Βράδυ του Σαββάτου και τα φώτα στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου έχουν μόλις σβήσει με 35 λεπτά καθυστέρηση, ενώ θεατές ακόμα προσέρχονται γεμίζοντας τις τελευταίες κενές θέσεις στα άκρα του κοίλου. Ιδρώτας, βεντάλιες, αναζήτηση θέσεων στο μισοσκόταδο. Ο Πεισθέταιρος και ο Ευελπίδης δεν μπορούν να περιμένουν άλλο όμως για να ξεκινήσουν το ταξίδι τους στη χώρα των πουλιών. Οι «Ορνιθες» του Αρη Μπινιάρη κυλούν στο πρώτο 15λεπτο περίπου κάπως αργόσυρτα, σαν ο Ελληνας δημιουργός που καταπιάστηκε για πρώτη φορά με τον Αριστοφάνη, να γνώριζε ότι το κοινό θα χρειαστεί χρόνο να συγκεντρωθεί, εξαιτίας και της προβληματικής κυκλοφοριακής διευθέτησης στον δρόμο για το θέατρο.
Στην πραγματικότητα είναι οι δύο Αθηναίοι φίλοι, ερμηνευμένοι από τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο και τον Γιώργο Χρυσοστόμου, που εγκαταλείπουν την πόλη τους προς αναζήτηση μια καλύτερης κοινωνίας – φοβούνται, διαφωνούν αλλά και ελπίζουν σε ένα πιο φωτεινό μέλλον. Από τη στιγμή που στη σκηνή εισβάλλει ο χορός των πουλιών –μεικτός, με αγόρια και κορίτσια– οι δύο ήρωες αρχίζουν να βλέπουν πια αυτό το μέλλον πιο καθαρό μπροστά τους και η παράσταση με τη σειρά της απογειώνεται. Ο Μπινιάρης, μαζί με τη συνεργάτιδά του, Ελενα Τριανταφυλλοπούλου, έχουν διασκευάσει το αριστοφανικό κείμενο έτσι ώστε αυτό όχι ακριβώς να ταιριάξει με τις σύγχρονες ανάγκες, αλλά περισσότερο να απογυμνωθεί από όσα επικαλύπτουν το βαθύτερο, διαχρονικό του μήνυμα: αυτό της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης, της αλληλεγγύης και του δεσμού με την αρχέγονη φύση που ήδη ο αρχαίος άνθρωπος (κατά Αριστοφάνη) είχε αρχίσει να λησμονεί.
Οταν στη σκηνή εισβάλλει ο χορός των πουλιών –μεικτός, με αγόρια και κορίτσια– οι δύο ήρωες αρχίζουν να βλέπουν το μέλλον πιο καθαρό μπροστά τους και η παράσταση με τη σειρά της απογειώνεται.
Υπάρχει ένα κομμάτι περίπου στα μέσα της παράστασης, εκεί όπου οι διάφοροι απεσταλμένοι θνητών και θεών φτάνουν στη Νεφελοκοκκυγία προκειμένου να διαμαρτυρηθούν, το οποίο είναι αληθινά απολαυστικό. Ο Μπινιάρης αντικαθιστά επί της ουσίας τις αναφορές στην αθηναϊκή δημοκρατία της εποχής, που σήμερα φαντάζουν και κάπως ξένες, με άλλες που ταιριάζουν περισσότερο στο σήμερα. Δικηγόροι, δημοσιογράφοι και πολιτικοί έχουν την… τιμητική τους, καθώς η Ποιήτρια, ο Νομοπώλης, ο Συκοφάντης και όλοι οι υπόλοιποι παρελαύνουν από τη σκηνή ταχύτατα σε μια σειρά διαλόγων που προκαλούν το βροντερό γέλιο του κοίλου. Οι μικροί αυτοί ρόλοι είναι φανερά φροντισμένοι και άψογα ερμηνευμένοι, όπως εξαιρετικοί είναι και οι πρωταγωνιστές, Παπασπηλιόπουλος και Χρυσοστόμου.
Μουσική και ψίθυροι
Το τελευταίο μέρος της παράστασης έχει μια πιο τελετουργική αύρα. Οι μουσικές συνθέσεις του Αλέξανδρου Δράκου Κτιστάκη –ίσως έχει βάλει και ο ίδιος ο Μπινιάρης λίγο το χεράκι του– δημιουργούν τη συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με τις στοχευμένες αντηχήσεις, τους ψιθύρους και το ξεχωριστό ηχόχρωμα του χορού. Ο τελευταίος απογειώνει πραγματικά ένα από τα τραγούδια του, που ανακαλεί έντονα τόσο σε ρυθμό όσο και σε νόημα το «Αιρετικό» του Γιάννη Αγγελάκα. Τα κοστούμια και τα σκηνικά (λιτά) από τον Πάρι Μέξη αποτελούν επίσης πάντρεμα αρχαιοπρεπών και σύγχρονων τάσεων: μοδάτα ασορτί σύνολα για τον χορό και ολόσωμες φόρμες για τους θεούς-απεσταλμένους, οι οποίες όμως συμπληρώνονται από ευμεγέθεις μάσκες με ανάγλυφα μοτίβα. Γενικώς ο Μπινιάρης και οι συνεργάτες του κέρδισαν το στοίχημα της Επιδαύρου και του Αριστοφάνη, γεγονός που φάνηκε και από το απλόχερο χειροκρότημα του πλήθους που γέμισε το αρχαίο θέατρο – το διπλό sold out Παρασκευής και Σαββάτου έγραψε συνολικά 18.400 θεατές. Πλέον η παράσταση ξεκινάει περιοδεία ανά την επικράτεια με πρώτο σταθμό την Αρχαία Ολυμπία στις 18 Αυγούστου.
