Μια εξαιρετική βραδιά μουσικής δωματίου πραγματοποιήθηκε στις 22 Μαΐου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος». Ο τσελίστας Τιμόθεος Γαβριηλίδης-Πέτριν και ο πιανίστας Βασίλης Βαρβαρέσος παρουσίασαν ένα πρόγραμμα που συνδύαζε με επιτυχία πολλά και μεταξύ τους διαφορετικά. Ξεκίνησαν με το «Αντάτζιο και Αλέγκρο» έργο 70 του Σούμαν και ακολούθησε η πρώτη Σονάτα για τσέλο και πιάνο, έργο 109 του Φορέ. Μετά το διάλειμμα ακούστηκαν το «Παραμύθι» του Γιάνατσεκ και η δεύτερη Σονάτα για τσέλο και πιάνο, έργο 99 του Μπραμς.
Συνθέσεις με διαφορετική αισθητική και διαφορετικές εντάσεις έδωσαν την ευκαιρία στους δύο μουσικούς να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους.
Ηδη από τα πρώτα λεπτά μπορούσε κανείς να απολαύσει τον εξαιρετικό ήχο του Πέτριν, μεστό και ευχάριστα παλλόμενο σε όλη του την έκταση. Ακόμα σημαντικότερη είναι η τονική ακρίβεια του τσελίστα, όπως και γενικότερα η ασφάλεια που χαρακτηρίζει το παίξιμό του: σε κανένα σημείο των τεσσάρων έργων δεν δημιουργήθηκε η αίσθηση έστω και του παραμικρού εμποδίου, παρότι καθεμία από τις συνθέσεις θέτει διαφορετικές τεχνικές δυσκολίες στον ερμηνευτή. Αντίθετα, απολάμβανε κανείς έναν μουσικό ο οποίος είχε την άνεση να προτείνει στο κοινό δουλεμένες ερμηνείες, έχοντας επιλύσει όλα τα ζητήματα, που δεν αφορούν τον ακροατή.
Οι δύο μουσικοί παρουσίασαν ένα πρόγραμμα που συνδύαζε πολλά και μεταξύ τους διαφορετικά.
Ισάξιος συνομιλητής υπήρξε ο Βαρβαρέσος. Με ανάλογα μεγάλη τεχνική και δεξιοτεχνική άνεση, αλλά κυρίως με αίσθηση του ύφους κάθε μουσικής, ο πιανίστας συνέβαλε αποφασιστικά στον χαρακτήρα των ερμηνειών, δηλαδή στην απόδοση του ονειρικού όσο και του έντονα παθιασμένου, του φευγαλέου όσο και του λυρικού στοιχείου, όπως αυτά εμφανίζονται στο πλαίσιο των τεσσάρων έργων του προγράμματος. Εντονες εναλλαγές διαθέσεων διέθετε ήδη το πρώτο έργο της βραδιάς, το «Αντάτζιο και αλέγκρο» του Σούμαν, αρχικά γραμμένο για κόρνο και πιάνο. Μεστός, αγέρωχος και ακριβής, ο ήχος του Πέτριν ανακαλούσε τις ποιότητες του ήχου του κόρνου. Ως έγχορδο, το τσέλο είχε επιπλέον τη δυνατότητα υπέροχα δεμένων φράσεων, που βοηθούσαν ιδιαίτερα το αργό πρώτο τμήμα του έργου. Παράλληλα, η απόλυτη καθαρότητα ευνόησε τη δεξιοτεχνική κατάληξη.
Τελείως διαφορετικός είναι ο κόσμος της πρώτης Σονάτας του Φορέ. Το απαιτητικό πρώτο μέρος της προβλέπει έντονο διάλογο ανάμεσα σε τσέλο και πιάνο. Οι δύο μουσικοί συνεργάστηκαν άριστα και απέδωσαν συναρπαστικά τη συναισθηματική φόρτιση της μουσικής. Στο ακόλουθο αργό μέρος ο Πέτριν έδινε σε κάθε φθόγγο το ιδιαίτερο βάρος του, με αποτέλεσμα μια πολύ εκφραστική ερμηνεία, ενώ στο τελικό μέρος η ρευστότητα με την οποία απέδωσε ο Βαρβαρέσος το μέρος του πιάνου συνέβαλε στη νεανική ανεμελιά που εκπέμπει η γραφή.
Ευχάριστη έκπληξη ήταν η ερμηνεία του «Παραμυθιού» του Γιάνατσεκ στην τριμερή εκδοχή του. Οι δύο μουσικοί ανταποκρίθηκαν στον μοντερνισμό της γραφής, υιοθετώντας την ανάλογη αισθητική. Αμέσως μετά καταδύθηκαν στη γεμάτη πάθος τετραμερή δεύτερη Σονάτα του Μπραμς, ξεδιπλώνοντας όλα τα εκφραστικά τους μέσα προκειμένου να αποδώσουν τον εντυπωσιακό πλούτο του έργου με έντονο λυρισμό, αλλά εξίσου με νεύρο και ακρίβεια.
