνες», protagon.gr ως ιδρυτικό μέλος. Τηλεοπτικό εγχείρημα η «Κεραία». Συγγραφή βιβλίων, «Δεν πέθανα εγκαίρως», η βιογραφία του Κώστα Τσόκλη, «Το παλτό μου, μαμά», «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο» (εκδ. Διόπτρα). Μητέρα τριών παιδιών και γιαγιά τεσσάρων εγγονιών.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Να τα χαίρεστε», Ελεονόρα Σουρλάγκα, και «Ελαττωματικό αγόρι», Σαμ Αλμπατρος.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Λατρεύω τη διαδικασία να ανθούν μέσα σου πολλά στοιχεία που επεξεργάζεσαι ξανά και ξανά για μέρες. Και έτσι νιώθεις ότι ένα βιβλίο είναι ενδιαφέρον.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Δεν έτυχε να διαβάσω κάποιο. Αλλά διαβάζω πάντα, σαν να είναι η πρώτη φορά, τη Μήδεια του Ευριπίδη.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Δεν υπάρχουν ιδανικές αναγνωστικές συνθήκες. Τα βιβλία μάς εντοπίζουν στις πιο περίεργες συνθήκες.
Υπάρχουν βιβλία για τα οποία να νιώθετε ενοχές που σας άρεσαν;
Oχι, βέβαια. Για όλα υπήρχε λόγος και κυρίως υπήρχε μια Ρέα ενός «κάποτε».
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Να μου γυρίζει το μυαλό σε άλλη κατεύθυνση. Να μου γαργαλάει σκέψεις. Να μου κουρδίζει συγχρόνως πολλά συναισθήματα. Και να ψαχουλεύω πίσω από τις λέξεις και το θέμα, τον ίδιο τον συγγραφέα. Τόσο ενδιαφέρον το «κρυφτό» της συγγραφής. Και ακόμα περισσότερο, οι αόρατες κλωστές που ενώνουν τον συγγραφέα με τον αναγνώστη του.
Ποιο είναι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσετε;
Δεν δίνω ραντεβού με βιβλία. Με βρίσκουν εκεί που δεν τα περιμένω.
Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στο «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο» του 2013 και της φετινής του επανέκδοσης;
Η μόνη διαφορά είναι το εξώφυλλο, σχεδιασμένο από τον ταλαντούχο Γιάννη Τοκαλατσίδη. Δεν θέλησα να αλλάξω ούτε λέξη. Ηθελα να «με» διαβάσω όπως το είχα γράψει ως το πρώτο μου βιβλίο, εκπληρώνοντας την υπόσχεση ενός «Κάποτε». Και με συγκινεί ότι ενώ είμαι άνθρωπος τού «εδώ και τώρα» και η γραφή μου είναι πάντα εν θερμώ στο χρονογράφημα, ενστικτωδώς θέλησα, την πληγή μιας κομβικής απώλειας, να περιμένει. Να μην είναι αιμορραγούσα. Ετσι θαρρώ πως έχει μπέσα ο πόνος κάθε πληγής.
Τι αποκομίσατε σε προσωπικό επίπεδο γράφοντας αυτή την αυτο-βιογραφική εξομολόγηση;
Με έμαθα. Εμαθα και τη μαμά μου. Εμαθα την οικογένειά μου. Γνωριστήκαμε βαθύτερα. Και δεν έχουμε συναισθηματικά χρέη. Συνέδεσα κάθε τι δικό «μας» με τη μικροϊστορία του τόπου μας. Η μικροϊστορία είναι πιο αποκαλυπτική από τη μεγάλη ιστορία. Οι λεπτομέρειες ξεμπροστιάζουν τις πιο μεγάλες αλήθειες. Και είδα ότι ήμαστε πολύ περισσότεροι από μια οικογένεια. Ημαστε μια μεγάλη οικογένεια – χώρα ολόκληρη. Μια γενιά.
