Το δεκαήμερο
ΜΑΥΡΗ ΚΩΜΩΔΙΑ (2024)
Δημιουργός: Καθλίν Τζόρνταν
Ερμηνείες: Ζόσια Μάμετ, Τάνια Ρέινολντς
Το περίφημο «Δεκαήμερο» του Βοκκάκιου διασκευάζεται ελεύθερα σε μια κωμική σειρά οκτώ επεισοδίων που κυκλοφόρησε πρόσφατα στο Netflix. Στη χτυπημένη από τον «μαύρο θάνατο» (πανώλη) Ιταλία του 1348, μια ομάδα ευγενών –και όχι μόνο– βρίσκει καταφύγιο σε κάποια εξοχική βίλα της Τοσκάνης. Σύντομα ωστόσο εκεί θα ξεσπάσει απερίγραπτο χάος, καθώς οι ανταγωνισμοί, οι ίντριγκες και οι συκοφαντίες είναι στην ημερήσια διάταξη, ενώ από τη σύναξη λείπει ολοφάνερα ο… οικοδεσπότης.
Η δημιουργός της σειράς, Καθλίν Τζόρνταν, δίνει χαρακτήρα μαύρης κωμωδίας στο αναγεννησιακό λογοτεχνικό της πρότυπο, χρησιμοποιώντας κάποια τολμηρά –θα θέλαμε ακόμα πιο αιχμηρά– παράλληλα με τη σύγχρονη εποχή. Καθένας από τους καλεσμένους της βίλας, μαζί και οι υπηρέτες τους, έχει τα δικά του γνωρίσματα: o γόης, ο υποχόνδριος, η ματαιόδοξη, ο πονηρός, η ραδιούργα κ.ο.κ. Οι κουβέντες και οι συγκρούσεις τους αποδεικνύονται συχνά απολαυστικές, με προφανείς αναφορές στην ποπ κουλτούρα (και μέσω του σάουντρακ), καθώς φυσικά και στη δική μας πρόσφατη εμπειρία με την πανδημία και τις κωμικοτραγικές συνέπειές της. Συνολικά η σειρά είναι από εκείνες που βλέπονται απνευστί, αρκεί κανείς να ακολουθήσει το ανάλαφρο πνεύμα της και να μην ψάχνει πρόζα επιπέδου… Βοκκάκιου.
Ο εχθρός δίπλα μου ★★★
ΔΡΑΜΑ (2022), 137΄
Σκηνοθεσία: Ροντρίγκο Σορογκόγιεν
Ερμηνείες: Ντενί Μενοσέτ, Μαρίνα Φόις
Από την πλατφόρμα της Cosmote TV επιλέγουμε ένα κοινωνικά φορτισμένο φιλμ του Ροντρίγκο Σορογκόγιεν, που απέσπασε και 9 βραβεία Γκόγια. Ο Αντουάν και η Ολγκα, ένα μεσήλικο ζευγάρι από τη Γαλλία, μετακομίζουν σε ένα μικρό χωριό της ισπανικής Γαλικίας προκειμένου να ζήσουν ως αγρότες. Πωλούν τα προϊόντα τους στην ντόπια λαϊκή αγορά, ανακαινίζουν ερειπωμένα σπίτια και μαθαίνουν την ντόπια διάλεκτο, ώστε να συνεννοούνται πιο εύκολα με τους ντόπιους. Οι τελευταίοι, ωστόσο, θα στραφούν εναντίον τους όταν εκείνοι θα αρνηθούν να συναινέσουν στη δημιουργία αιολικού πάρκου στην περιοχή. Ο Σορογκόγιεν παίρνει αφορμή από μια αληθινή ιστορία προκειμένου να μιλήσει για τις μικρές ξεχασμένες κοινωνίες, τη σύγκρουση μεταξύ ανθρωπιάς και συμφέροντος, αλλά κυρίως για τη μανία με την οποία κάποιος στρέφεται ενάντια στον συνάνθρωπο όταν νιώσει την «κυριαρχία» του να απειλείται. Φυτοζωώντας και μπεκροπίνοντας απομονωμένοι –όχι όλοι– οι ντόπιοι κάτοικοι του χωριού βλέπουν καχύποπτα τους κοσμοπολίτες ξένους που έρχονται να ταράξουν την ησυχία και την προοπτική τους για εύκολο κέρδος από τις ανεμογεννήτριες. Το βασικό πρόβλημα εδώ είναι αυτό της επικοινωνίας και αφορά πολύ περισσότερα από τα όποια γλωσσικά εμπόδια.
