Οταν έγινε γνωστή η είδηση πως η Αντζελίνα Τζολί θα υποδυθεί τη Μαρία Κάλλας σε μια καινούργια μυθοπλαστική βιογραφία, διά χειρός του εξπέρ του είδους Πάμπλο Λαρέιν, οι αντιδράσεις ήταν μάλλον ανάμεικτες: κάποιοι ενθουσιάστηκαν, προβλέποντας ήδη ένα δεύτερο Οσκαρ για την Αμερικανίδα σταρ, και άλλοι «δαγκώθηκαν»· πώς θα ερμηνεύσει όπερα μια ηθοποιός που δεν έχει τραγουδήσει ποτέ προηγουμένως στην καριέρα της; Τελικά η Αντζελίνα Τζολί τραγούδησε, όχι βέβαια σε επίπεδο Κάλλας, αλλά ικανοποιητικά, όπως διαπιστώσαμε στην πρεμιέρα του «Maria», η οποία έλαβε χώρα χθες, εδώ στη Βενετία. «Ο πήχυς για εμένα ήταν να μην απογοητεύσω του θαυμαστές της Μαρίας Κάλλας, αλλά και εκείνους που γενικώς αγαπούν την όπερα. Στην αρχή ήμουν τρομερά νευρική, όμως δούλεψα σκληρά επί επτά μήνες στο τραγούδι και ο Πάμπλο ήταν αρκετά ευγενικός, ώστε να με ξεκινήσει από ένα μικρό δωμάτιο και στο τέλος να φτάσουμε στη Σκάλα του Μιλάνου», ανέφερε χαμογελώντας η Τζολί στη μεσημεριανή συνέντευξη Τύπου.
Βλέποντάς την εκεί κανείς, με την πορσελάνινη ομορφιά της, δεν μπορούσε παρά να φέρει ξανά στον νου την αντίστοιχη εικόνα του φιλμ, κάπως υπερβολικά αψεγάδιαστη για μια γυναίκα που, σύμφωνα με το σενάριο, διανύει την τελευταία εβδομάδα της ζωής της. Αυτό ωστόσο είναι ένα από τα λίγα αρνητικά ενός πραγματικά καλοφτιαγμένου φιλμ. Ο σεναριογράφος, Στίβεν Νάιτ, χρησιμοποιεί επιτυχημένα δύο βασικούς μηχανισμούς προκειμένου να μας δείξει τόσο το (μοναχικό) παρόν της Κάλλας όσο και το (αποθεωτικό) παρελθόν.
Στο πρώτο, η ντίβα της όπερας έχει πια για συντροφιά μόνο τον πιστό οικονόμο και τη μαγείρισσα του σπιτιού της, ερμηνευμένους άψογα από τους Πιερφρανσέσκο Φαβίνο και Αλμπα Ρορβάχερ. «Στο τέλος, ήταν απομονωμένη από τον κόσμο. Μαζί με αυτούς τους δύο ανθρώπους σχημάτισαν μια οικογένεια κι αυτό έγινε για εμάς ο βασικός άξονας του σεναρίου. Δεν θέλαμε να κάνουμε μια τραγωδία, αλλά μια ταινία για μια καλλιτέχνιδα και γυναίκα, η οποία όλη της τη ζωή τραγουδούσε και νοιαζόταν για άλλους, όμως τώρα είναι η ώρα να κάνει κάτι για τον εαυτό της», σημείωσε ο Χιλιανός σκηνοθέτης.
