Κάθε επόμενη δισκογραφική δουλειά των Fontaines D.C. ακούγεται σαν ένα όμορφο «χρέος» απέναντι σε ένα κοινό που μεγαλώνει –αριθμητικά και ηλικιακά– και ωριμάζει μαζί με την μπάντα από το Δουβλίνο (που, πλέον, εκπέμπει από το Λονδίνο).
Το «Romance», που μόλις κυκλοφόρησε, προοικονομούσε από το promo του μία ακόμη μεγαλύτερη στροφή από τις προηγούμενες.
Από την Partisan, στην οποία είχαν κυκλοφορήσει τους τρεις πρώτους δίσκους τους, οι Ιρλανδοί μεταπήδησαν στην πολυαναφορικά εκλεκτική XL. Και ο Νταν Κάρεϊ σηκώθηκε έπειτα από χρόνια από την καρέκλα του παραγωγού για να καθίσει σε αυτή ο Τζέιμς Φορντ (που φροντίζει για κάθε επόμενη χαμαιλεοντική κίνηση των Arctic Monkeys, μεταξύ πολλών άλλων). Τα δε μέλη των Fontaines D.C. έμοιαζαν ξαφνικά περισσότερο με μέλη των No Doubt και λιγότερο με post punk εκπροσώπους του Σμαραγδένιου Νησιού.
Στην πραγματικότητα, το συγκρότημα συνεχίζει να σκάβει το σκοτάδι του, απλώς το κάνει με νέα και ενίοτε πιο φανταχτερά μέσα. Δεν είναι μόνο το ότι επιστρατεύουν τις μελωδίες όλο και συχνότερα, κάτι που κάνει τον δίσκο πιο βατό σε «μεγαλύτερα» κοινά από τους προκατόχους του. Αλλά και ο τρόπος που τα διάφορα επιμέρους στοιχεία χρησιμοποιούνται σαν ψηφίδες στο στυλιζάρισμα.
Με το «Romance», το συγκρότημα συνεχίζει να σκάβει το σκοτάδι του, απλώς το κάνει με νέα και ενίοτε πιο φανταχτερά μέσα.
Το τραγούδι «Starbuster» δεν είναι προσιτό μόνο γιατί βάζει πλήκτρα-στολίδια και συναισθηματική γέφυρα, μα γιατί στήνει ένα ρεφρέν σαν θεατρικό μάντρα όταν ο Γκράιαν Τσάτεν τραγουδάει «I’m gon’ hit your business if it’s momentary blissness».
Το «Desire» κρατάει την ψυχή των δημιουργών του και την αφήνει να ανοίξει τα φτερά της στην πιο συναυλιακή μπαλάντα που έχουν γράψει έως τώρα. Οι «μεταλλικές» κιθάρες μπαίνουν στο πιο ποπ κομμάτι του δίσκου, το «Here’s The Thing», και κάπως έτσι ελαφραίνουν από το βάρος τους.
Οσο ο δίσκος κυλάει, οι Fontaines D.C. ακούγονται πιο οικείοι, αλλά παραδόξως λιγότερο εμπνευσμένοι. Το «Motorcycle Boy» κινείται συντηρητικά, ενώ το «Sundowner» που ακολουθεί ρίχνει πολύ τους ρυθμούς με τις shoegaze εξάρσεις του. Αλλά σε ρόλο encore, το «Death Kink» που ακούγεται σαν τους παλιούς καλούς Δουβλινέζους και το φωτεινό «Favourite» κάνουν δυναμική υπόκλιση.
Ο,τι και αν έχουν τολμήσει έως τώρα οι Fontaines D.C. το έχουν φέρει εις πέρας παραπάνω από καλά γιατί δεν το προσεγγίζουν πρόχειρα, αλλά το προσαρμόζουν σε αυτό που θέλουν να γίνουν. Και στο «Romance», οι σημαιοφόροι του νέου ιρλανδικού post punk προσδοκούν να γίνουν η αγαπημένη μπάντα κάθε ακόμη εναλλακτικού ακροατή που δεν είχαν καταφέρει να κερδίσουν μέχρι τώρα. Αυτών που περίμεναν λίγο χρώμα και μελωδία για να γοητευτούν. Οι υπόλοιποι θα πάρουν ως υπόσχεση τη φράση που ανοίγει τον δίσκο, «Into the darkness again» («Στο σκοτάδι, ξανά»), γνωρίζοντας πως οι Ιρλανδοί δεν έχουν ξεμπερδέψει ακόμη με αυτό.
