Μέσα στο ηλιόλουστο κάστρο του Γκλάμις, με τους χαρωπούς Αμερικανούς τουρίστες τριγύρω, ο κύριος Γκρι προσπάθησε να φανταστεί εκείνη τη νύχτα του ξέφρενου πάρτι τη δεκαετία του ’20.
Νύχτα, καλοκαιρινή νύχτα, όχι με πολύ σκοτάδι δηλαδή σε αυτά τα μέρη, τους χορευτές και τις χορεύτριες του τσάρλεστον να χοροπηδούν στον καταπράσινο κήπο, να τσαλαπατάνε τα τριαντάφυλλα μόνο και μόνο για να δούνε ένα φάντασμα και να που τώρα, τόσες δεκαετίες μετά, είναι και αυτοί φαντάσματα πλέον.
Ρώτησα τον κύριο Γκρι αν πιστεύει σε όλες αυτές τις απίθανες ιστορίες. Μου απάντησε: «Οχι· αλλά έχει καμία σημασία; Ακου, στη μεγάλη αίθουσα με το τζάκι επέστρεψα για να χαζέψω τον οικογενειακό πίνακα, στρέφοντας την προσοχή μου στο μικρό αγόρι με τον γκρι μανδύα και την κόκκινη υφασμάτινη ζώνη. Δεν είδα να έχει κάποια παραμόρφωση κι αν είχε ήταν επειδή κάτι δεν πρέπει να είχε δει καλά ο ζωγράφος επάνω του. Αισθάνθηκα μια λύπη γι’ αυτό το αγόρι, ο τάφος του οποίου δεν βρέθηκε ποτέ, σε αντίθεση με όλα τα άλλα μέλη της οικογένειας. Γι’ αυτό αξίζουν τον κόπο τέτοιες φανταστικές ιστορίες: υπάρχει ένα κενό κάπου εκεί που θέλει να αποκτήσει όνομα. Ενας πόνος που πρέπει να αποκτήσει νόημα. Πού θα ήμαστε χωρίς ιστορίες;».
Αφήνοντας το κάστρο, με το νοικιασμένο Βόξολ, ο κύριος Γκρι και η παρέα του περιπλανήθηκαν ανάμεσα στις κορυφές των Χάιλαντ και άκουσαν τον άνεμο. Κάπου εκεί έξω, στις σκωτσέζικες ερημιές, σουρούπωνε πια, κόντευε δέκα το βράδυ, όταν ακούστηκε από κάπου μακριά το ουρλιαχτό ενός ζώου, αφήνοντας μια παρατεταμένη ηχώ.
«Θυμάμαι τώρα μια ωραία ιστορία που μου είχε πει η Σκωτσέζα μαμά του φίλου μου του Ρομπέρτο», λέει ο κύριος Γκρι. «Στον πόλεμο, για να αποφύγουν τους γερμανικούς βομβαρδισμούς, οι γονείς μετέφεραν τα παιδιά στον Βορρά. Η μάνα του, παιδούλα τότε, είχε καταλήξει σε ένα απόμερο αγρόκτημα κάπου στο Ινβερνές. Καθώς σουρούπωνε μια μέρα, άκουσε εκεί όπου έπαιζε με άλλα παιδιά ένα ουρλιαχτό. Ηταν το πιο δυνατό ουρλιαχτό που είχε ακούσει ποτέ στη ζωή της. Δεν προερχόταν από άνθρωπο, αλλά ούτε και από ζώο. Τα παιδιά της περιοχής τής είπαν πως αυτό που άκουσε ήταν μια Μπάνσι. Μια Μπάνσι ουρλιάζει κι έπειτα κάποιος θα πεθάνει μέσα σε λίγες ημέρες. Και όντως, κάποιος πέθανε στο χωριό την επομένη».
Ηταν το πιο δυνατό ουρλιαχτό που είχε ακούσει ποτέ στη ζωή της. Δεν προερχόταν από άνθρωπο, αλλά ούτε και από ζώο.
Ο κύριος Γκρι υπεκφεύγει όμως. Τι έγινε με το «τρομακτικό οικογενειακό μυστικό» του κάστρου του Γκλάμις; Το ξέρουμε; Υπάρχει όντως; Ο κύριος Γκρι πέφτει σε μια μάλλον ένοχη σιωπή. «Κοίτα», μου είπε, «κατάφερα να μιλήσω με 2-3 τοπικούς δημοσιογράφους, ρώτησα κι έναν εστιάτορα σε κοντινή παμπ. Μου έδωσαν διαφορετικές εκδοχές του υποτιθέμενου φοβερού μυστικού».
Και; «Και τίποτα. Δεν θα αποκαλύψω τίποτα περισσότερο»…