Πρεμιέρα στη Βενετία είχαμε άλλωστε και για την πρώτη συμμετοχή Ελληνα κινηματογραφιστή, αυτή του Αλέξανδρου Αβρανά, ο οποίος διαγωνίζεται στο τμήμα Orizzonti, με το «Quiet Life». Το τελευταίο μάς στέλνει στη Σουηδία του 2018, εκεί όπου μια τετραμελής οικογένεια Ρώσων μεταναστών προσπαθεί να εξασφαλίσει άσυλο και άδεια παραμονής. Αυτό όμως αποδεικνύεται πολύ δύσκολο, ενώ πάνω στη γενική απελπισία η μικρή κόρη πέφτει σε μυστηριώδες κώμα, κάτι που προκαλεί την ακραία παρέμβαση των κρατικών φορέων. Μέσα σε κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα, ο Αβρανάς γκρεμίζει το περίφημο σκανδιναβικό μοντέλο πρόνοιας, απεικονίζοντας μια σχεδόν δυστοπική κατάσταση απόλυτου ελέγχου.
«Ο Πάμπλο ήταν αρκετά ευγενικός, ώστε να με ξεκινήσει από ένα μικρό δωμάτιο και στο τέλος να φτάσουμε στη Σκάλα του Μιλάνου», είπε η Αμερικανίδα ηθοποιός.
Πρόθεσή του είναι, προφανώς, να μιλήσει για τις πολύ υπαρκτές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν μετανάστες και πρόσφυγες ακόμη και στις πιο «πολιτισμένες» χώρες – συγκεκριμένα, πηγή έμπνευσης εδώ αποτελεί το παιδικό σύνδρομο παραίτησης, το οποίο παρατηρείται τα τελευταία χρόνια, με εκατομμύρια παιδιά να έχουν πάρει τον δρόμο του ξεριζωμού, συχνά με καταστροφικές συνέπειες για την ψυχική τους υγεία.
Κέιτ Μπλάνσετ
Με τα τραύματα και τις «αμαρτίες» του παρελθόντος που μας ακολουθούν ασχολείται σε μεγάλο βαθμό και το «Disclaimer», η νέα σειρά του Αλφόνσο Κουαρόν και της Apple TV, η οποία έκανε και αυτή πρεμιέρα εδώ στη Βενετία. Η μαραθώνια βραδινή προβολή των πρώτων τεσσάρων επεισοδίων ήταν ασφυκτικά γεμάτη και δικαίως: δεν έχει κανείς κάθε μέρα τη δυνατότητα να απολαύσει κορυφαίου επιπέδου τηλεόραση σε κινηματογραφικές συνθήκες. Διότι αυτό είναι το «Disclaimer», μια συναρπαστική αφήγηση, η οποία ξεκινά σε τρία διαφορετικά επίπεδα για να συνεχίσει σε μια κοινή ιστορία δύο οικογενειών, οι οποίες ενώνονται μέσω μιας τραγωδίας. Η σπουδαία Κέιτ Μπλάνσετ συναντά μια πλειάδα πολύ καλών ηθοποιών (Κέβιν Κλάιν, Σάσα Μπάρον Κόεν, Λέσλι Μάνβιλ κ.ά.) με τον Κουαρόν να κάνει επίδειξη τεχνικής τόσο στο μοντάζ όσο και στο πώς, π.χ., μπορείς να αποφορτίσεις μια τρομερά δραματική σκηνή με το εύστοχο χιούμορ. Στην πορεία, γυρίζει και την πιο σεξουαλικά φορτισμένη σκηνή που έχουμε δει πρόσφατα, δίχως να αφαιρέσει ούτε ένα ρούχο από τους πρωταγωνιστές της.
Για το τέλος, θα επιστρέψουμε στην… έναρξη: είδαμε, έστω με κάποια καθυστέρηση λόγω προγράμματος, τον «Σκαθαροζούμη, Σκαθαροζούμη» του Τιμ Μπάρτον, ταινία έναρξης του φεστιβάλ, κι έχουμε να πούμε ότι ο Αμερικανός δημιουργός τα κατάφερε. Σίγουρα το σίκουελ δεν διαθέτει τον ρηξικέλευθο χαρακτήρα της πρώτης ταινίας, ωστόσο όλη η υπέροχη παλαβομάρα και το μαύρο χιούμορ είναι εκεί. Πολλοί το προσπάθησαν έκτοτε, αλλά μόνον εκείνος ξέρει να το κάνει έτσι.
