H Τζίνα Ρόουλαντς ήταν πολύ όμορφη γυναίκα. Τόσο όμορφη ώστε, όπως είχε πει σε συνέντευξή του ο σύζυγός της, ο Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης Τζον Κασσαβέτης: «”Μπάνισα” αυτή την κούκλα μια μέρα και προσποιήθηκα ότι ήθελα να της μιλήσω για ένα ρόλο. Και αυτό ήταν».
Παρ’ όλη την ομορφιά της όμως, στη μνήμη των θεατών του σινεμά, η Ρόουλαντς ήταν πρωτίστως μια γυναίκα με ταμπεραμέντο, σέξι, έξυπνη και δυνατή. Για το Χόλιγουντ ήταν εκείνη που θα μπορούσε να συνεχίσει την παράδοση των παθιασμένων ηρωίδων που ερμήνευσαν η Μπάρμπαρα Στάνγουικ, η αγαπημένη της Μπέτι Ντέιβις ή η Λορίν Μπακόλ.
Με τη διαφορά ότι η Ρόουλαντς υπήρξε το κατεξοχήν θηλυκό πρόσωπο του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά, ενσαρκώνοντας τέλεια τη σύγκρουση του αντεργκράουντ με το κλασικό αμερικανικό μοντέλο κινηματογράφου των ’70s και ’80s. Διεκδίκησε και κέρδισε για τον εαυτό της το δικαίωμα να ενσαρκώνει δραματικούς χαρακτήρες τολμηρούς, αισθησιακούς και επικίνδυνους, συχνά στα όρια της αποδιοργάνωσης και της αυτοκαταστροφής. Η Βιρτζίνια (Τζίνα) Κάθριν Ρόουλαντς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 94 ετών –γεννήθηκε στις 19 Ιουνίου 1930– και ο θάνατός της επιβεβαιώθηκε χθες από το γραφείο του Ντάνιελ Γκρίνμπεργκ, εκπροσώπου του γιου της, σκηνοθέτη Νικ Κασσαβέτη. Τον Ιούνιο, η οικογένειά της είχε ανακοινώσει πως η ηθοποιός έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ τα τελευταία πέντε χρόνια, ασθένεια που κατέβαλε και τη μητέρα της.
Στην πολύχρονη καριέρα της έπαιξε σε δεκάδες κινηματογραφικές ταινίες, αν και ξεκίνησε την πορεία της από την τηλεόραση τη δεκαετία του 1950. Βραβεύθηκε τρεις φορές με Emmy και δύο φορές υπήρξε υποψήφια για Οσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου. Η πρώτη φορά ήταν ενσαρκώνοντας τον ομώνυμο ρόλο στη συγκλονιστική ταινία του Κασσαβέτη «Μια γυναίκα εξομολογείται» (1974), η οποία ανατέμνει σε βάθος αλλά με ενσυναίσθηση και τρυφερότητα τη σχέση του ζευγαριού μέσα στον γάμο. Η δεύτερη υποψηφιότητά της ήρθε για το «Gloria» (1980), ένα αμερικανικό φιλμ νουάρ. Το 2015 της απονεμήθηκε Οσκαρ για τη συνολική προσφορά της στο σινεμά.
«Ηθελα να γίνω ηθοποιός αρκετά καλή ώστε να απαρνηθώ για τον εαυτό μου την άνεση της αγάπης. Πήγα λοιπόν για φαγητό και τότε είδα τον Τζον Κασσα- βέτη. Και σκέφτηκα, “Διάολε, όχι αυτό. Αυτό ακριβώς δεν θέλω»».
«Ημουν μια γυναίκα με σχέδιο. Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε πραγματικά να με εμποδίσει από το να τα καταφέρω ήταν να ερωτευτώ», είχε δηλώσει σε συνέντευξή της η Ρόουλαντς. «Εκείνες τις μέρες, αν παντρευόσουν, έκανες παιδιά και εγκατέλειπες αυτό που ήσουν. Εγώ ήθελα να γίνω ηθοποιός αρκετά καλή ώστε να απαρνηθώ για τον εαυτό μου την άνεση της αγάπης. Θα ήμουν έτσι πολύ προσεκτική. Πήγα λοιπόν για φαγητό και τότε είδα τον Τζον Κασσαβέτη. Και σκέφτηκα, “Διάολε, όχι αυτό. Αυτό ακριβώς δεν θέλω”».
Οι δυο τους παντρεύτηκαν στα τριάντα τους, ερωτευμένοι τρελά ο ένας με τον άλλο. Στις επτά δεκαετίες της σταδιοδρομίας της, η ηθοποιός δούλεψε με σπουδαίους σκηνοθέτες όπως ο Γούντι Αλεν, ο Τέρενς Ντέιβις και ο Τζιμ Τζάρμους, αλλά έκανε τους σημαντικότερους ρόλους της στις ταινίες του Κασσαβέτη –πυρακτωμένες ερμηνείες που την καθιέρωσαν, όπως στα «Πρόσωπα» (1968) ή στη «Νύχτα πρεμιέρας» (1977).
Μερικές φορές έλεγε ότι αν δεν τον είχε παντρευτεί, η καριέρα της μπορεί να είχε πάρει πολύ διαφορετική τροπή: Θα μπορούσε να ήταν η ξανθιά στις ρομαντικές κωμωδίες. Αλλά, όπως τόνιζε, η φυσική ομορφιά ήταν τόσο κοινή στο Χόλιγουντ που δεν είχε καμιά σημασία. Υποστήριξε με πάθος τον καλλιτεχνικό ριζοσπαστισμό του Κασσαβέτη. «Κάναμε τις μισές ταινίες μας στο σπίτι», θυμόταν η ίδια σε μια συνέντευξη το 1997. «Και κάθε φορά που τα παιδιά έβγαιναν από το μπάνιο με μια οδοντόβουρτσα, έπεφταν πάνω σε ένα καλώδιο. Υπέθεταν, δε, ότι όλοι ζούσαν έτσι».
Οσο για τις τύψεις πως θυσίασε τη ζωή της για την τέχνη της, στην ίδια συνέντευξη η Ρόουλαντς διαφώνησε έντονα: «Οι άνθρωποι που δεν είναι καλλιτέχνες είναι αυτοί που θυσιάζονται», είπε. «Οι καλλιτέχνες με κάποιο τρόπο “σκοντάφτουν” στην καλύτερη ζωή στον κόσμο, και δεν έχω κανένα παράπονο».
