Από την οδό Τοσίτσα, το επιβλητικό κτίριο του παλιού αριστοκρατικού ξενοδοχείου «Ακροπόλ Παλάς» διακρίνεται σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Κενό χρήσης τόσα χρόνια, παραμένει εν αναμονή νέων ανακοινώσεων για τη λειτουργία του από το υπουργείο Πολιτισμού. Ωστόσο, αρκεί να πλησιάσει κανείς για να διαπιστώσει την αποκαρδιωτική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει όλη η βάση του κτιρίου επί της οδού Πατησίων (κυρίως), αλλά και από τις παράπλευρες οδούς Μάρνη και Αβέρωφ. Δεν είναι μόνο τα γκράφιτι που έχουν βανδαλίσει τα μασίφ μάρμαρα της δεκαετίας του 1920, είναι η πλήρης εγκατάλειψη, με σκουπίδια και βρωμιά, που σφραγίζει πλέον όλη τη ζώνη ισογείου του «Ακροπόλ Παλάς».
Αν πλησιάσει κανείς στην είσοδο, όπου έχει τοποθετηθεί μια φθηνή ξύλινη πόρτα με σκουριασμένο πλέον και το πόμολο, θα δει ότι τα τζάμια έχουν στρώσεις βρωμιάς και τα σκαλοπάτια έχουν συγκεντρώσει ό,τι μπορεί να μαζέψει μια αφρόντιστη επιφάνεια στην οδό Πατησίων. Κοιτάς το κτίριο, που στους ορόφους υψώνεται μεγαλοπρεπές. Στα δικά μου μάτια συμβολίζει την κρατική ανικανότητα. Πόσο κρίμα αυτό το επιστέγασμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας του Μεσοπολέμου, έργο του διαπρεπούς και πολυτάλαντου αρχιτέκτονα Σωτηρίου Μαγιάση (που σχεδίαζε και έπιπλα), να έχει πέσει σε ένα ελληνικό Δημόσιο που δεν είναι σε θέση επί 25 χρόνια να ανακοινώσει μία χρήση και να θέσει αυτό το κτίριο – κόσμημα σε λειτουργία. Μας το κρατάνε μυστικό τι θα γίνει. Προφανώς είναι εξαιρετικά δύσκολο ένα κτίριο πέντε ψηλοτάβανων ορόφων με ρουφ γκάρντεν και τεράστιους χώρους υποδοχής, από όπου είχε περάσει όλη η κοσμική Αθήνα, να μετατραπεί σε κτίριο πολιτισμού, όπως το εννοεί το ελληνικό Δημόσιο. Πώς να δώσεις ζωή σε ένα κτίριο που σχεδιάστηκε ειδικά για ξενοδοχείο; Πώς να ζωντανέψεις ένα κτίριο, που μόνο ξενοδοχείο έπρεπε να ξαναγίνει, όταν ως κράτος το φτιάχνεις σαν να είναι το γεφύρι της Αρτας, το αφήνεις να καίγεται και το ξαναφτιάχνεις, το εγκαινιάζεις δυο-τρεις φορές χωρίς χρήση παρά μόνον περιγραφές χρήσης και ευχολόγια στην ξύλινη γλώσσα της γραφειοκρατίας, φωτογραφίζεις μέσα υπουργούς, υφυπουργούς και παρατρεχάμενους και επί σειρά ετών στέλνεις δελτία Τύπου; Και πώς γίνεται να κάνεις αποκατάσταση ενός παλιού ξενοδοχείου χωρίς να ξέρεις τη χρήση;
Και πάνω σε όλα αυτά, να έρχεσαι ως υπουργείο Πολιτισμού και να καρατομείς την ιστορική ονομασία αυτού του ξενοδοχείου – τοποσήμου, συνδεδεμένου με μνήμες Αθηναίων επί σειράν ετών γενεών, με βάθος χρόνου και κουλτούρας, που κανένας γραφειοκράτης δεν μπορεί να υποψιαστεί καν… Και να λες, δεν μου αρέσει το «Ακροπόλ Παλάς» ως ονομασία, παρότι αυτή είναι η ιστορική ονομασία του κτιρίου. Και δεν μας αρέσει –ως υπουργείο Πολιτισμού– το «Παλάς» γιατί μήπως θυμίζει Ανάκτορα και προτιμάμε να επιδείξουμε όλο το εύρος του γραφειοκρατικού επαρχιωτισμού και να το πούμε «Ακροπόλ Ακρός», προς δόξαν κάθε κακογουστιάς και ψυχικού συμπλέγματος.
Και έφτασε το κράτος να ξοδεύει επί 25 και πλέον χρόνια και να μην είναι σε θέση να ανακοινώσει κάτι σοβαρό. Περιμένουμε τώρα που έχουμε φτάσει στο «και πέντε» να ακούσουμε το νέο πλάνο με νέα πρόσωπα. Ας ευχηθούμε καλή επιτυχία, ελπίζοντας ότι τα προηγούμενα 25 χρόνια θα αποτελέσουν μια απλή, πολυετή παρένθεση.
