Pacifiction ★★★½
ΔΡΑΜΑ (2022), 165΄
Σκηνοθεσία: Αλμπερτ Σέρα
Ερμηνείες: Μπενουά Μαζιμέλ, Μαρκ Σουσινί
Ο πολύ ταλαντούχος, αν και άνισος, Καταλανός κινηματογραφιστής Αλμπερτ Σέρα επιστρέφει με μία από τις σπουδαιότερες ταινίες τής μέχρι τώρα φιλμογραφίας του. Το σκηνικό εδώ στήνεται στην Ταϊτή, στη Γαλλική Πολυνησία, εκεί όπου ο Ντε Ρολέ (Μπενουά Μαζιμέλ) υπηρετεί ως ύπατος αρμοστής της Δημοκρατίας.
Ο Σέρα δημιουργεί ένα φιλμ πάνω στη σύγχρονη αποικιοκρατία, αλλά και στον «ανθρώπινο παράγοντα», ο οποίος βρίσκεται συχνά μπλεγμένος στα δίχτυα της Ιστορίας.
Προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στην υψηλή γεωπολιτική και στις καθημερινές σχέσεις με τους ντόπιους, ο τελευταίος θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις όλο και αυξανόμενες φήμες που θέλουν ένα υποβρύχιο να καταπλέει στην περιοχή, προετοιμάζοντας έναν νέο γύρο γαλλικών πυρηνικών δοκιμών έπειτα από δύο δεκαετίες.
Ο Σέρα επικοινωνεί αφηγηματικά με το «πνεύμα» του Γκράχαμ Γκριν, δημιουργώντας μια ενδιαφέρουσα ιστορία πάνω στη σύγχρονη αποικιοκρατία, αλλά και στον «ανθρώπινο παράγοντα» (και αυτός τίτλος του Γκριν), ο οποίος βρίσκεται συχνά μπλεγμένος στα δίχτυα της Ιστορίας, έχοντας την ευθύνη να την επηρεάσει.
Ενας τέτοιος άνθρωπος είναι ο Ντε Ρολέ, ευφυής διπλωμάτης, επικοινωνιακός και καταρτισμένος, όχι όμως κανένας άγιος από ηθική άποψη και με μια ιδιότυπη μελαγχολία να σκοτεινιάζει το βλέμμα του. Οταν βεβαιώνεται για την ύπαρξη του υποβρυχίου, προσπαθεί να διαχειριστεί την κατάσταση, έχοντας να τα βγάλει πέρα με τον κυνικό –και συχνά μεθυσμένο– Γάλλο ναύαρχο, την καχυποψία των γηγενών ηγετών και τους υπόλοιπους ξένους διπλωμάτες.
Ο έρωτας
Κάπου εκεί, φυσικά, εμφανίζεται και ο έρωτας, με τη μορφή μιας ιδιότυπης έλξης για μια νεαρή τρανς κοπέλα που δουλεύει σε ένα ξενοδοχείο του νησιού. Ολα αυτά εμείς τα παρακολουθούμε μέσα από μια σειρά κατά κανόνα καλοστημένων σκηνών, με σενάριο που πότε τεστάρει τα όρια του ρεαλισμού και πότε σερβίρει απροσδόκητα εύστοχες κοινωνικοπολιτικές παρατηρήσεις. Από την άλλη, το πικρό σχόλιο για την πολιτική, μαζί με μια γενικότερη αίσθηση απελπισίας και ματαίωσης –τόσο συγγενικής με εκείνη του Γκράχαμ Γκριν– αντιπαραβάλλονται με το μοναδικής ομορφιάς φυσικό τοπίο της Πολυνησίας, το οποίο ο Σέρα φροντίζει να προβάλλει σε όλο το μεγαλείο του.
Λόγος, τέλος, πρέπει να γίνει και για την εξαιρετική ερμηνεία του Μπενουά Μαζιμέλ, η οποία απέφερε στον Γάλλο ηθοποιό και το σχετικό βραβείο Σεζάρ. Το δικό του μετρημένο παίξιμο, που δίνει εσωτερική δύναμη και ενδιαφέρον στον χαρακτήρα του, βοηθά, πέραν των άλλων, να κυλήσει πιο ομαλά η ομολογουμένως υπερβολικά μεγάλη διάρκεια των δυόμισι και πλέον ωρών.
