Τα εισιτήρια για τις δύο βραδιές είχαν εξαντληθεί και παρότι μια τέτοια επιτυχία δεν ήταν φέτος πρωτοφανής, συνοδευόταν και από ένα ερώτημα μάλλον εύλογο: άραγε το κοινό που την Παρασκευή και το Σάββατο βρέθηκε στην Επίδαυρο για τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου είχε κατά ένα μέρος του κινητοποιηθεί από μια παράσταση –την τελευταία των φετινών Επιδαυρίων– που είχε στους συντελεστές της και τη δημοφιλή Μαρίνα Σάττι;
Μικρές ηλικίες υπήρχαν, αλλά δεν έδιναν τον τόνο. Και εξάλλου, η τραγωδία του Αισχύλου που παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη του Θεάτρου Τέχνης διαπραγματεύεται και ένα θέμα διαχρονικό και ταιριαστό με ευρύτερες σύγχρονες ευαισθησίες: τον αγώνα των γυναικών να γλιτώσουν από τους άνδρες που θέλουν να τους επιβληθούν διά της βίας και την ανάγκη που κάνει τους ανθρώπους να προσφεύγουν σε έναν τόπο ως ικέτες.
Τόσο στο έργο όσο και στην παράσταση πρωταγωνιστεί ο 50μελής Χορός των Δαναΐδων, που μαζί με τον πατέρα τους, Δαναό (Aκης Σακελλαρίου), ζητούν άσυλο από τον βασιλιά του Aργους, Πελασγό (Λυδία Κονιόρδου), ώστε να ξεφύγουν από τους 50 γιους του Αιγύπτου που απαιτούν να τις παντρευτούν.
Αν ο Πελασγός διώξει τις Δαναΐδες κινδυνεύει από τον προστάτη των ικετών, Δία, αλλά αν τους προσφέρει καταφύγιο θα αντιμετωπίσει μια βάρβαρη επιδρομή. Την υπονοεί ο Αιγύπτιος Κήρυκας (Γιάννης Τσορτέκης), αλλά την αποτρέπει η προστασία του Πελασγού και των Αργείων.
Από την παράσταση έλειπαν οι μεγάλες συγκινήσεις, για τις οποίες δεν αρκούσε ένας περιστασιακός «επιδαύριος» στόμφος.
Οι 50 θυγατέρες, ενώπιον μιας μεταλλικής κατασκευής που θύμιζε ασφαλές ανάκτορο και αδιάβατο σύνορο, ντυμένες με ρούχα εξωτικά και νεανικά, κρύβονταν σαν κυνηγημένο κοπάδι και τραγουδούσαν ή «σωματοποιούσαν» τον φόβο τους μέσα από ορισμένα ενδιαφέροντα χορωδιακά μέρη και κινήσεις που εκτελέστηκαν από τα σύνολα του Χορού: τη χορωδία Chóres, τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και τη χορευτική-ακροβατική ομάδα «Κι όμως κινείται».
Ο λόγος των Δαναΐδων (σε μετάφραση Ιωάννη Γρυπάρη) εκφράστηκε καθαρά από δύο μέλη τους, την Υπερμνήστρα (Λένα Παπαληγούρα) και την Αμυμώνη (Λουκία Μιχαλοπούλου), ενώ οι αγωνίες και οι ελπίδες τους υπογραμμίζονταν από ένα αμίλητο, κερασφόρο πλάσμα που δεν ήταν άλλο από την πρόγονό τους, Ιώ (Χριστίνα Σουγιουλτζή).
Και η Μαρίνα Σάττι; Εμφανίστηκε στο τέλος της Παρόδου και στην αρχή της Εξόδου, για να τραγουδήσει την πρώτη φορά σαν Aρτεμις και τη δεύτερη σαν Αφροδίτη. Εμπνευσμένα το ένα από τον ύμνο του Καλλιμάχου «Εις Aρτεμιν» και το άλλο από αποσπασματικά σωσμένους στίχους της υπόλοιπης τετραλογίας, τα δύο γοητευτικά και απαιτητικά τραγούδια, σε μουσική Χαράλαμπου Γωγιού, δεν φάνηκαν να αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εγχειρήματος, του προσέδωσαν όμως, μαζί με την εντυπωσιακή ερμηνεία (και εμφάνιση) της Σάττι, μια τονωτική ένεση.
Τη χρειαζόταν; Μάλλον ναι, τουλάχιστον με δεδομένο ότι από την παράσταση έλειπαν οι μεγάλες συγκινήσεις, για τις οποίες δεν αρκούσε ένας περιστασιακός «επιδαύριος» στόμφος, κάποιες εξάρσεις συγκεκριμένης τηλεοπτικής υφής ή μερικές δουλεμένες, αλλά χαλαρά συνδεδεμένες ιδέες.
Το κοινό από τη μεριά του, επιθυμώντας ίσως τόσο κάτι «διαφορετικό» όσο και κάτι «οικείο», χειροκρότησε στη διάρκεια της παράστασης τη Σάττι, αλλά και τη Λυδία Κονιόρδου. Η πρώτη βέβαια θα εμφανιστεί πλέον μόνο στον Λυκαβηττό και στο Ηρώδειο· στην υπόλοιπη περιοδεία θα είχε ενδιαφέρον να δει κανείς ποιο στοιχείο της παράστασης θα λάμψει.
