Ήταν το μοναδικό αγόρι στην τάξη του σολφέζ στη Μουσική Ακαδημία της Σάντα Μαρία ντε Φέιρα, και οι γονείς του επέμεναν να τα παρατήσει. Όμως, στα 17 του παρακολούθησε μια συναυλία της ορχήστρας Gulbenkian, στο τέλος έπιασε κουβέντα με τους μουσικούς, και όλα άλλαξαν. «Με γοήτευε αυτό το είδος ζωής: μουσική, συναυλίες, ταξίδια», μας λέει ο Πορτογάλος Ρούι Λόπες λίγες μέρες πριν έρθει στην Ελλάδα.
Αποφάσισε λοιπόν να δοκιμάσει περισσότερα όργανα: κλαρίνο, όμποε, μέχρι που σταμάτησε στο φαγκότο. Και εκεί έμεινε. Μετά όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Διδασκαλία, πρόβες, συναυλίες. Το 1999 τα παράτησε όλα και πήγε να σπουδάσει φαγκότο στη Βασιλεία της Ελβετίας με υποτροφία του υπουργείου Πολιτισμού. Εζησε και εργάστηκε στη Φινλανδία, την Ολλανδία και την Ισπανία. Το 2006 επέστρεψε στη Βασιλεία και εγκαταστάθηκε εκεί, όπου ζει πλέον με την οικογένειά του. Στα 48 του χρόνια το βιογραφικό του είναι γεμάτο επιτυχίες, το ρεπερτόριό του από Μότσαρτ μέχρι Γουίντον Μαρσάλις.
«Ο καλύτερος φαγκοτίστας της Πορτογαλίας», σύμφωνα με τον Τύπο της πατρίδας του έχει επαινεθεί από τους κριτικούς για τη δεξιοτεχνία και τη μουσικότητά του. Το 2015 έκανε το ντεμπούτο του στο Κάρνεγκι Χολ στη Νέα Υόρκη, στην πιο αξέχαστη έως τώρα στιγμή της καριέρας του, όπως μας λέει. «Νιώθεις ξεχωριστός παίζοντας εκεί λόγω των ιστοριών για τις διάσημες πρεμιέρες που παρουσιάστηκαν στην αίθουσα, αλλά και εξαιτίας της προβολής που προσφέρουν τα μέσα ενημέρωσης», εξομολογείται στην «Κ».
«Το φαγκότο αναδεικνύεται λειτουργώντας ως δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα στα πνευστά και τα έγχορδα», λέει ο σολίστ Ρούι Λόπες.
Αυτός ο εξαιρετικός μουσικός, και χαριτωμένος άνθρωπος όπως φαίνεται από την επικοινωνία μας μαζί του, έρχεται σε λίγες ημέρες στην Κρήτη. Στις 31 Αυγούστου και στις 3-4 Σεπτεμβρίου συμμετέχει για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Μουσικής Δωματίου Χανίων ερμηνεύοντας το «Σεπτέτο» του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, αλλά και το επηρεασμένο από αυτό «Οκτέτο σε φα μείζονα» του Φραντς Σούμπερτ.
«Το φαγκότο αναδεικνύεται λειτουργώντας ως δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα στα πνευστά και τα έγχορδα», εξηγεί όταν τον ρωτάμε για τη συναυλία και τον τρόπο που τα συγκεκριμένα έργα θα προβάλουν τη δουλειά του. Ηρεμος και χαλαρός σχολιάζει ότι το σημαντικότερο για εκείνον σε ένα φεστιβάλ είναι «η γνωριμία με ωραίους ανθρώπους, σπουδαίους μουσικούς και την κουλτούρα του τόπου στον οποίο παίζουμε».
Η πρώτη του ηχογράφηση κυκλοφόρησε πριν από δέκα χρόνια, κι ενώ το cd του «Close Encounters» έλαβε υποψηφιότητα για ένα από τα σημαντικότερα βραβεία στην κλασική μουσική, τα Διεθνή Βραβεία Κλασικής Μουσικής (ICMA), παραδέχεται ότι πλέον νιώθει διαφορετικά απέναντι σε αυτή τη διαδικασία. «Νομίζω ότι έχω γίνει πιο ευέλικτος ως μουσικός και μερικές φορές γελάω με κάποια πράγματα που έκανα τότε», σχολιάζει.
Προτιμά την ηχογράφηση από μια ζωντανή συναυλία; «Σίγουρα όχι. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με μια συναυλιακή αίθουσα γεμάτη κοινό», απαντά, και συνεχίζει: «Πρέπει να πω ότι σπάνια νιώθω το άγχος πριν ή κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας. Μερικές φορές μπορεί να είμαι κουρασμένος και τις περισσότερες φορές νιώθω την αδρεναλίνη, αλλά δεν θα το έλεγα άγχος».
