Ο διάδοχος ★★★
ΘΡΙΛΕΡ (2023), 112΄
Σκηνοθεσία: Ξαβιέ Λεγκράν
Ερμηνείες: Μαρκ-Αντρέ Γκροντέν, Ιβς Ζακ
Ο σκηνοθέτης του πολύ αξιόλογου «Μετά τον χωρισμό», Ξαβιέ Λεγκράν, επιστρέφει με ένα ψυχολογικό θρίλερ, το οποίο εξερευνά το διαχρονικό ζήτημα της σχέσης πατέρα – γιου, αλλά και των κρυμμένων μυστικών που μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω στις ζωές των ανθρώπων. Ο σαραντάρης Ελιάς έχει μόλις γίνει ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής ενός διάσημου γαλλικού οίκου υψηλής ραπτικής, όταν μαθαίνει ότι ο πατέρας του, από χρόνια αποξενωμένος μαζί του, έχει βρεθεί νεκρός από καρδιακή προσβολή. Με μια αυθόρμητη απόφαση, αφήνει στη μέση τις δουλειές του, προκειμένου να ταξιδέψει στο Κεμπέκ για να παρευρεθεί στην κηδεία και να τακτοποιήσει τα κληρονομικά του. Εκεί ωστόσο θα ανακαλύψει μια τρομακτική αλήθεια, που θα τον φέρει στα όρια του πανικού.
Το φιλμ ξεκινάει από την αφετηρία ενός ψυχολογικού δράματος, το οποίο όμως εξελίσσεται σε κανονικό θρίλερ, με έντονο σασπένς και ανατροπές στο δεύτερο μέρος του.
Ανατροπή
Ο Λεγκράν παραπλανά σχεδόν τον θεατή ξεκινώντας από την αφετηρία ενός ψυχολογικού δράματος, το οποίο όμως εξελίσσεται σε κανονικό θρίλερ με έντονο σασπένς και ανατροπές στο δεύτερο μέρος του. Αυτό το τελευταίο είναι, βέβαια, που κάνει το φιλμ του να ξεχωρίζει από άλλα του είδους· ο νέος άνδρας μοιάζει αρχικά να έχει αφήσει πίσω την τραυματική σχέση με τον πατέρα του –να τον έχει διαγράψει οριστικά– ωστόσο, μόλις φτάνει και αρχίζει να εξερευνά τον κόσμο του εκλιπόντος, ο «πάγος» μέσα του ξεκινάει να λιώνει. Κάπου εκεί, όμως, το σενάριο παίρνει μια βίαιη στροφή και ο θεατής βρίσκεται παραζαλισμένος να αναρωτιέται τι ακριβώς συνέβη, μόνο και μόνο για να δεχτεί σύντομα άλλο ένα «χτύπημα», που μοιάζει βγαλμένο από τους μοιραίους κώδικες της αρχαίας τραγωδίας. «Οι άνδρες μπορούν να γίνουν οι χειρότεροι εχθροί του εαυτού τους. Κι ας είναι λιγότερο ορατό αυτό σήμερα και πιο δύσκολο να το παραδεχτούμε. Η πατριαρχία όμως συνθλίβει και τους άνδρες: τους γιους και τους αδερφούς», παρατηρεί ο ίδιος ο Ξαβιέ Λεγκράν, εστιάζοντας στην ανδρική βία. Αξίζει να σημειωθεί, πάντως, ότι ένα άλλο βασικό θέμα εδώ είναι αυτό της «κληρονομιάς», όχι με τη στενή έννοια των υλικών αγαθών, για τα οποία άλλωστε και ο πρωταγωνιστής δείχνει να αδιαφορεί, αλλά με εκείνη του οικογενειακού ιστορικού: πλην της αδύναμης καρδιάς του πατέρα του, ο Ελιάς κληρονομεί επίσης ένα παρελθόν, στο οποίο εκείνος δεν είχε πρακτικά καμία φυσική παρουσία κι όμως οι συνέπειές του τελικά μοιάζει να βαρύνουν το ίδιο.
