Ποτέ δεν ήμουν φίλη των Oasis. Δεν μου άρεσε ο ήχος τους, ούτε η αισθητική τους. Αυτό το στρυφνό υφάκι και η βαριά προφορά του Μάντσεστερ δεν με αφορούσαν καθόλου. Σχεδόν αντιπαθούσα τους αδελφούς Γκάλαχερ όπως και μεγάλο μέρος των fans τους, που είχαν πάρει πολύ σοβαρά τον ρόλο τους.
Ημουν και εξακολουθώ να είμαι ξεκάθαρα με τον Λονδρέζο Πολ Γουέλερ και τους Blur σε αυτή την κόντρα, η οποία άρχισε να ξαναζωντανεύει στα κοινωνικά δίκτυα μόλις ανακοινώθηκε η επανένωση και επιστροφή των Oasis στις live εμφανίσεις, 15 χρόνια μετά τον τελευταίο τους τσακωμό, που τους χώρισε και ουσιαστικά διέλυσε το γκρουπ.
Πέρυσι όταν oι Blur ανακοίνωσαν την επιστροφή τους με νέο άλμπουμ μετά οκτώ χρόνια ηχηρής απουσίας (επέστρεψαν και στις συναυλίες από το καλοκαίρι του ’23) οι περισσότεροι φαν τους μάλλον σκεφτήκαμε το ίδιο: «Να δεις, τώρα θα αναστηθούν και οι Oasis από το κακό τους». Δεν λέγαμε τίποτε άλλο;
Και ξαφνικά πριν από λίγες ημέρες, «τα όπλα σίγησαν, τα αστέρια ευθυγραμμίστηκαν και η μεγάλη αναμονή τελείωσε». Ετσι ανακοίνωσαν την επιστροφή τους στις μεγάλες συναυλίες, αρχικά στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ιρλανδία το καλοκαίρι του ’25 και αργότερα σε μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις. Αν δεν έχουν ξανατσακωθεί έως τότε, λέμε εμείς. Αν και επειδή τα ποσά που ακούγονται είναι αστρονομικά, το πιο πιθανό είναι να εμφανιστούν ακόμη και αν είναι για άλλη μια φορά τσακωμένοι.
Βγήκε ο Λίαμ με ύφος «μη με κουράσετε, δυο τραγούδια θα πω και θα φύγω» ή «δεν έχω καμία όρεξη να ασχοληθώ μαζί σας». Και κάπως έτσι έγινε. Μάθαμε εκ των υστέρων πως τα αδέλφια
είχαν τσακωθεί πάλι…
Το καλοκαίρι του 2000, παραλίγο να τους δω live από σπόντα. Ηταν οι headliners της πρώτης ημέρας του Rock Wave με support τους Flaming Lips, που τελικά ακύρωσαν την εμφάνισή τους, τον Moby και τους Muse, που μόλις τότε μας συστήνονταν.
Εμείς ευτυχώς είχαμε πάει για τον Moby, είχε μόλις κυκλοφορήσει το πέμπτο του άλμπουμ, το εμβληματικό πλέον «Play», με όλα αυτά τα τραγούδια που χαρακτήρισαν τελικά τη δεκαετία που ξεκινούσε.
Ηταν τέλειος! Μικροσκοπικός, υπερκινητικός, ζωντανός, ζεστός, αληθινός. Απόλυτη ταύτιση, αλλά και αυτή η αίσθηση ικανοποίησης του «καλά κάναμε και ήρθαμε τελικά» γιατί εκείνη η μέρα είχε μεγάλη ταλαιπωρία και το Πάρκο Τρίτση στο Ιλιον ήταν για εμάς Terra Incognita. Φτάνει λοιπόν η στιγμή των Oasis, οπισθοχωρούμε ελαφρώς για να αφήσουμε χώρο στους εκατοντάδες κλώνους του Λίαμ και του Νόελ (οι φαν που λέγαμε) ώστε να φτάσουν όσο το δυνατόν πιο κοντά στη σκηνή, αλλά και πιο κοντά όπως αποδείχθηκε στην κατακλυσμιαία απογοήτευση. Μια μουντζούρα μετά τον φωτεινό Moby. Αδικη η σύγκριση αλλά αναπόφευκτη.
Βγήκε στη σκηνή ο Λίαμ βαριεστημένος με τα χέρια πίσω από την πλάτη και με ύφος «μη με κουράσετε, δυο τραγούδια θα πω και θα φύγω» ή «δεν έχω καμία όρεξη να ασχοληθώ μαζί σας». Και κάπως έτσι έγινε. Οση χαρά και ενέργεια πήραμε από τον Moby, ήρθε να την πάρει πίσω ο Λίαμ.
Φύγαμε στα 20 λεπτά τρέχοντας και έτσι δεν προλάβαμε το θεαματικό απότομο φινάλε λόγω τεχνικών προβλημάτων. Ολα λάθος. Μάθαμε εκ των υστέρων πως τα αδέλφια είχαν τσακωθεί πάλι λίγο πριν βγουν στη σκηνή και γι’ αυτό είδαμε μόνο τον έναν.
Σχεδόν μία εβδομάδα μετά, στις 22 Ιουλίου, έπαιξαν στο Γουέμπλεϊ. Αυτή η εμφάνισή τους έχει χαρακτηριστεί η πιο καταστροφική στην ιστορία τους (υπάρχουν αποσπάσματα στο YouTube).
Παρ’ όλα αυτά, θα πήγαινα να τους ακούσω τώρα, 30 χρόνια μετά την πρώτη μου γνωριμία μαζί τους, καθαρά από περιέργεια. Να δω εάν εξελίχθηκαν καθόλου ή απλώς ξέμειναν από χρήματα.
