Ενα έξυπνα διαμορφωμένο πρόγραμμα, πολύ καλά εκτελεσμένο: στις 14 Μαΐου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ υπό τον Μιχάλη Οικονόμου παρουσίασε το Κοντσέρτο για βιολί του Μπραμς, τις «Παραλλαγές αίνιγμα» του Ελγκαρ και τη σύνθεση «Ερείπια» της συνθέτριας και αρχιμουσικού Ντάντιας Βάσιουτεκ (γενν. 1972), ουκρανικής καταγωγής, γεννημένης στο Στρασβούργο.
Σολίστ στο έργο του Μπραμς ήταν ο Σίμος Παπάνας, που έδωσε μία από τις πιο επιτυχημένες ερμηνείες του. Οχι μόνο επειδή διέθετε όλες τις αρετές (τεχνικής και ποιότητας ήχου) για την απόδοση του έργου, αλλά κυρίως επειδή ανέδειξε τη συναισθηματική δύναμη της μουσικής υπηρετώντας, παράλληλα, την αισθητική της. Μέσα από τον πλούσιο ήχο του πρόβαλε την έντονη φόρτιση των πλατιών μελωδικών φράσεων του Κοντσέρτου.
Με το μέρος του είχε την ορχήστρα, η οποία συμμετείχε ενεργά και ισότιμα στην ερμηνεία. Η ταχύτητα που επέλεξε ο Οικονόμου επέτρεπε στον ακροατή να απολαμβάνει τη μουσική, ενώ ειδικά στο πρώτο μέρος ο αρχιμουσικός έμοιαζε γενικότερα να συγκρατεί την ορχήστρα. Ετσι, έδωσε την ευκαιρία στον Παπάνα να εστιάσει σε συγκεκριμένα λυρικά εδάφια, για τα οποία ο βιολονίστας εύρισκε έναν ήχο ιδιαίτερα εύθραυστο και εκφραστικό. Ηταν μία λεπτομερής προσέγγιση, συνηθισμένη στην μπαρόκ μουσική, η οποία αξιοποιήθηκε με επιτυχία στο έργο αυτό του Μπραμς. Ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη ήταν η εξαιρετική τονική ασφάλεια του Παπάνα. Οχι μόνον επειδή προσέθετε λάμψη στο δεξιοτεχνικό τρίτο μέρος του Κοντσέρτου όπου και η ορχήστρα υπήρξε ταιριαστά θυελλώδης, αλλά κυρίως επειδή σε αρκετά λυρικά σημεία του έργου ο ήχος του βιολιού είναι εκτεθειμένος και συνεπώς είναι σημαντικό να διαθέτει ακρίβεια.
Παρά τις αδυναμίες μεμονωμένων μουσικών, ο Οικονόμου αξιοποιεί εντυπωσιακά καλά την ορχήστρα του.
Ο προφανής, από τα παραπάνω, άριστος έλεγχος πάνω στα εκφραστικά του μέσα, επέτρεπε στον βιολονίστα τον συνεχή διάλογο ανάμεσα σε έντονες και σε χαμηλόφωνες ενότητες, γεγονός που προσέθετε ενδιαφέρον στην ερμηνεία. Το έργο «Ερείπια» της Βάσιουτεκ ηχογραφήθηκε το 2017 από την Ορχήστρα του Παρισιού με αφορμή την έκθεση «Ερειπωμένες πόλεις» που παρουσιάστηκε στο μουσείο του Λούβρου (2013). Η τονική αυτή σύνθεση αποπνέει τη μελαγχολία του τίτλου, όπως και μια νοσταλγία για ό,τι χάθηκε, καθώς η μουσική δομείται σταδιακά μέσα από τον εμπλουτισμό του βασικού της θέματος και στη συνέχεια πάλι αποδομείται.
Η βραδιά έκλεισε με τις «Παραλλαγές αίνιγμα πάνω σε ένα πρωτότυπο θέμα» του Ελγκαρ. Η απόδοση στο Κοντσέρτο του Μπραμς είχε προϊδεάσει για τον τύπο της ερμηνείας που θα ακολουθούσε σε αυτό το έργο και η ορχήστρα, πράγματι, κράτησε τις υποσχέσεις. Τα χάλκινα, κρίσιμα στο έργο αυτό, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην επιτυχία, ωστόσο ήταν τα έγχορδα και η καθοδήγησή τους από τον Οικονόμου εκείνα που έκριναν το αποτέλεσμα.
Παρά τον ισχνό ήχο που χαρακτήρισε ορισμένες σολιστικές συνεισφορές (βιόλα, τσέλο), ως σύνολο συνεισέφεραν τον σαρωτικά πλούσιο ήχο που αναζητούν οι περισσότερες από τις παραλλαγές, όπως βεβαίως η περίφημη ένατη, χωρίς αυτό να αποκλείει την ευελιξία που έχει ανάγκη η δεύτερη παραλλαγή ή το πάθος για την τελευταία.
